Με ... αντιρρήσεις!

Αναδρομή στο παρελθόν (για άλλη μια φορά): Την πρώτη φορά που έδειξα στον άντρα μου ένα sling (το 2003, πολύ πριν μείνω έγκυος!), του έριξε μια ματιά και μου είπε με απαξίωση: «Πφ! Αυτά είναι Αμερικανιές!». Όταν (έγκυος πια) έφερα στο σπίτι τα πρώτα slings, τους έριξε μια δεύτερη ματιά και είπε: «Τελοσπάντων, αν θα βοηθήσουν με τη μέση σου, φόρα τα, τι να σου πω...». Μέχρι να έρθει το μωρό μας δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα slings μου (ούτε τα αγορασμένα, ούτε τα «φτιαγμένα με αγάπη από μένα για το μωρό μου»).
Και μετά, βρεθήκαμε με ένα νεογέννητο στο σπίτι. Ένα νεογέννητο που ηρεμούσε αμέσως στο sling! Και έναν νέο μπαμπά που ήθελε πολύ τη στενή επαφή με το μωρό του! Καθώς τα αυτιά του άντρα μου είναι «ευαίσθητα» στο κλάμα μωρού, άρχισε να βλέπει τα slings μου με άλλο μάτι. «Πού το ‘χεις το sling;» με ρώτησε μια μέρα δήθεν αδιάφορα. Το φόρεσε μόνος του (ως κλασικός άντρας δεν θα δεχόταν «οδηγίες», αλλά με είχε δει πια αρκετές φορές να το χρησιμοποιώ) και άρχισε να απολαμβάνει «αγκαλίτσες» με το γιο του! Την πρώτη φορά που περιμέναμε «επισκέψεις» στο σπίτι «να δούνε το μωρό» μου είπε με ύφος «συνομωτικό»: «Να τον φορέσεις στο sling, να τον κρατήσουμε λίγο μακριά απ’ τα «ξένα» μικρόβια». (Το είχα σκεφτεί κι εγώ, ένιωθα το μωρό πάνω μου προστατευμένο απ’ τις καλές προθέσεις των φίλων μας που το «φτύνουν για να μην το ματιάσουν»!) Και όταν θέλησα να πάω στο μπάνιο ενώ το μωρό κοιμόταν πάνω μου, ο Δημήτρης μου είπε χαλαρά: «Φέρ’τον σε μένα». Και κάναμε τη «μεταφορά» χωρίς το μωρό να ξυπνήσει και μπροστά στα έκπληκτα μάτια του παππού Μιχάλη που ρώταγε τον ανιψιό του: «Στη σακούλα το ‘χεις το μωρό ρε;». Ο Δημήτρης χαμογελούσε (ευτυχισμένος μπαμπάς) κι εγώ ήξερα πλέον ότι είχε «προσηλυτιστεί» στο babywearing! Από τότε είναι fan (έχει τα δικά του slings, ένα από κάθε τύπο) και παρόλο που δε μιλάει πολύ γι’ αυτό ξέρω πως του αρέσει πολύ να φοράει τα παιδιά του!
Κάπως έτσι ήταν και η μαμά μου στην αρχή. «Μήπως θα στριμώχνεται το μωρό σ’ αυτό όμως;» με ρώταγε επιφυλακτικά. «Κι αν σου πέσει;» ... Λίγους μήνες μετά, όταν θέλαμε να πάμε κάπου μαζί βεβαιωνόταν: «Το sling το πήρες μαζί σου;» (Μα φυσικά μαμά, πάω πουθενά χωρίς το sling μου; ). Και πριν περάσει πολύς καιρός, έφτιαχνε τον κήπο της με το Βασίλη αγκαλιά σε ένα mei tai!

