Με τη συνταγή στα χέρια (και με το μωρό στην πλάτη)

Ένας απ’ τους λόγους που αγαπώ πολύ το babywearing είναι γιατί μου επιτρέπει να περνάω καλά με τα παιδιά μου (και τα δύο) ακόμα και σε δραστηριότητες όπου δεν θα μπορούσαν να συμμετέχουν και τα δύο.

Προχθές ας πούμε, είπαμε με το Βασίλη να ξαναφτιάξουμε γλυκό. Η Ρέα είναι πολύ μικρή ακόμα για «μαγειρική», αλλά ο Βασίλης το καταδιασκεδάζει. Κανένα πρόβλημα, «η Ρέα θα κοιτάει» συμφωνήσαμε όλοι. Τη φόρεσα στην πλάτη και ξεκινήσαμε!

Βρήκαμε μια πολύ ωραία συνταγή για apple crumble, ειδικά προσαρμοσμένη για «μικρούς μάγειρες» και το καταδιασκεδάσαμε! Αλείψαμε το βούτυρο στο ταψί, κόψαμε τα μηλαράκια (τρώγαμε όλοι μερικά κομματάκια την ώρα της κοπής), βάλαμε ζάχαρη και κανέλα και θαυμάσαμε τις ωραίες μυρωδιές!

Το καλύτερό μας ήταν όταν βάλαμε τα χέρια μας μέσα στο αλεύρι με το βούτυρο για να φτιάξουμε το crumble (τρίμμα, με γεύση και υφή μπισκότου, γιάμ!). Ο Βασίλης ξετρελάθηκε με τη διαδικασία (σε βαθμό που το τρίμμα έπαψε να είναι «ψιχουλάκια» και άρχισε να γίνεται και πάλι σκόνη)! (Εγώ πάλι χάρηκα ιδιαίτερα που δεν ήταν και η Ρέα μέσα στ' αλεύρια, τι καλά που ήταν ευχαριστημένη ως "παρατηρητής"!)

Κάναμε και μικρή παραλλαγή στη συνταγή: βάλαμε μέσα λίγες σταφίδες (φούσκωσαν και μαλάκωσαν πολύ όμορφα, αλλά προσοχή, πρέπει να μπουν μαζί με τα μήλα και να καλυφθούν απ’ το crumble αλλιώς θα καούν!) και από πάνω πασπαλίσαμε και λίγο καρύδι (άλλη φορά θα το βάζουμε κι αυτό μέσα). Φουρνίσαμε και περιμέναμε!

Μέχρι να πλυθούμε και να μαζέψουμε την κουζίνα, το υπέροχο γλυκό μας ήταν έτοιμο! Το σερβίραμε με παγωτό και το ευχαριστηθήκαμε πολύ! Η Ρέα κοιμήθηκε στην πλάτη μου μέχρι να τελειώσουμε, αλλά την επόμενη μέρα η εύκολη μηλόπιτά μας ήταν τέλεια και για πρωινό!

Για κάποιο λόγο βρίσκω αυτή τη συνταγή ιδιαίτερα χριστουγεννιάτικη (κι ας είναι "φθινοπωρινή")! Θα τη βρείτε εδώ: http://www.parents.gr/food/a314

Με το "μωρό" μου αγκαλιά... στον καναπέ πια!

Σήμερα ήταν μέρα «ζυγίσματος». Εγώ δεν θέλω να κοιτάω τι λέει η ζυγαριά όταν ανεβαίνω πάνω, αλλά μια φορά στο τόσο το κάνουμε «οικογενειακώς» και βλέπουμε πόσο «μεγαλώσαμε» όλοι μας! Ο Βασίλης μου (που σε λίγο θα κλείσει τους 32 μήνες) ζυγίστηκε σήμερα 21 κιλά, χωρίς ρούχα.

Πάντα ήταν μεγάλο παιδί (το καμάρι μου!), κάποιες περιόδους και παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε ίσως. Κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει «πόσα κιλά αντέχουν οι μάρσιποι αγκαλιάς» η απάντησή μου περιέχει το Βασίλη ως παράδειγμα: «Φοράω ακόμα το γιο μου με άνεση!». Και είναι αλήθεια. Μέχρι τώρα.

Πριν κάποιες εβδομάδες, ο Βασίλης κοιμήθηκε μέσα στο σχολικό λεωφορείο, γυρίζοντας απ’ τον παιδικό σταθμό. Ήξερα πως θα συνέχιζε να κοιμάται αν τον έφερνα ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Έτσι, παίρνοντάς τον αγκαλιά απ’ το σχολικό, τον έβαλα στο sling μου και τον ανέβασα πάνω (μένουμε στον τέταρτο όροφο). Μπαίνοντας στο ασανσέρ έριξα μια ματιά στον καθρέφτη. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως το παιδί μου είναι πια «πολύ μεγάλο» για babywearing. Φαινόταν «τεράστιος», ένα τεράστιο μωρό -αλλά ολόκληρο παιδί πια- που κοιμόταν στην αγκαλιά μου. Αφήνοντάς τον στο κρεβάτι του, πάνω στο sling, τον φίλησα απαλά και ένιωσα πως χαιρετίζω την «εποχή που φορούσα το γιο μου». Οι μέρες babywearing για μένα και το γιο μου έφταναν στο τέλος τους.

Μου φαίνεται σαν χθες που ήταν νεογεννητάκι, λίγων ημερών και τον έβαζα στο sling για να ησυχάσει. Που ήταν μόλις τεσσάρων μηνών όταν τον βαφτίσαμε και κοιμόταν σε όλη τη διάρκεια του μυστηρίου, στη θέση «Βούδα». Που τον τύλιγα μέσα στο παλτό μου για να πάμε στα χιόνια. Που ήταν εννιά μηνών και κοιμόταν στην πλάτη μου ενώ εγώ κι ο μπαμπάς του αγκαλιαστήκαμε μαθαίνοντας ότι περιμένουμε κι άλλο μωράκι.

Χαίρομαι πολύ για όλες αυτές τις αγκαλιές! Ξέρω πως θα συνεχίσουμε να περνάμε καλά και να κάνουμε πράγματα μαζί. Νομίζω πάντως ότι έφτασε ο καιρός που οι αγκαλιές μας θα είναι πια λίγο πιο «καθιστές»!

Με αγάπη

Νεογέννητο μωράκι (η Ρέα μου), τις πρώτες ώρες της ζωής της. Η μαμά κουρασμένη απ' τον τοκετό (κι ας γέννησε πολύ όμορφα και εύκολα) έχει ανάγκη να κοιμηθεί, αλλά δεν θέλει να αποχωριστεί το κοριτσάκι της. Κι εκείνο ηρεμεί ακούγοντας την καρδιά της μαμάς της που χτυπάει δυνατά για εκείνο.

Για το χαμομηλάκι http://hamomilaki.blogspot.com/
και την συλλογή του "άξιον αγάπης" ...

Η φωτογραφία από το μαιευτήριο Μητέρα, 16/11/2007. Ντρέπομαι λίγο για τη φωτογραφία, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα "αξιότερον αγάπης" από τις πρώτες ώρες της ζωής του παιδιού μου...

Με το χέρι στην τσέπη (ή όχι)!

Έχω μια φίλη (Ελληνίδα) που μεγάλωσε στη Νότιο Αφρική. Εκεί, όταν ήταν μωρό τη φορούσε η (ΝοτιοΑφρικανή) «νταντά» της. Τώρα ζει στην Ελλάδα και εδώ και κάποιο καιρό είναι και η ίδια μαμά. Πριν από κάποιους μήνες παρήγγειλε ένα sling για το μωρό της και μου είπε με συγκίνηση: «Τι κρίμα που αυτή η γνώση δεν πέρασε σ’ εμάς τόσα χρόνια, οι μαμάδες μας δεν σκέφτηκαν ποτέ να μας φορέσουν, ήταν μόνο οι νταντάδες μας».

