Με το "μωρό" μου αγκαλιά... στον καναπέ πια!

Σήμερα ήταν μέρα «ζυγίσματος». Εγώ δεν θέλω να κοιτάω τι λέει η ζυγαριά όταν ανεβαίνω πάνω, αλλά μια φορά στο τόσο το κάνουμε «οικογενειακώς» και βλέπουμε πόσο «μεγαλώσαμε» όλοι μας! Ο Βασίλης μου (που σε λίγο θα κλείσει τους 32 μήνες) ζυγίστηκε σήμερα 21 κιλά, χωρίς ρούχα.

Πάντα ήταν μεγάλο παιδί (το καμάρι μου!), κάποιες περιόδους και παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε ίσως. Κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει «πόσα κιλά αντέχουν οι μάρσιποι αγκαλιάς» η απάντησή μου περιέχει το Βασίλη ως παράδειγμα: «Φοράω ακόμα το γιο μου με άνεση!». Και είναι αλήθεια. Μέχρι τώρα.

Πριν κάποιες εβδομάδες, ο Βασίλης κοιμήθηκε μέσα στο σχολικό λεωφορείο, γυρίζοντας απ’ τον παιδικό σταθμό. Ήξερα πως θα συνέχιζε να κοιμάται αν τον έφερνα ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Έτσι, παίρνοντάς τον αγκαλιά απ’ το σχολικό, τον έβαλα στο sling μου και τον ανέβασα πάνω (μένουμε στον τέταρτο όροφο). Μπαίνοντας στο ασανσέρ έριξα μια ματιά στον καθρέφτη. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως το παιδί μου είναι πια «πολύ μεγάλο» για babywearing. Φαινόταν «τεράστιος», ένα τεράστιο μωρό -αλλά ολόκληρο παιδί πια- που κοιμόταν στην αγκαλιά μου. Αφήνοντάς τον στο κρεβάτι του, πάνω στο sling, τον φίλησα απαλά και ένιωσα πως χαιρετίζω την «εποχή που φορούσα το γιο μου». Οι μέρες babywearing για μένα και το γιο μου έφταναν στο τέλος τους.

Μου φαίνεται σαν χθες που ήταν νεογεννητάκι, λίγων ημερών και τον έβαζα στο sling για να ησυχάσει. Που ήταν μόλις τεσσάρων μηνών όταν τον βαφτίσαμε και κοιμόταν σε όλη τη διάρκεια του μυστηρίου, στη θέση «Βούδα». Που τον τύλιγα μέσα στο παλτό μου για να πάμε στα χιόνια. Που ήταν εννιά μηνών και κοιμόταν στην πλάτη μου ενώ εγώ κι ο μπαμπάς του αγκαλιαστήκαμε μαθαίνοντας ότι περιμένουμε κι άλλο μωράκι.

Χαίρομαι πολύ για όλες αυτές τις αγκαλιές! Ξέρω πως θα συνεχίσουμε να περνάμε καλά και να κάνουμε πράγματα μαζί. Νομίζω πάντως ότι έφτασε ο καιρός που οι αγκαλιές μας θα είναι πια λίγο πιο «καθιστές»!