Μου έχει τύχει αρκετές φορές να συναντήσω «αντιρρησίες» (με την καλή έννοια!). Μου έχει τύχει να έρχονται στις συναντήσεις μας μαμάδες και μπαμπάδες ενθουσιασμένοι με την ιδέα να φοράνε το μωρό τους, και να φέρνουν μαζί τη γιαγιά που είναι «αντίθετη». Έχω δει τον έναν απ’ τους δυο γονιούς να λατρεύει το babywearing και τον άλλον να το περιφρονεί. Σπάνια όμως έχω δει να παραμένουν αυτές οι αντιρρήσεις όταν έρχεται το μωρό! Συνήθως οι «αντιρρησίες» βλέπουν πόσο ηρεμεί το μωρό στο sling και τι ευκολία προσφέρει στη νέα μαμά (που δεν την κρατάνε τα πόδια της απ’ το ξενύχτι) και αλλάζουν γνώμη. Ακόμα κι αν δεν γίνονται οι ίδιοι «οπαδοί», υποχωρούν στις αντιρρήσεις τους! Γι’ αυτό μ’ αρέσουν οι «αντιρρησίες»!

Με θαυμαστικά στα μάτια μου!

Βρήκα το παρακάτω βίντεο και έμεινα με το στόμα ανοιχτό!

Είναι γυρισμένο το 1963, με καλεσμένη σε τηλεοπτική εκπομπή την κυρία Peterson, να περιγράφει διάφορους τρόπους με τους οποίους φοράει το μωρό της! (Baby toting!)
Ξετρελάθηκα με τους "πρόγονους" των slings και mei tai σ’ αυτό το βίντεο! Δεν ξέρω αν θα έχει το ίδιο ενδιαφέρον για κάποιον που δεν γνωρίζει τους σύγχρονους "υφασμάτινους μάρσιππους αγκαλιάς" αλλά για μένα ήταν πραγματικός θησαυρός! (Πολύ θα ήθελα να έβρισκα την κυρία Peterson σήμερα! Δεν είναι και απίθανο να υπάρχει και να βλέπει την εξέλιξη των όσων έδειχνε εκείνη τη μέρα στην τηλεόραση, είναι;)

Και μου ήρθε να φωνάξω απ’ τη χαρά μου όταν είδα πρώτη-πρώτη στο βίντεο μια ελληνική νάκα! Όταν η κυρία Peterson την περιγράφει, αναφέρει πως είναι απ’ τα Δωδεκάνησα, απ’ τη Ρόδο! Και είναι ίδια με τη νάκα της γιαγιάς-Σίας (μόνο που στην Πελοπόννησο τις έφτιαχναν δερμάτινες ενώ η Ροδίτικη είναι υφαντή!)
Ένα κομμάτι ιστορίας! (Ακόμα και σε κάτι που θεωρούμε τόσο "καινούριο"!)

Τα στοιχεία του clip:
'Baby toting' in 1963.
The CBC Digital Archives Website.
Canadian Broadcasting Corporation.
Last updated: April 14, 2008.
http://archives.cbc.ca/lifestyle/homemaking/clips/15185/

Με τη "γνώμη του κόσμου"...

Φοράω το μωρό μου και ακούω διάφορα σχόλια σχετικά μ’ αυτό. Κυρίως από άγνωστους στο δρόμο. Τα περισσότερα είναι πολύ όμορφα, μας καμαρώνουν και ενίοτε μας "φτύνουν"! Μερικά σχόλια έχουν πολλή πλάκα. Και κάποια με βάζουν σε σκέψεις...