Το συζητούσαμε λοιπόν αυτό και σχολιάζαμε ότι κάποια χρόνια πριν, το να φοράς το μωρό σου ήταν ένδειξη «φτώχειας»: οι «φτωχές» μαμάδες φορούσαν τα μωρά τους για να μπορούν να εργάζονται ταυτόχρονα. Οι «πλούσιες» μαμάδες είχαν τα μέσα να συντηρούν «νταντάδες» για τα μωρά τους, ή σε άλλη περίπτωση είχαν τα μέσα ώστε να ΜΗΝ χρειάζεται να εργάζονται. Οι «πλούσιες» μαμάδες είχαν την πολυτέλεια να κάθονται στον καναπέ να κουνήσουν το μωρό σε κάποια σκαλιστή κούνια, δεν είχαν ανάγκη να το ηρεμήσουν πάνω τους.

Τα τελευταία χρόνια πάλι, το να φοράς το μωρό σου είναι ένδειξη «πλούτου»: οι «πλούσιες» μαμάδες έχουν την πολυτέλεια να είναι μαζί με το μωρό τους και να ασχοληθούν μαζί του. Ή είναι «μόδα»: όλο και περισσότεροι celebrities (Έλληνες και ξένοι) εμφανίζονται «φορώντας» τα μωρά τους. Κυκλοφορούν slings που κοστίζουν περισσότερο από 500 δολλάρια, κυκλοφορούν slings με την υπογραφή διάσημων σχεδιαστών μόδας, και όλο και συχνότερα οι «διάσημες μαμάδες» ταιριάζουν τα slings τους με τα ρούχα τους.

Πριν γεννηθεί ο γιος μου, παρήγγειλα απ’ την Αμερική ένα υφαντό wrap. Όταν το είδε η μαμά μου, δεν είδε τίποτα περισσότερο από ένα απλό κομμάτι ύφασμα και το σχόλιό της ήταν: «Δεν παίρνεις καλύτερα ένα κανονικό μάρσιπο; Μη λυπάσαι τα λεφτά!». Ο Δημήτρης έβαλε τα γέλια: το αγαπημένο μου wrap είχε κοστίσει 4 φορές περισσότερο απ’ αυτό που η μαμά μου θεωρούσε «κανονικό» μάρσιπο! Μανούλα μου, έδωσα 150 ευρώ για ένα wrap που ήρθε απ’ την άλλη άκρη του ωκεανού, και που σίγουρα θα πρέπει να το έχουν υφάνει στο χέρι νεράιδες χρησιμοποιώντας βαμβάκι καλλιεργημένο από ξωτικά!

Τέλοσπάντων, σήμερα υπάρχουν slings για όλους. Μπορεί κανείς να βρει slings με λιγότερο από 15 ευρώ ή μπορεί να ξοδέψει και αρκετές εκατοντάδες ευρώ. Μπορεί κανείς να φτιάξει μόνος του ένα κοντό wrap με 5 ευρώ και να έχει βρει το τέλειο μάρσιπο στη χαμηλότερη δυνατή τιμή. Μπορεί να ζητήσει ένα διπλό μεταξωτό sling κεντημένο στο χέρι ή να χαρίσει για δώρο σε μαμά που μόλις γέννησε ένα όμορφο υφαντό.

Δεν ξέρω αν το babywearing στις μέρες μας αποτελεί ένδειξη «πλούτου» ή «ένδειας». Σίγουρα όμως μπορεί να απευθύνεται τόσο στο «λαό» όσο και στο «Κολωνάκι»...




Σημ.: Οι φωτογραφίες είναι από το http://babouska.pblogs.gr (του Σάκη Ρουβά και της Κάτιας Ζυγούλη) και από το περιοδικό Hello (του Θανάση Ευθυμιάδη και της Άννας Ντιμιτρίεβιτς). Να σας ζήσουν τα μωράκια σας!
Με μάρσιπο αγκαλιάς τύπου sling βγήκαν από το μαιευτήριο με το μωράκι τους και η Μπέτυ Μαγγίρα με το Δημήτρη Μάζη (24/1/2010).

Με το καλό να έρθει ο καινούριος χρόνος!

Εμείς είμαστε έτοιμοι και τον περιμένουμε! Στολίσαμε και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας (εδώ και δυο εβδομάδες για την ακρίβεια)!
Δώρα δεν έχει ακόμα από κάτω, γιατί θα τα φέρει ο Άη-Βασίλης τα Χριστούγεννα! Ο Βασίλης ζήτησε ένα μπουρνούζι (μ' αρέσει αυτό το παιδί γιατί είναι πρακτικό μυαλό) και να "έχει στην τσέπη καραμέλες και κέρματα"! (!) Η Ρέα ευτυχώς δεν ξέρει ακόμα να "ζητάει" οπότε ο Άη-Βασίλης θα της φέρει ότι μας αρέσει!

Πάντως στο "στολισμό" τα παιδιά το ευχαριστήθηκαν πολύ! Συμμετείχαν στη διαδικασία και το χαρήκαμε όλοι! Η Ρέα ήταν συνέχεια στην πλάτη μου (ψηλά, για να βλέπει), ο Δημήτρης άντεξε με υπομονή τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που ακούω μανιωδώς αυτές τις μέρες και ο Βασίλης τραγουδάει με άνεση «τρίγωνα κάλαντα»!

Και φαίνεται πως τα πάνε καλά με το δέντρο! Τους δείξαμε πώς να το πιάνουν «με το ένα δάχτυλο μόνο» και έτσι έχουμε αποφύγει τα ατυχήματα μέχρι τώρα! (Ακόμα και η Ρέα το έπιασε το νόημα και ακουμπάει με το δαχτυλάκι της τις μπάλες! Το μωρό μου!)

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Με το μωρό στο κρύο (καιρός για δύο!)

Προχθές περνούσα από ένα απ’ αυτά τα κινέζικα μαγαζιά που πουλάνε ρούχα σε πολύ χαμηλές τιμές. Και πήρα ένα μπουφάν με 15 ευρώ. Το έφερα σπίτι και κάθησα στον καναπέ με το μπουφάν και το ψαλίδι και τα κοίταζα. Ο Δημήτρης με κοίταξε λίγο τρομαγμένος: «Τι πας να κάνεις πάλι;» Άσε με του λέω, σκέφτομαι.

Το κοίταξα λοιπόν από πίσω, πήρα βαθιά ανάσα και το έκοψα στο χέρι, «με το μάτι» (χωρίς να «σημειώσω» και χωρίς να «μετρήσω»). (Ο Δημήτρης το πήρε απόφαση ότι το μπουφάν θα καταστρεφόταν και σταμάτησε να ασχολείται μαζί μου).
Το πήρα και πήγα στη ραπτομηχανή. Πρόσθεσα δυο μικρά κομμάτια μαύρου fleece στα «ανοίγματα» για να δώσω χώρο (τα έκοψα τρίγωνα). Για να «κλείσω» το πάνω μέρος (εκεί που έκοψα το μπουφάν, για να μην ξεφτίζει), έραψα ένα μικρό κομμάτι μαύρο ρέλι (πανεύκολο, ούτε στριφώματα, ούτε τίποτα!).
Το μπουφάν είχε και κουκούλα που έβγαινε με φερμουάρ. Η κουκούλα «σούρωνε» γύρω απ’ το πρόσωπο με κορδόνι. Ξήλωσα αυτό το «σουρωμα» και το έραψα στο «άνοιγμά» μου για τέλεια εφαρμογή!

Και ιδού το τέλειο babywearing μπουφανάκι μου!


Ο Δημήτρης είπε: «Καλό! Δεν το περίμενα!» και η Ρέα το καταευχαριστήθηκε! Όσο για μένα, ήταν το πιο εύκολο project που έχω «αναλάβει»!
(Οι φωτογραφίες είναι λίγο μαύρα χάλια, αλλά περιμένω τα χιόνια για να βγάλω καλύτερες!)
Αχ, πότε θα πιάσουν τα βαριά κρύα;

Με-ταμορφώσεις (ή το extreme makeover ενός sling)!

Έρχονται συχνά μαμάδες με ring slings που έχουν αγοράσει παλιότερα από διάφορους κατασκευαστές και μου ζητούν να αλλάξουμε «τον ώμο» του sling τους. Στο μυαλό τους έχουν κυρίως την άνεσή τους (οι συμμετρικές πιέτες που έχουν τα «αστεράκια» μας είναι πολύ άνετο στυλ ώμου). Ωστόσο συχνά η αλλαγή είναι αναγκαία και για λόγους ασφάλειας.

Οι κρίκοι των ring slings είναι συχνό θέμα συζήτησης με μαμάδες που ράβουν και φτιάχνουν τα δικά τους slings. Αναζητούν (όπως αναζητούσα κι εγώ παλιότερα) κρίκους στην Ελλάδα. Παίρνω τους κρίκους μου απ’ την Αμερική (απ’ το slingrings.com), τους πληρώνω πολύ ακριβά, πληρώνω έξοδα αποστολής, πληρώνω δασμούς (λόγω ποσότητας περνούν από τελωνείο), και θα ήθελα πάρα πολύ να μπορώ να βρω μια εξίσου καλή εναλλακτική εδώ. Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, το έχω ψάξει πολύ καλά. Δυστυχώς η απάντηση είναι κατηγορηματικά: όχι, δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Θα βρει κανείς κρίκους για κουρτίνες, κρίκους για ιστιοπλοΐα, κρίκους για μηχανές, αλλά δεν θα βρει κρίκους για να φτιάξει μάρσιπο για μωρά. Στους κρίκους, όλα έχουν σημασία. Το μέγεθος, το πάχος, το πόσο λείοι είναι, το πόσο «γεμάτοι» είναι, το αν έχουν ένωση ή όχι, το πώς βάφτηκαν, το τι υλικά περιέχουν. Και βέβαια έχει σημασία το πώς ελέγχθηκαν (ένας-ένας)!

Πρόσφατα, μια μαμά που αγόρασε από κάπου ένα sling, ήρθε και μου ζήτησε να αλλάξουμε τον ώμο γιατί δεν τη βόλευε και ήθελε να τον φτιάξουμε με τις συμμετρικές πιέτες.
Το sling της είχε κατασκευαστεί με κρίκους που δεν ήταν φτιαγμένοι για slings.Φαινόταν η ένωση:

Ήταν επίσης πολύ λεπτοί (στις φωτογραφίες οι λεπτοί γυαλιστεροί κρίκοι απ’ το εν λόγω sling σε σύγκριση με τους ματ κρίκους απ’ το slingrings.com):



Και το στυλ του ώμου ήταν accordion, μάλλον άβολο (ειδικά αν κάποιος θέλει να φοράει το sling του και στις δύο πλευρές!) και είχε αρχίσει να "κουράζεται":


Το αλλάξαμε, βάλαμε κρίκους απ' το slingrings.com και κάναμε τον ώμο με τις συμμετρικές πιέτες που έχουν όλα τα Αστεράκια:



Τέτοιες «αλλαγές» κάνουμε συχνά, άλλοτε αλλάζοντας κρίκους και άλλοτε όχι.
Στο «πριν» το ύφασμα στον ώμο είναι «στενό», δεν βοηθάει την ομοιόμορφη κατανομή βάρους. Για να το βοηθήσει κανείς, πρέπει να «ανοίξει» το ύφασμα, ώστε να γίνει φαρδύτερο στον ώμο. Ωστόσο αυτό δεν είναι πολύ βολικό κι απ’ τις δυο πλευρές (συχνά τα slings με αυτό το στυλ ώμου βγαίνουν σε «αριστερό» και «δεξί»)! Στο μετά, το ύφασμα στον ώμο είναι φαρδύτερο, καλύπτει γενναιόδωρα το στρογγυλό μέρος του ώμου για άνεση, χωρίς να περιορίζει την κίνηση του χεριού.

Μου αρέσουν αυτά τα «πριν και μετά» και χαίρομαι όταν αυτές οι «μετα-μορφώσεις» είναι η αφορμή για να αξιοποιηθεί και πάλι ένα «παρατημένο» sling!


Καλό babywearing, με άνεση και ασφάλεια!


Διαβάστε επίσης:
Σωστό μέγεθος κρίκων για άνεση και ασφάλεια
Ο καλύτερος τρόπος να ραφτούν οι κρίκοι σε μάρσιπο sling

Με ... αντιρρήσεις!

Αναδρομή στο παρελθόν (για άλλη μια φορά): Την πρώτη φορά που έδειξα στον άντρα μου ένα sling (το 2003, πολύ πριν μείνω έγκυος!), του έριξε μια ματιά και μου είπε με απαξίωση: «Πφ! Αυτά είναι Αμερικανιές!». Όταν (έγκυος πια) έφερα στο σπίτι τα πρώτα slings, τους έριξε μια δεύτερη ματιά και είπε: «Τελοσπάντων, αν θα βοηθήσουν με τη μέση σου, φόρα τα, τι να σου πω...». Μέχρι να έρθει το μωρό μας δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα slings μου (ούτε τα αγορασμένα, ούτε τα «φτιαγμένα με αγάπη από μένα για το μωρό μου»).
Και μετά, βρεθήκαμε με ένα νεογέννητο στο σπίτι. Ένα νεογέννητο που ηρεμούσε αμέσως στο sling! Και έναν νέο μπαμπά που ήθελε πολύ τη στενή επαφή με το μωρό του! Καθώς τα αυτιά του άντρα μου είναι «ευαίσθητα» στο κλάμα μωρού, άρχισε να βλέπει τα slings μου με άλλο μάτι. «Πού το ‘χεις το sling;» με ρώτησε μια μέρα δήθεν αδιάφορα. Το φόρεσε μόνος του (ως κλασικός άντρας δεν θα δεχόταν «οδηγίες», αλλά με είχε δει πια αρκετές φορές να το χρησιμοποιώ) και άρχισε να απολαμβάνει «αγκαλίτσες» με το γιο του! Την πρώτη φορά που περιμέναμε «επισκέψεις» στο σπίτι «να δούνε το μωρό» μου είπε με ύφος «συνομωτικό»: «Να τον φορέσεις στο sling, να τον κρατήσουμε λίγο μακριά απ’ τα «ξένα» μικρόβια». (Το είχα σκεφτεί κι εγώ, ένιωθα το μωρό πάνω μου προστατευμένο απ’ τις καλές προθέσεις των φίλων μας που το «φτύνουν για να μην το ματιάσουν»!) Και όταν θέλησα να πάω στο μπάνιο ενώ το μωρό κοιμόταν πάνω μου, ο Δημήτρης μου είπε χαλαρά: «Φέρ’τον σε μένα». Και κάναμε τη «μεταφορά» χωρίς το μωρό να ξυπνήσει και μπροστά στα έκπληκτα μάτια του παππού Μιχάλη που ρώταγε τον ανιψιό του: «Στη σακούλα το ‘χεις το μωρό ρε;». Ο Δημήτρης χαμογελούσε (ευτυχισμένος μπαμπάς) κι εγώ ήξερα πλέον ότι είχε «προσηλυτιστεί» στο babywearing! Από τότε είναι fan (έχει τα δικά του slings, ένα από κάθε τύπο) και παρόλο που δε μιλάει πολύ γι’ αυτό ξέρω πως του αρέσει πολύ να φοράει τα παιδιά του!
Κάπως έτσι ήταν και η μαμά μου στην αρχή. «Μήπως θα στριμώχνεται το μωρό σ’ αυτό όμως;» με ρώταγε επιφυλακτικά. «Κι αν σου πέσει;» ... Λίγους μήνες μετά, όταν θέλαμε να πάμε κάπου μαζί βεβαιωνόταν: «Το sling το πήρες μαζί σου;» (Μα φυσικά μαμά, πάω πουθενά χωρίς το sling μου; ). Και πριν περάσει πολύς καιρός, έφτιαχνε τον κήπο της με το Βασίλη αγκαλιά σε ένα mei tai!