"Αχ, τότε που είχα εγώ μωρό δεν είχαν τέτοια!". Αυτό μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Η μαμά απ’ την οποία το ακούω συνήθως φαίνεται να είχε μωρό καμιά δεκαριά χρόνια πριν, όχι νωρίτερα. Σίγουρα είχαν "τέτοια" τότε. Το περίεργο είναι ότι αυτό το σχόλιο το ακούω ακόμα και όταν φοράω το μωρό μου με ένα τραπεζομάντηλο δεμένο σαν sling! Μερικές φορές μου έρχεται να εξηγήσω: "μα είναι ένα απλό πανί!» ή "ίσως όχι ΑΚΡΙΒΩΣ τέτοια, αλλά είχαν!". Τις περισσότερες φορές όμως απλά δεν λέω τίποτα. Το θεωρώ ένα θετικό σχόλιο, που κατά βάθος λέει "αν είχαν τέτοια τότε που είχα εγώ μωρό θα το χρησιμοποιούσα!" και χαίρομαι!
"Καλέ πώς το ‘χεις έτσι το μωρό εκεί μέσα; Βολεύεται;" Ω, ναι! Το έχω ακριβώς όπως θα το είχα στην αγκαλιά μου! Σαν να είχα τα χέρια μου γύρω του, ξαπλωμένο, ή όρθιο. Μερικές φορές το έχω ακριβώς όπως ήταν 9 μήνες μέσα στην κοιλιά μου. Και το μωρό μου κοιμάται ήσυχο και ευτυχισμένο στην αγκαλιά μου. "Εσείς πώς το βλέπετε;" τους ρωτάω. "Βολεύεται ή όχι"; (Το μωρό απαντά ροχαλίζοντας...)

"Τι ανάγκη έχει το μωρό; Η καλύτερή του εκεί μέσα"! Πράγματι, σκέφτομαι. Η καλύτερή του, αλλά ίσως και ακριβώς η ανάγκη του. Συχνά αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που χρειάζεται το μωρό μου και δεν έχει τρόπο να μου το ζητήσει. Σκέφτομαι εμένα, κάποιες φορές που μ’ ενοχλεί κάτι μικρό (π.χ. με τρώει η πλάτη μου) και μέχρι να καταφέρω να απομακρύνω την ενόχληση δεν με χωράει ο τόπος. Και λέω για σκέψου: αν το μωρό μου έχει κάτι που το ενοχλεί, αν η ετικέτα στο φανελάκι του έχει διπλωθεί περίεργα ή αν έχει μπει μια τρίχα ανάμεσα στα δαχτυλάκια του, είναι πολύ κρίμα που δεν μπορώ να το βοηθήσω να νιώσει καλύτερα απομακρύνοντας την ενόχληση. Αυτό που μπορώ να κάνω όμως (να του δώσω την αγκαλιά μου), το κάνω όσο μπορώ περισσότερο. Έτσι, αν όχι για άλλο λόγο, για να αντισταθμίσω εκείνα που δεν μπορώ να καταλάβω.
Και τώρα τελευταία, που το babywearing έχει αρχίσει να «διαδίδεται» σαν ιδέα και σαν εικόνα, τα σχόλια λιγοστεύουν (ή περιορίζονται στην αισθητική πλευρά: "τι όμορφο χρώμα!") και εμείς κάνουμε τη βόλτα μας με λιγότερες "αφορμές για σκέψεις"...

Διαβάστε επίσης:
Με επιλογές και διαλλακτικότητα
Με αντιρρήσεις

Με το λεξικό στο χέρι...

Babywearing. Slings. Είναι κρίμα να μην μπορούμε να βρούμε ελληνικούς όρους για τόσο όμορφα πράγματα, που υπάρχουν στην Ελλάδα και στη ζωή μας εδώ και πολλά πολλά χρόνια. (Πάντα είχα ένα περίεργο ενδιαφέρον για τις λέξεις και στενοχωριέμαι πολύ που έχω τόσο "στερέψει" από ιδέες σ’ αυτό το θέμα...)