Μου έχει τύχει αρκετές φορές να συναντήσω «αντιρρησίες» (με την καλή έννοια!). Μου έχει τύχει να έρχονται στις συναντήσεις μας μαμάδες και μπαμπάδες ενθουσιασμένοι με την ιδέα να φοράνε το μωρό τους, και να φέρνουν μαζί τη γιαγιά που είναι «αντίθετη». Έχω δει τον έναν απ’ τους δυο γονιούς να λατρεύει το babywearing και τον άλλον να το περιφρονεί. Σπάνια όμως έχω δει να παραμένουν αυτές οι αντιρρήσεις όταν έρχεται το μωρό! Συνήθως οι «αντιρρησίες» βλέπουν πόσο ηρεμεί το μωρό στο sling και τι ευκολία προσφέρει στη νέα μαμά (που δεν την κρατάνε τα πόδια της απ’ το ξενύχτι) και αλλάζουν γνώμη. Ακόμα κι αν δεν γίνονται οι ίδιοι «οπαδοί», υποχωρούν στις αντιρρήσεις τους! Γι’ αυτό μ’ αρέσουν οι «αντιρρησίες»!

Με θαυμαστικά στα μάτια μου!

Βρήκα το παρακάτω βίντεο και έμεινα με το στόμα ανοιχτό!

Είναι γυρισμένο το 1963, με καλεσμένη σε τηλεοπτική εκπομπή την κυρία Peterson, να περιγράφει διάφορους τρόπους με τους οποίους φοράει το μωρό της! (Baby toting!)
Ξετρελάθηκα με τους "πρόγονους" των slings και mei tai σ’ αυτό το βίντεο! Δεν ξέρω αν θα έχει το ίδιο ενδιαφέρον για κάποιον που δεν γνωρίζει τους σύγχρονους "υφασμάτινους μάρσιππους αγκαλιάς" αλλά για μένα ήταν πραγματικός θησαυρός! (Πολύ θα ήθελα να έβρισκα την κυρία Peterson σήμερα! Δεν είναι και απίθανο να υπάρχει και να βλέπει την εξέλιξη των όσων έδειχνε εκείνη τη μέρα στην τηλεόραση, είναι;)

Και μου ήρθε να φωνάξω απ’ τη χαρά μου όταν είδα πρώτη-πρώτη στο βίντεο μια ελληνική νάκα! Όταν η κυρία Peterson την περιγράφει, αναφέρει πως είναι απ’ τα Δωδεκάνησα, απ’ τη Ρόδο! Και είναι ίδια με τη νάκα της γιαγιάς-Σίας (μόνο που στην Πελοπόννησο τις έφτιαχναν δερμάτινες ενώ η Ροδίτικη είναι υφαντή!)
Ένα κομμάτι ιστορίας! (Ακόμα και σε κάτι που θεωρούμε τόσο "καινούριο"!)

Τα στοιχεία του clip:
'Baby toting' in 1963.
The CBC Digital Archives Website.
Canadian Broadcasting Corporation.
Last updated: April 14, 2008.
http://archives.cbc.ca/lifestyle/homemaking/clips/15185/

Με τη "γνώμη του κόσμου"...

Φοράω το μωρό μου και ακούω διάφορα σχόλια σχετικά μ’ αυτό. Κυρίως από άγνωστους στο δρόμο. Τα περισσότερα είναι πολύ όμορφα, μας καμαρώνουν και ενίοτε μας "φτύνουν"! Μερικά σχόλια έχουν πολλή πλάκα. Και κάποια με βάζουν σε σκέψεις...

"Αχ, τότε που είχα εγώ μωρό δεν είχαν τέτοια!". Αυτό μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Η μαμά απ’ την οποία το ακούω συνήθως φαίνεται να είχε μωρό καμιά δεκαριά χρόνια πριν, όχι νωρίτερα. Σίγουρα είχαν "τέτοια" τότε. Το περίεργο είναι ότι αυτό το σχόλιο το ακούω ακόμα και όταν φοράω το μωρό μου με ένα τραπεζομάντηλο δεμένο σαν sling! Μερικές φορές μου έρχεται να εξηγήσω: "μα είναι ένα απλό πανί!» ή "ίσως όχι ΑΚΡΙΒΩΣ τέτοια, αλλά είχαν!". Τις περισσότερες φορές όμως απλά δεν λέω τίποτα. Το θεωρώ ένα θετικό σχόλιο, που κατά βάθος λέει "αν είχαν τέτοια τότε που είχα εγώ μωρό θα το χρησιμοποιούσα!" και χαίρομαι!
"Καλέ πώς το ‘χεις έτσι το μωρό εκεί μέσα; Βολεύεται;" Ω, ναι! Το έχω ακριβώς όπως θα το είχα στην αγκαλιά μου! Σαν να είχα τα χέρια μου γύρω του, ξαπλωμένο, ή όρθιο. Μερικές φορές το έχω ακριβώς όπως ήταν 9 μήνες μέσα στην κοιλιά μου. Και το μωρό μου κοιμάται ήσυχο και ευτυχισμένο στην αγκαλιά μου. "Εσείς πώς το βλέπετε;" τους ρωτάω. "Βολεύεται ή όχι"; (Το μωρό απαντά ροχαλίζοντας...)

"Τι ανάγκη έχει το μωρό; Η καλύτερή του εκεί μέσα"! Πράγματι, σκέφτομαι. Η καλύτερή του, αλλά ίσως και ακριβώς η ανάγκη του. Συχνά αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που χρειάζεται το μωρό μου και δεν έχει τρόπο να μου το ζητήσει. Σκέφτομαι εμένα, κάποιες φορές που μ’ ενοχλεί κάτι μικρό (π.χ. με τρώει η πλάτη μου) και μέχρι να καταφέρω να απομακρύνω την ενόχληση δεν με χωράει ο τόπος. Και λέω για σκέψου: αν το μωρό μου έχει κάτι που το ενοχλεί, αν η ετικέτα στο φανελάκι του έχει διπλωθεί περίεργα ή αν έχει μπει μια τρίχα ανάμεσα στα δαχτυλάκια του, είναι πολύ κρίμα που δεν μπορώ να το βοηθήσω να νιώσει καλύτερα απομακρύνοντας την ενόχληση. Αυτό που μπορώ να κάνω όμως (να του δώσω την αγκαλιά μου), το κάνω όσο μπορώ περισσότερο. Έτσι, αν όχι για άλλο λόγο, για να αντισταθμίσω εκείνα που δεν μπορώ να καταλάβω.
Και τώρα τελευταία, που το babywearing έχει αρχίσει να «διαδίδεται» σαν ιδέα και σαν εικόνα, τα σχόλια λιγοστεύουν (ή περιορίζονται στην αισθητική πλευρά: "τι όμορφο χρώμα!") και εμείς κάνουμε τη βόλτα μας με λιγότερες "αφορμές για σκέψεις"...

Διαβάστε επίσης:
Με επιλογές και διαλλακτικότητα
Με αντιρρήσεις

Με το λεξικό στο χέρι...

Babywearing. Slings. Είναι κρίμα να μην μπορούμε να βρούμε ελληνικούς όρους για τόσο όμορφα πράγματα, που υπάρχουν στην Ελλάδα και στη ζωή μας εδώ και πολλά πολλά χρόνια. (Πάντα είχα ένα περίεργο ενδιαφέρον για τις λέξεις και στενοχωριέμαι πολύ που έχω τόσο "στερέψει" από ιδέες σ’ αυτό το θέμα...)

"Φοράω το μωρό μου". Πολλούς τους ξενίζει αυτή η "κυριολεκτική" μετάφραση. "Κρεμάω το μωρό μου", "κουβαλώ το μωρό μου", έχω ακούσει διάφορες σκέψεις. Η κεντρική ιδέα είναι φυσικά "παίρνω αγκαλιά το μωρό μου", αλλά πώς να βάλεις μέσα και τα slings; Πώς να υπονοήσεις (και μάλιστα σε μία λέξη) το "βοήθημα" σ’ αυτήν την αγκαλιά;

Sling. "Μάρσιππος αγκαλιάς". Μ’ αρέσει η λέξη αγκαλιά μέσα σ’ αυτή τη μετάφραση, αν και προβληματίζομαι για το αν δημιουργείται σύγχυση με τους κλασσικούς μάρσιππους που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια στο εμπόριο. Μήπως η λέξη "μάρσιππος" δεν αφήνει ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι μιλάμε για κάτι που σου επιτρέπει να έχεις το μωρό σου όπως θα το είχες στην αγκαλιά σου (χωρίς να το αναγκάζεις να "κρέμεται" σε αφύσικες στάσεις);

Χώρια που έχουμε θέμα και με τον ίδιο τον όρο στα ελληνικά: ο Μπαμπινιώτης τον θέλει με δύο π, "ο μάρσιππος", ο Τριανταφυλλίδης τον θέλει με ένα, "ο μάρσιπος". Και πολλοί το λένε συχνά σε ουδέτερο γένος, "το μάρσιπο". (Το έχω ακούσει σε πάμπολλες "παραλλαγές": "τα μαρσιπό", "τα μάρσιπα", "τα μάρσιπος"...)

Άλλες φορές προσθέτουμε διεκρίνιση: "υφασμάτινοι μάρσιπποι αγκαλιάς", ή "μαλακοί μάρσιποι αγκαλιάς". Δεν ξέρω πόσο αυτό βοηθάει. (Εξακολουθεί να μου λείπει η μία λέξη που θα τα εμπεριέχει όλα). "Μωροκουβαλητής" (!), είπε μια φίλη μου. Και μετά μου ήρθαν στο μυαλό οι ελληνικοί μας "μάρσιπποι": νάκα, σαρμανίτσα, τρέκνου... "Κούνια" το λέει το sling μου η γιαγιά μου όταν με βλέπει με το μωρό.

Βέβαια, για να πω την αλήθεια έχω μια μικρή ένσταση με τον όρο slings (και στα αγγλικά εννοώ). Δεν είναι όλοι οι τύποι σε στυλ "αιώρας", κρεμαστοί-ξαπλωτοί (σαν "κούνια"). Η λέξη sling μόνη της σημαίνει "ιμάντας ανάρτησης" και συνηθέστερα στα αγγλικά τη χρησιμοποιούν για να περιγράψουν αυτό που φοράει κάποιος που έχει σπάσει το χέρι του (!!!). Και ωραία, αυτό είναι πολύ κοντά στο ring sling ή στο pouch, ή σε ένα κοντό rebozo, αλλά πώς μπορεί κανείς να θεωρεί "sling" το mei tai, το chunei, ή το obi; (Σημειώνω ότι όλα αυτά είναι "μάρσιπποι" που κατά τα άλλα ακολουθούν τις γενικές αρχές του babywearing, και είναι σίγουρα "μάρσιπποι αγκαλιάς").

Ουφ! Ψιλά γράμματα θα πει κανείς. Πράγματι, ίσως να μην έχει και μεγάλη σημασία. (Και ίσως να μη βγαίνει κανένα απολύτως νόημα απ’ αυτήν την ανάρτηση με τις τόσες σκόρπιες περίεργες λέξεις!) Αλλά αν έχει κανείς καμιά καλή ιδέα, θα μου άρεσε πολύ ν’ ακούσω!

Σ’ ευχαριστώ Kanella (Ε.Δ.) που συζήτησες μαζί μου αυτό το θέμα και για όλες τις πολύ καλές σου ιδέες!

Με "ανοιχτό" μυαλό ...

Κάποτε μια μαμά με μικρό μωρό μου είπε: "Θέλω κι εγώ sling, αλλά μπορώ; Αφού δεν θηλάζω".
Με βάζει σε σκέψεις αυτό (και παρόμοιες αντιλήψεις "ή όλα ή τίποτα" τις οποίες "συνάντησα" πρόσφατα).

Διαπιστώνω (αρκετά συχνά είναι η αλήθεια) ότι υπάρχει κόσμος που πιστεύει πως το babywearing είναι γονεϊκό στυλ: "Αν φοράς το μωρό σου, σημαίνει πως το θηλάζεις, κοιμάσαι μαζί του στο ίδιο κρεββάτι, δεν το αφήνεις ποτέ να κλαίει".
Και μερικές φορές και λίγο παραπέρα: "Αν φοράς το μωρό σου είσαι γενικά οπαδός ενός εναλλακτικού τρόπου ζωής, γέννησες στο σπίτι ή/και στο νερό, είσαι οικολόγος, κάνεις υγιεινή διατροφή, κάνεις ομοιοπαθητική και το παιδί σου κατά πάσα πιθανότητα δεν κάνει εμβόλια".

Ε, λοιπόν όχι, για μένα δεν είναι έτσι.
Εγώ σκέφτομαι ότι το να φοράς το μωρό σου, δεν "δείχνει" τις επιλογές σου ως γονιός, ούτε τον τρόπο που έχεις διαλέξει να μεγαλώσεις το παιδί σου γενικότερα. Το babywearing δεν είναι συνώνυμο του attachment parenting (ούτε καν απαραίτητα συνεπακόλουθό του).

Ακόμα κι αν δεχόμουν ότι το babywearing εκφράζει μια "στάση" απέναντι στο παιδί σου, τότε και πάλι σκέφτομαι ότι πολλοί γονείς μπορεί να επιλέγουν να μην έχουν την ίδια "στάση" στα πάντα.
Σκέφτομαι ας πούμε ότι η μαμά που έπρεπε να γυρίσει στη δουλειά 2 μήνες αφού γέννησε και αναγκάζεται να αφήνει το μωρό της με κάποιον άλλον τα πρωινά, αυτή η μαμά μπορεί να έχει περισσότερη ανάγκη να το έχει "πάνω της" τις ώρες που επιστρέφει σπίτι (το ίδιο και αυτό το μωρό).
Η μαμά που για οποιονδήποτε λόγο δεν κατάφερε (ή δεν επέλεξε) να θηλάσει το μωρό της, αυτή η μαμά μπορεί να θέλει να του προσφέρει "περισσότερη" αγκαλιά με όποιον άλλον τρόπο μπορεί (το ίδιο και αυτό το μωρό).
Η μαμά που για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί (ή δεν επιλέγει) να έχει το μωρό κοντά της τη νύχτα, αυτή η μαμά μπορεί να χρειάζεται να το έχει όσο γίνεται πιο κοντά της την ημέρα (το ίδιο και αυτό το μωρό).
Η μαμά που δεν κατάφερε (ή δεν επέλεξε) να γεννήσει με φυσικό τρόπο, αυτή η μαμά μπορεί να νιώθει ότι προσφέρει στο νεογέννητο μωρό της λίγο χρόνο "μήτρας" ακόμα φορώντας το (το ίδιο και αυτό το μωρό).
Και τελικά, μπορεί κάποιος να φοράει το μωρό του και να είναι ένας εντελώς mainstream τύπος, που σε τίποτα δεν είναι "εναλλακτικός" στη ζωή του. Και μπορεί αυτός ο κάποιος να αγαπά το babywearing απλά και μόνο γιατί τον βολεύει, γιατί μετακινείται συχνά και χρειάζεται να παίρνει το μωρό μαζί του, γιατί τον πονάει η μέση του, για πολλούς άλλους λόγους που μπορεί και τίποτα να μην έχουν να κάνουν με το πώς διαλέγει να μεγαλώνει το παιδί του.

Το babywearing είναι πράγματι ένα "εργαλείο", υπάρχει εκεί, αν θες το διαλέγεις, αν δε σου κάνει το προσπερνάς. Όπως και όλα τα υπόλοιπα "εργαλεία" που μπορεί να έχεις ή όχι στη διάθεσή σου. Απλά την απόφαση την παίρνεις για το κάθε εργαλείο ξεχωριστά. Αυτά σκέφτομαι εγώ.



Επειδή τα blogs είναι, λέει, για να γράφουμε για τον εαυτό μας: γέννησα τα δυο παιδιά μου με υπέροχους φυσικούς τοκετούς, φόρεσα (και φοράω) τα μωρά μου απ’ την αρχή, θήλασα το Βασίλη μου 9 μήνες και θηλάζω τη Ρέα μου (12 μηνών) ακόμα χωρίς πρόθεση να σταματήσουμε σύντομα, είχαμε το Βασίλη στο κρεββάτι μας ως την ηλικία των 5 μηνών και τη Ρέα ως την ηλικία των 8 μηνών, δεν τα άφησα ποτέ μόνα τους να κλαίνε. Για κάποιες απ’ αυτές τις επιλογές προσπάθησα πολύ και ήταν δύσκολες, για κάποιες άλλες απλά ήμουν τυχερή και βρήκα μπροστά μου ευνοϊκές συνθήκες που μου επέτρεψαν να τις κάνω πράξη. Θεωρώ ότι το μόνο πράγμα που συνδέει αυτές τις επιλογές είναι ότι έιναι όλες δικές μου (σίγουρα όχι το ότι μπαίνουν κάτω απ’ την ίδια ομπρέλα του οποιουδήποτε γονεϊκού στυλ).