"Φοράω το μωρό μου". Πολλούς τους ξενίζει αυτή η "κυριολεκτική" μετάφραση. "Κρεμάω το μωρό μου", "κουβαλώ το μωρό μου", έχω ακούσει διάφορες σκέψεις. Η κεντρική ιδέα είναι φυσικά "παίρνω αγκαλιά το μωρό μου", αλλά πώς να βάλεις μέσα και τα slings; Πώς να υπονοήσεις (και μάλιστα σε μία λέξη) το "βοήθημα" σ’ αυτήν την αγκαλιά;

Sling. "Μάρσιππος αγκαλιάς". Μ’ αρέσει η λέξη αγκαλιά μέσα σ’ αυτή τη μετάφραση, αν και προβληματίζομαι για το αν δημιουργείται σύγχυση με τους κλασσικούς μάρσιππους που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια στο εμπόριο. Μήπως η λέξη "μάρσιππος" δεν αφήνει ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι μιλάμε για κάτι που σου επιτρέπει να έχεις το μωρό σου όπως θα το είχες στην αγκαλιά σου (χωρίς να το αναγκάζεις να "κρέμεται" σε αφύσικες στάσεις);

Χώρια που έχουμε θέμα και με τον ίδιο τον όρο στα ελληνικά: ο Μπαμπινιώτης τον θέλει με δύο π, "ο μάρσιππος", ο Τριανταφυλλίδης τον θέλει με ένα, "ο μάρσιπος". Και πολλοί το λένε συχνά σε ουδέτερο γένος, "το μάρσιπο". (Το έχω ακούσει σε πάμπολλες "παραλλαγές": "τα μαρσιπό", "τα μάρσιπα", "τα μάρσιπος"...)

Άλλες φορές προσθέτουμε διεκρίνιση: "υφασμάτινοι μάρσιπποι αγκαλιάς", ή "μαλακοί μάρσιποι αγκαλιάς". Δεν ξέρω πόσο αυτό βοηθάει. (Εξακολουθεί να μου λείπει η μία λέξη που θα τα εμπεριέχει όλα). "Μωροκουβαλητής" (!), είπε μια φίλη μου. Και μετά μου ήρθαν στο μυαλό οι ελληνικοί μας "μάρσιπποι": νάκα, σαρμανίτσα, τρέκνου... "Κούνια" το λέει το sling μου η γιαγιά μου όταν με βλέπει με το μωρό.

Βέβαια, για να πω την αλήθεια έχω μια μικρή ένσταση με τον όρο slings (και στα αγγλικά εννοώ). Δεν είναι όλοι οι τύποι σε στυλ "αιώρας", κρεμαστοί-ξαπλωτοί (σαν "κούνια"). Η λέξη sling μόνη της σημαίνει "ιμάντας ανάρτησης" και συνηθέστερα στα αγγλικά τη χρησιμοποιούν για να περιγράψουν αυτό που φοράει κάποιος που έχει σπάσει το χέρι του (!!!). Και ωραία, αυτό είναι πολύ κοντά στο ring sling ή στο pouch, ή σε ένα κοντό rebozo, αλλά πώς μπορεί κανείς να θεωρεί "sling" το mei tai, το chunei, ή το obi; (Σημειώνω ότι όλα αυτά είναι "μάρσιπποι" που κατά τα άλλα ακολουθούν τις γενικές αρχές του babywearing, και είναι σίγουρα "μάρσιπποι αγκαλιάς").

Ουφ! Ψιλά γράμματα θα πει κανείς. Πράγματι, ίσως να μην έχει και μεγάλη σημασία. (Και ίσως να μη βγαίνει κανένα απολύτως νόημα απ’ αυτήν την ανάρτηση με τις τόσες σκόρπιες περίεργες λέξεις!) Αλλά αν έχει κανείς καμιά καλή ιδέα, θα μου άρεσε πολύ ν’ ακούσω!

Σ’ ευχαριστώ Kanella (Ε.Δ.) που συζήτησες μαζί μου αυτό το θέμα και για όλες τις πολύ καλές σου ιδέες!

Με "ανοιχτό" μυαλό ...

Κάποτε μια μαμά με μικρό μωρό μου είπε: "Θέλω κι εγώ sling, αλλά μπορώ; Αφού δεν θηλάζω".
Με βάζει σε σκέψεις αυτό (και παρόμοιες αντιλήψεις "ή όλα ή τίποτα" τις οποίες "συνάντησα" πρόσφατα).