Σημ.: Ναι, αυτός ο περίεργος "μάρσιπος με κρίκους" που φορούσε ο Σάκης Ρουβάς όταν βγήκε απ' το μαιευτήριο ήταν sling. Τι σχέση έχει αυτό με το αν θα περνάει χρόνο με το μωρό του ή αν έχει νταντά ή αν θα θηλάσει το μωρό η Κάτια Ζυγούλη; Μπορεί ο άνθρωπος απλά να έψαχνε έναν εύκολο τρόπο να βγάλει το μωρό απ' το μαιευτήριο χωρίς να πέσουν όλοι οι δημοσιογράφοι πάνω στο μωρό. Τόσο απλά.

Διαβάστε επίσης:
Με επιλογές και διαλλακτικότητα

Με ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην καρδιά

Το babywearing σαν φιλοσοφία πάντα μου έκανε "κλικ", μου ταίριαζε μέσα μου, μου φαινόταν ενστικτωδώς "σωστό". Ήθελα τα παιδιά μου στην αγκαλιά μου, σε "απόσταση φιλιού" όπως συχνά λέω, να μπορούν να "φωλιάσουν" πάνω μου και να νιώσουν την αγάπη μου "εξ επαφής".
Αλλά η "γνωριμία" μου με το babywearing προέκυψε από ανάγκη.

Από 19 χρονών είχα προβληματα με τη μέση μου: σκολίωση, τρεις κήλες (στους 3 πιο "δύσκολους" χαμηλούς σπονδύλους), προβληματικό ιερό οστό (σχεδόν σπασμένο). Τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο τα προβλήματα αυτά με έριχναν στο κρεβάτι για μέρες (συχνά εβδομάδες), με αφόρητους πόνους και με πλήρη αδυναμία να κουνηθώ στο ελάχιστο. Η συμβατική ορθοπεδική δεν με βοηθούσε πολύ: "πάρε χάπια και ξεκουράσου". (Σαν να σου ανάβει το λαμπάκι στο αυτοκίνητο ότι δεν έχεις λάδια και, αντί να πας να βάλεις λάδια, να σβήνεις προσωρινά το λαμπάκι). Είχα μάθει να ζω μ’ αυτό και να περιμένω το επόμενο "κρεββάτωμα" σαν κάτι δεδομένο.

Στα 29 μου έμαθα ότι είμαι έγκυος. Στη σκέψη ότι δεν θα μπορώ να κρατήσω το μωρό μου αγκαλιά πανικοβλήθηκα. Άρχισα να ψάχνω για λύσεις. Η χειροπρακτική με ανακούφιζε πολύ (νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τους χειροπράκτες που δούλεψαν μαζί μου και με βοήθησαν απίστευτα). Αλλά έπρεπε να βρω και έναν τρόπο να σηκώνω "βάρος" χωρίς να επιβαρύνω τη μέση μου.

Οι κλασσικοί μάρσιποι του εμπορίου ήταν οι πρώτοι που απέρριψα. Δεν τους έβρισκα καθόλου άνετους, με πίεζαν στους ώμους και στο λαιμό. Και, έχοντας εγώ η ίδια προβλήματα με τη μέση μου, δεν ήθελα με τίποτα να βάλω το μωρό μου σε κάτι δυνητικά επιβαρυντικό για τη δική του σπονδυλική στήλη. Δεν μπορεί, σκεφτόμουν, θα υπάρχει κάτι που να μπορώ να χρησιμοποιήσω.

Και τότε άρχισα να μαθαίνω για τα slings (τους μάρσιπους αγκαλιάς). Πολύ πριν γεννηθεί ο γιος μου δοκίμαζα με ενθουσιασμό slings, pouches, wraps, μάρσιπους Ασιατικού τύπου, μάρσιπους γοφού, σε ατέλειωτα σχέδια και υφάσματα. Ένιωθα "πελαγωμένη" απ’ τις τόσες επιλογές, αλλά ήμουν αποφασισμένη να βρω εκείνο που θα ταίριαζε στο μωρό μου και σε μένα.
Κάποιους μήνες μετά, δεν είχα βρει "τον έναν τέλειο μάρσιπο", είχα βρει πολλούς! Εγώ, ξετρελλάθηκα με τους μάρσιπους αγκαλιάς, σε όλες τις πιθανές "μορφές" τους! Κάποιος άλλος μπορεί να μη χρειαστεί πάνω από έναν ή δύο τύπους για όλη του τη ζωή ως γονιός (και ελπίζω πραγματικά να βρει ο καθένας αυτό που του ταιριάζει). Ήταν υπέροχο: είχα το μωρό μου στην αγκαλιά μου, εκείνο ήταν ευχαριστημένο και ήσυχο κι εγώ ένιωθα άνετη κι ελεύθερη!

Αποφάσισα να "κυνηγήσω" περισσότερο αυτή την "ευτυχία" που είχα βρει στο babywearing. Έραψα τα δικά μου slings, τα έστειλα ως testers στην babywearing κοινότητα (στην Αμερική δυστυχώς), έλαβα σχόλια και κριτική, ξαναέραψα, ξαναέστειλα, ξαναέραψα... Η αγάπη μου για το babywearing γίνεται πράξη καθημερινά εδώ και χρόνια και τη δείχνω και σε άλλους γονείς. Έχω φτιάξει εκατοντάδες slings για μωράκια και τα έχω συναντήσει από κοντά σε πάρα πολλές περιπτώσεις, όπου χρειάστηκε να βοηθήσω. Έχω κάνει εκτεταμένη έρευνα συγκρίνοντας και δοκιμάζοντας πάνω από 60 διαφορετικές μάρκες μάρσιπων αγκαλιάς και επιλέχθηκα από διεθνή οργανισμό μετά από διαδικασία εξέτασης για τη δημιουργία της πρώτης "Ομάδας babywearing" στην Ελλάδα. Οι γονείς που συναντώ με βοηθούν να μαθαίνω ακόμα, να ανακαλύπτω νέα "κόλπα" και να βρίσκω λύσεις σε "δύσκολα σημεία".


Φοράω και τα δύο παιδιά μου απ’ τις πρώτες στιγμές της ζωής τους. Χρησιμοποιώ pouches και ring slings στο σπίτι ή στην παιδική χαρά, ή για μια γρήγορη βόλτα για ψώνια. Τυλίγομαι με τα wraps μου για να περπατήσουμε με το μωρό μου στο πάρκο και λατρεύω το mei tai μου για μακρινές διαδρομές ή για ώρες στο supermarket! Τα slings μου με έχουν σώσει σε περιπτώσεις όπου τα μωρά μου ήθελαν να θηλάσουν τις πιο απίθανες στιγμές (σε γάμο μέσα στην εκκλησία ή περιμένοντας στην ουρά για να πληρώσω στο ταμείο). Και έχω νιώσει υπέροχα με "ζεστές αγκαλίτσες" μαζί τους, όπου κι αν ήμασταν. Με τα slings, κατάφερα να έχω την κόρη μου ευχαριστημένη ως νεογέννητο μωρό, κυνηγώντας ταυτόχρονα το γιο μου (ζωηρό δίχρονο!) και παίζοντας μαζί του. Δεν συνάντησα ποτέ δυσκολία να βγω βόλτα με δυο παιδιά και ένιωθα πάντα τα παιδιά μου ασφαλή δίπλα μου.