Διαπιστώνω (αρκετά συχνά είναι η αλήθεια) ότι υπάρχει κόσμος που πιστεύει πως το babywearing είναι γονεϊκό στυλ: "Αν φοράς το μωρό σου, σημαίνει πως το θηλάζεις, κοιμάσαι μαζί του στο ίδιο κρεββάτι, δεν το αφήνεις ποτέ να κλαίει".
Και μερικές φορές και λίγο παραπέρα: "Αν φοράς το μωρό σου είσαι γενικά οπαδός ενός εναλλακτικού τρόπου ζωής, γέννησες στο σπίτι ή/και στο νερό, είσαι οικολόγος, κάνεις υγιεινή διατροφή, κάνεις ομοιοπαθητική και το παιδί σου κατά πάσα πιθανότητα δεν κάνει εμβόλια".

Ε, λοιπόν όχι, για μένα δεν είναι έτσι.
Εγώ σκέφτομαι ότι το να φοράς το μωρό σου, δεν "δείχνει" τις επιλογές σου ως γονιός, ούτε τον τρόπο που έχεις διαλέξει να μεγαλώσεις το παιδί σου γενικότερα. Το babywearing δεν είναι συνώνυμο του attachment parenting (ούτε καν απαραίτητα συνεπακόλουθό του).

Ακόμα κι αν δεχόμουν ότι το babywearing εκφράζει μια "στάση" απέναντι στο παιδί σου, τότε και πάλι σκέφτομαι ότι πολλοί γονείς μπορεί να επιλέγουν να μην έχουν την ίδια "στάση" στα πάντα.
Σκέφτομαι ας πούμε ότι η μαμά που έπρεπε να γυρίσει στη δουλειά 2 μήνες αφού γέννησε και αναγκάζεται να αφήνει το μωρό της με κάποιον άλλον τα πρωινά, αυτή η μαμά μπορεί να έχει περισσότερη ανάγκη να το έχει "πάνω της" τις ώρες που επιστρέφει σπίτι (το ίδιο και αυτό το μωρό).
Η μαμά που για οποιονδήποτε λόγο δεν κατάφερε (ή δεν επέλεξε) να θηλάσει το μωρό της, αυτή η μαμά μπορεί να θέλει να του προσφέρει "περισσότερη" αγκαλιά με όποιον άλλον τρόπο μπορεί (το ίδιο και αυτό το μωρό).
Η μαμά που για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί (ή δεν επιλέγει) να έχει το μωρό κοντά της τη νύχτα, αυτή η μαμά μπορεί να χρειάζεται να το έχει όσο γίνεται πιο κοντά της την ημέρα (το ίδιο και αυτό το μωρό).
Η μαμά που δεν κατάφερε (ή δεν επέλεξε) να γεννήσει με φυσικό τρόπο, αυτή η μαμά μπορεί να νιώθει ότι προσφέρει στο νεογέννητο μωρό της λίγο χρόνο "μήτρας" ακόμα φορώντας το (το ίδιο και αυτό το μωρό).
Και τελικά, μπορεί κάποιος να φοράει το μωρό του και να είναι ένας εντελώς mainstream τύπος, που σε τίποτα δεν είναι "εναλλακτικός" στη ζωή του. Και μπορεί αυτός ο κάποιος να αγαπά το babywearing απλά και μόνο γιατί τον βολεύει, γιατί μετακινείται συχνά και χρειάζεται να παίρνει το μωρό μαζί του, γιατί τον πονάει η μέση του, για πολλούς άλλους λόγους που μπορεί και τίποτα να μην έχουν να κάνουν με το πώς διαλέγει να μεγαλώνει το παιδί του.

Το babywearing είναι πράγματι ένα "εργαλείο", υπάρχει εκεί, αν θες το διαλέγεις, αν δε σου κάνει το προσπερνάς. Όπως και όλα τα υπόλοιπα "εργαλεία" που μπορεί να έχεις ή όχι στη διάθεσή σου. Απλά την απόφαση την παίρνεις για το κάθε εργαλείο ξεχωριστά. Αυτά σκέφτομαι εγώ.



Επειδή τα blogs είναι, λέει, για να γράφουμε για τον εαυτό μας: γέννησα τα δυο παιδιά μου με υπέροχους φυσικούς τοκετούς, φόρεσα (και φοράω) τα μωρά μου απ’ την αρχή, θήλασα το Βασίλη μου 9 μήνες και θηλάζω τη Ρέα μου (12 μηνών) ακόμα χωρίς πρόθεση να σταματήσουμε σύντομα, είχαμε το Βασίλη στο κρεββάτι μας ως την ηλικία των 5 μηνών και τη Ρέα ως την ηλικία των 8 μηνών, δεν τα άφησα ποτέ μόνα τους να κλαίνε. Για κάποιες απ’ αυτές τις επιλογές προσπάθησα πολύ και ήταν δύσκολες, για κάποιες άλλες απλά ήμουν τυχερή και βρήκα μπροστά μου ευνοϊκές συνθήκες που μου επέτρεψαν να τις κάνω πράξη. Θεωρώ ότι το μόνο πράγμα που συνδέει αυτές τις επιλογές είναι ότι έιναι όλες δικές μου (σίγουρα όχι το ότι μπαίνουν κάτω απ’ την ίδια ομπρέλα του οποιουδήποτε γονεϊκού στυλ).

Σημ.: Ναι, αυτός ο περίεργος "μάρσιπος με κρίκους" που φορούσε ο Σάκης Ρουβάς όταν βγήκε απ' το μαιευτήριο ήταν sling. Τι σχέση έχει αυτό με το αν θα περνάει χρόνο με το μωρό του ή αν έχει νταντά ή αν θα θηλάσει το μωρό η Κάτια Ζυγούλη; Μπορεί ο άνθρωπος απλά να έψαχνε έναν εύκολο τρόπο να βγάλει το μωρό απ' το μαιευτήριο χωρίς να πέσουν όλοι οι δημοσιογράφοι πάνω στο μωρό. Τόσο απλά.

Διαβάστε επίσης:
Με επιλογές και διαλλακτικότητα

Με ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην καρδιά

Το babywearing σαν φιλοσοφία πάντα μου έκανε "κλικ", μου ταίριαζε μέσα μου, μου φαινόταν ενστικτωδώς "σωστό". Ήθελα τα παιδιά μου στην αγκαλιά μου, σε "απόσταση φιλιού" όπως συχνά λέω, να μπορούν να "φωλιάσουν" πάνω μου και να νιώσουν την αγάπη μου "εξ επαφής".
Αλλά η "γνωριμία" μου με το babywearing προέκυψε από ανάγκη.

Από 19 χρονών είχα προβληματα με τη μέση μου: σκολίωση, τρεις κήλες (στους 3 πιο "δύσκολους" χαμηλούς σπονδύλους), προβληματικό ιερό οστό (σχεδόν σπασμένο). Τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο τα προβλήματα αυτά με έριχναν στο κρεβάτι για μέρες (συχνά εβδομάδες), με αφόρητους πόνους και με πλήρη αδυναμία να κουνηθώ στο ελάχιστο. Η συμβατική ορθοπεδική δεν με βοηθούσε πολύ: "πάρε χάπια και ξεκουράσου". (Σαν να σου ανάβει το λαμπάκι στο αυτοκίνητο ότι δεν έχεις λάδια και, αντί να πας να βάλεις λάδια, να σβήνεις προσωρινά το λαμπάκι). Είχα μάθει να ζω μ’ αυτό και να περιμένω το επόμενο "κρεββάτωμα" σαν κάτι δεδομένο.

Στα 29 μου έμαθα ότι είμαι έγκυος. Στη σκέψη ότι δεν θα μπορώ να κρατήσω το μωρό μου αγκαλιά πανικοβλήθηκα. Άρχισα να ψάχνω για λύσεις. Η χειροπρακτική με ανακούφιζε πολύ (νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τους χειροπράκτες που δούλεψαν μαζί μου και με βοήθησαν απίστευτα). Αλλά έπρεπε να βρω και έναν τρόπο να σηκώνω "βάρος" χωρίς να επιβαρύνω τη μέση μου.