Και όλα αυτά χωρίς να με ξαναενοχλήσει σοβαρά η μέση μου. Άρχισα να φοράω το πρώτο μου μωρό όταν ήταν 3,5 κιλά και μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, λίγο-λίγο, δίνοντας την ευκαιρία στο σώμα μου να προσαρμοστεί σταδιακά. Οι μύες που χρησιμοποιούνται στο babywearing είναι οι ίδιοι μύες που στηρίζουν τη σπονδυλική στήλη και οι δικοί μου δυνάμωναν σιγά σιγά, βοηθώντας με σαν να έκανα την πιο καλή γυμναστική, σαν φυσιοθεραπεία. Περνάω κατά καιρούς "δύσκολες μέρες", αλλά στο κρεββάτι δεν χρειάστηκε να μείνω ποτέ ξανά!

Σας ευχαριστώ, παιδάκια μου, που με βοηθάτε να είμαι καλά και όρθια. Σας ευχαριστώ, φίλοι babywearers που μου εμπιστεύεστε τις απορίες σας και με βοηθάτε να μαθαίνω συνεχώς. Σας ευχαριστώ Jan, Beth, Kelley, Tracy που μου "δείξατε" τα slings σας και μου επιτρέψατε να τα "προσαρμόσω".

Σημ.: Αν έχεις κι εσύ σοβαρά προβλήματα με τη μέση σου, συμβουλέψου το γιατρό σου ή το φυσιοθεραπευτή σου πριν αποφασίσεις να "φορέσεις" το μωρό σου. Δεν δίνω "ιατρικές" συμβουλές, περιγράφω απλώς τι συνέβη στη δική μου περίπτωση.

Με το βλέμμα στην ελληνική παράδοση...

Το Μάρτη, πήγαμε με την κόρη μου στην τηλεόραση (στην εκπομπή «ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ MEGA» των κ.κ. Καμπουράκη και Οικονομέα). Μαζί μας ήρθαν δυο καλές φίλες με τα μωρά τους σε slings. Απ' την εκπομπή μας κάλεσαν για να «δείξουμε» τα slings μας, και το βρήκα μια υπέροχη ευκαιρία να «δείξουμε» γενικά το babywearing, την ιδέα να έχουμε τα μωρά μας μαζί μας με άνετο τρόπο. Αντί για όμορφα, εντυπωσιακά slings, έδειξα κασκόλ, παρεό, και εσάρπες, δεμένα με απλούς κόμπους. (Αν κατάφερνα να το ανεβάσω στο youtube αυτό το βίντεο θα σας το έδειχνα, αλλά ας μην ξαναπώ για τις σχέσεις μου με την τεχνολογία).

Εκείνο τον καιρό, μπήκα σ’ ένα μαγαζί φορώντας την 3 μηνών κόρη μου με ένα «αυτοσχέδιο» sling (ένα φαρδύ κασκόλ). Η κυρία που είχε το μαγαζί μου είπε με ύφος «συνένοχο»: «Αυτό το είδες απ’ την τηλεόραση, ε;» Χαμογέλασα, δεν το βρήκα απαραίτητο να της πω ότι εγώ ήμουν που το «έδειξα» στην τηλεόραση.

Και στην εκπομπή, αυτό είπα κι αυτό ήθελα να πω: πριν από μας, το έκαναν οι γιαγιάδες μας και πριν από εκείνες οι γιαγιάδες τους. Σε όλες τις κοινωνίες, σε όλους τους λαούς, οι μαμάδες έβρισκαν πάντα τρόπους να έχουν τα παιδιά τους πάνω τους. Στην Ελλάδα έχουμε τόσα παραδείγματα: η «σαρμανίτσα» της Ηπείρου, το «τρέκνου» της Μακεδονίας, η «νάκα» της Πελοποννήσου, είναι όλα υπέροχοι, παραδοσιακοί μάρσιποι αγκαλιάς!

Στο dyosmaraki.blogspot.com βρήκα την παρακάτω φωτογραφία. Στην Κάρπαθο «κρατούν» ακόμα τα μωρά τους έτσι, σε πανέμορφα υφαντά.

Από το λεύκωμα του φωτογράφου Κώστα Μπαλάφα «ΗΠΕΙΡΟΣ»:

Ένα μακεδονικό τρέκνου (οι φωτογραφίες από την rup.ertthebear):

Μια Μεσσηνιακή νάκα (τη βρήκε η γιαγιά Σία και μου την έδωσε να τη φωτογραφίσω, της λείπουν τα λουριά, αλλά συγκινήθηκα πολύ μ' αυτή την ευκαιρία):

Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν όλα αυτά στην παράδοσή μας. Με βοηθάει πολύ όταν προσπαθώ να εξηγήσω ότι το να κρατάς το μωρό σου πάνω σου δεν είναι ούτε "εξωτικό", ούτε "Αμερικανιά", ούτε "πολύ προχωρημένο"! Είναι εξίσου "δικό μας"!

Ευχαριστώ πολύ γιαγιά Σία που μου βρήκες την παλιά δερμάτινη νάκα ("πέντε μωρά μεγάλωσαν εδώ μέσα!"), ευχαριστώ πολύ Χαρούλα που μου είπες να ψάξω για τις παραδόσεις στην Κάρπαθο, ευχαριστώ πολύ Θεοδώρα που με σκέφτεσαι όταν "πέφτεις πάνω σε φωτογραφίες που θα μ' ενδιαφέρουν"!

Διαβάστε νεότερες σχετικές αναρτήσεις:
Με το φακό του φωτογράφου της ελληνικής γης
Με παρεό, πασμίνα ή κασκόλ: φθηνός μάρσιπος αγκαλιάς

Με το χέρι στην καρδιά...

Μέχρι πρόσφατα, στενοχωριόμουν πάρα πολύ αν τύχαινε να μάθω πως κάποιο απ’ τα "Αστεράκια" μου (ring sling κυρίως) έμενε αχρησιμοποίητο, ξεχασμένο σε μια ντουλάπα, γιατί η μαμά που το απέκτησε "δεν το βολεύτηκε". Το έπαιρνα "προσωπικά", θεωρούσα ότι έχω χρέος να «τη βοηθήσω», να της δείξω, να λύσω τις απορίες της. Και αυτό, στις καλές περιπτώσεις, που η μαμά εκείνη μοιραζόταν τις απορίες της ή τις δυσκολίες της μαζί μου. Γιατί βέβαια θα υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν "έφτασαν" σε μένα. Και σ’ εκείνες τις περιπτώσεις στενοχωριόμουν ακόμα περισσότερο: μα δε με ρώτησε, δεν ζήτησε βοήθεια, πώς είναι τόσο σίγουρη ότι "δεν τη βόλεψε", αφού δεν του έδωσε πραγματική ευκαιρία... (και αφού με κάθε Αστεράκι, τονίζω, "Είμαι στη διάθεσή σου αν έχεις απορίες").

Σκεφτόμουν πολύ λάθος. Τα παίρνω πίσω όλα αυτά (και ζητώ σιωπηλά συγγνώμη γι’ αυτές τις σκέψεις).

Το babywearing είναι σαν το ποδήλατο. Μπορεί στην αρχή να δυσκολευτείς να το μάθεις, αλλά όταν τα καταφέρεις το βλέπεις σαν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου και το απολαμβάνεις. Και όπως και στο ποδήλατο, μπορεί να μάθεις μόνος σου (δοκιμάζοντας, πέφτονας ίσως κάποιες φορές, ξαναδοκιμάζοντας...), ή μπορεί να χρειαστείς βοήθεια, κάποιον να σου δείξει, να σου πει "μικρά μυστικά" και "κόλπα". Και όπως και στο ποδήλατο, μερικές φορές δεν καταλαβαίνεις: Μα, τι δεν κάνω καλά; Τι είναι αυτό που κάνει εκείνη και δεν κάνω εγώ; Γιατί εμένα "δε μου βγαίνει"; Και μπορεί να εκνευριστείς και μ’ εκείνον που "σου δείχνει". Και μπορεί να έχεις και δίκιο.

Μερικές φορές σκέφτομαι πως τα δείχνω πολύ "περίπλοκα". Άλλες φορές σκέφτομαι πως, αντίθετα, τα δείχνω πολύ "απλά" και αυτό μπερδεύει κάποιους: "Αφού είναι τόσο απλό, εγώ γιατί δεν τα καταφέρνω;" Μπορεί και να τους αποθαρρύνει: "Δεν τη ρωτάω, θα μου το παρουσιάσει ως απλό και θα νιώσω ότι φταίω εγώ". Ζητώ συγγνώμη γι’ αυτά. Δεν είναι ούτε όσο "περίπλοκο" φαίνεται, ούτε όσο "απλό" φαίνεται. Το babywearing είναι σαν το ποδήλατο. Ακριβώς.


Και κάτι ακόμα (μου πήρε καιρό μέχρι να το πάρω απόφαση, αλλά έτσι είναι): Το babywearing δεν είναι για όλους τελικά. Για να "σου βγει", πρέπει να το πιστέψεις, να βλέπεις το όφελος που θα έχεις απ’ αυτό και να το θελήσεις. Να έχεις τη διάθεση να βάλεις τον εαυτό σου σε «διαδικασία μάθησης» και να μη φοβηθείς να "διορθώσεις". Συχνά μου ζητούν Αστεράκια για δώρο σε νεογέννητα μωρά. Το βρίσκω καταπληκτική ιδέα. Αν όλα πάνε καλά, η μαμά που θα το πάρει θα το χρησιμοποιεί για χρόνια, καθημερινά και θα στέλνει ευχές στον καλό φίλο/στην καλή φίλη που της το χάρισε. Αλλά κι εγώ όταν χαρίζω slings, δίνω δυο στιγμές σκέψης στον άνθρωπο που θα το λάβει. Δεν είναι όλοι οι γονείς "της αγκαλιάς". Και δεν είναι όλοι οι γονείς πρόθυμοι να "μπουν σε διαδικασία μάθησης", να δοκιμάσουν οτιδήποτε καινούριο, ή να δεχθούν μια «εικόνα» λίγο πιο «εναλλακτική» απ’ αυτή που έχουν συνηθίσει.

Σκέφτομαι κάποιες μαμάδες που ξέρω που δυσκολεύτηκαν στην αρχή. Πολλές φοβούνται να "διορθώσουν" το μωρό στο sling, έχουν την εντύπωση ότι πρέπει να το "πετύχουν" με την πρώτη. Κι αν έχουν κι ένα-δυο αρνητικούς από δίπλα τους, τη μαμά τους ή τον άντρα τους, να τις αποθαρρύνουν ("τι το παιδεύεις;"), ε, δεν θέλει και πολύ για να τα παρατήσουν. Τώρα πια το καταλαβαίνω. Ξέρω σίγουρα πως ΚΑΘΕ μαμά που θέλει να προσπαθήσει ΜΠΟΡΕΙ να το καταφέρει πολύ καλά και να το ευχαριστηθεί πολύ. Αλλά σταμάτησα να το παίρνω "επ’ ώμου"...


Αν έχεις ένα Αστεράκι και δυσκολεύεσαι, να ξέρεις ότι είμαι στη διάθεσή σου. Αν χάρισες ένα Αστεράκι και η μαμά που το πήρε δυσκολεύεται, να ξέρει ότι είμαι στη διάθεσή της. "Ισόβιο after sales service" το λέω και το εννοώ. Από κει και πέρα, δεν θέλω να "πείσω" κανέναν. Όπως η αγκαλιά δεν είναι "υποχρεωτική", έτσι δεν είναι και το να τα καταφέρνουν όλοι με τα slings τους. Είναι αγάπη και θέληση και αυτό δεν "επιβάλλεται", ούτε "μαθαίνεται".

(Σ' ευχαριστώ, Φετουτσίνι μου, που με βοήθησες να το δω έτσι!)

Διαβάστε επίσης:
Με τις απορίες σας θησαυρό!

Με το "σεις" και με το "σας"...

Στην οικογένειά μου μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να μιλάμε στον πληθυντικό στους μεγαλύτερους και στους ξένους, ως "ένδειξη σεβασμού". Μέχρι και σήμερα, μιλάω στον πληθυντικό όταν απευθύνομαι σε κάποιους συγγενείς μου (ακόμα και στους "κοντινούς", από άποψη συγγένειας).

Αλλά δεν μ' αρέσει... Σε όποιον με παίρνει τηλέφωνο ή μου στέλνει email για να μιλήσουμε για το babywearing μιλάω στον ενικό. Ο ενικός για μένα δεν είναι ένδειξη έλλειψης σεβασμού. Ούτε ένδειξη οικειότητας. Αντανακλά τη φιλοσοφία μου ότι όλοι οι γονείς έχουμε έναν κοινό στόχο: το καλό των παιδιών μας. Και αυτό μας κάνει, κατά κάποιο τρόπο, "συμμάχους". Όποιες κι αν είναι οι άλλες "ιδιότητές" μας, στη συζήτηση σχετικά με τα παιδιά μας, νιώθω ότι μιλάμε με την ιδότητά μας σαν "γονείς", ότι αυτό μας ενώνει.

Μιλάμε απ' το ίδιο "ύψος", γιατί δεν είμαι περισσότερο ή λιγότερο "μητέρα" για το παιδί μου απ' ό,τι είσαι εσύ για το δικό σου. Μου τηλεφωνείς, ή μου γράφεις και θέλω με όλη μου την καρδιά να σ' ακούσω και να σου μιλήσω. Να απαντήσω σε όποια ερώτηση έχεις, να σε διαβεβαιώσω ότι δεν με κουράζει να μιλάμε γι' αυτό το θέμα. Δεν μου βγαίνει να σου τα πω όλα αυτά στον πληθυντικό. Αισθάνομαι ότι αυτοαναιρούμαι.

Συνήθως, ρωτάω πρώτα: "Είμαι η Στέλλα. Να μιλάμε στον ενικό;"
Χαίρομαι γιατί σχεδόν πάντα διαπιστώνω ότι κι εσύ το προτιμάς!

Μια φορά, κάποια μητέρα στην οποία έκανα την ίδια ερώτηση μου απάντησε κοφτά: "Όχι!". Συνεχίσαμε τη συζήτησή μας στον πληθυντικό. Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο το σκεφτόμουν. Πιθανότατα θα το σκεφτόταν κι εκείνη: "Από πού κι ως πού να μιλάμε στον ενικό; Γνωριζόμαστε κι από χτες;" Ίσως να θεώρησε ότι δεν έχω "καλούς τρόπους". Ίσως να ένιωσε ότι την προσέβαλα.

Ειλικρινά, δεν ήταν (δεν είναι ποτέ) αυτή η πρόθεσή μου. Ο πληθυντικός "ευγενείας" για μένα δεν δείχνει ευγένεια, ή καλούς τρόπους. Δείχνει απόσταση και δισταγμό (και δεν τα θέλω μεταξύ μας όταν μιλάμε για τα παιδιά μας).

Μη με παρεξηγήσεις λοιπόν αν με πάρεις τηλέφωνο και σου μιλήσω στον ενικό. Δεν το κάνω από αγένεια, το κάνω από αγάπη!

Με υγεία!

Καλωσορίζω τον εαυτό μου στο χώρο των ιστολογίων! :-)

Ως γνωστόν οι σχέσεις μου με την τεχνολογία είναι μετριότατες...
Κάποτε βρήκα εγκατεστημένη στο pc μου την FrontPage και άρχισα να την ψάχνω. Δεν μας "σύστησε" κανείς, αλλά καλά τα πάμε μέχρι τώρα. Έτσι άρχισε το http://www.babywearing.gr/ και έτσι συνεχίζει να ανανεώνεται μέχρι σήμερα... Όποιος ακούει ότι το φτιάχνω με FrontPage γελάει (μαζί μου;). Ελπίζω να μην πειράζει και πολύ. Μπορεί από σχεδιασμό και από ανάπτυξη να μην σκαμπάζω πολλά πράγματα, αλλά το περιεχόμενο έχει δουλευτεί με πολύ μεράκι, προσοχή και αγάπη.

Κι έτσι, είπα να φτιάξω κι ένα blogάκι για ό,τι δεν "ανήκει" στο site.
Με υγεία λοιπόν!