Οι κλασσικοί μάρσιποι του εμπορίου ήταν οι πρώτοι που απέρριψα. Δεν τους έβρισκα καθόλου άνετους, με πίεζαν στους ώμους και στο λαιμό. Και, έχοντας εγώ η ίδια προβλήματα με τη μέση μου, δεν ήθελα με τίποτα να βάλω το μωρό μου σε κάτι δυνητικά επιβαρυντικό για τη δική του σπονδυλική στήλη. Δεν μπορεί, σκεφτόμουν, θα υπάρχει κάτι που να μπορώ να χρησιμοποιήσω.

Και τότε άρχισα να μαθαίνω για τα slings (τους μάρσιπους αγκαλιάς). Πολύ πριν γεννηθεί ο γιος μου δοκίμαζα με ενθουσιασμό slings, pouches, wraps, μάρσιπους Ασιατικού τύπου, μάρσιπους γοφού, σε ατέλειωτα σχέδια και υφάσματα. Ένιωθα "πελαγωμένη" απ’ τις τόσες επιλογές, αλλά ήμουν αποφασισμένη να βρω εκείνο που θα ταίριαζε στο μωρό μου και σε μένα.
Κάποιους μήνες μετά, δεν είχα βρει "τον έναν τέλειο μάρσιπο", είχα βρει πολλούς! Εγώ, ξετρελλάθηκα με τους μάρσιπους αγκαλιάς, σε όλες τις πιθανές "μορφές" τους! Κάποιος άλλος μπορεί να μη χρειαστεί πάνω από έναν ή δύο τύπους για όλη του τη ζωή ως γονιός (και ελπίζω πραγματικά να βρει ο καθένας αυτό που του ταιριάζει). Ήταν υπέροχο: είχα το μωρό μου στην αγκαλιά μου, εκείνο ήταν ευχαριστημένο και ήσυχο κι εγώ ένιωθα άνετη κι ελεύθερη!

Αποφάσισα να "κυνηγήσω" περισσότερο αυτή την "ευτυχία" που είχα βρει στο babywearing. Έραψα τα δικά μου slings, τα έστειλα ως testers στην babywearing κοινότητα (στην Αμερική δυστυχώς), έλαβα σχόλια και κριτική, ξαναέραψα, ξαναέστειλα, ξαναέραψα... Η αγάπη μου για το babywearing γίνεται πράξη καθημερινά εδώ και χρόνια και τη δείχνω και σε άλλους γονείς. Έχω φτιάξει εκατοντάδες slings για μωράκια και τα έχω συναντήσει από κοντά σε πάρα πολλές περιπτώσεις, όπου χρειάστηκε να βοηθήσω. Έχω κάνει εκτεταμένη έρευνα συγκρίνοντας και δοκιμάζοντας πάνω από 60 διαφορετικές μάρκες μάρσιπων αγκαλιάς και επιλέχθηκα από διεθνή οργανισμό μετά από διαδικασία εξέτασης για τη δημιουργία της πρώτης "Ομάδας babywearing" στην Ελλάδα. Οι γονείς που συναντώ με βοηθούν να μαθαίνω ακόμα, να ανακαλύπτω νέα "κόλπα" και να βρίσκω λύσεις σε "δύσκολα σημεία".


Φοράω και τα δύο παιδιά μου απ’ τις πρώτες στιγμές της ζωής τους. Χρησιμοποιώ pouches και ring slings στο σπίτι ή στην παιδική χαρά, ή για μια γρήγορη βόλτα για ψώνια. Τυλίγομαι με τα wraps μου για να περπατήσουμε με το μωρό μου στο πάρκο και λατρεύω το mei tai μου για μακρινές διαδρομές ή για ώρες στο supermarket! Τα slings μου με έχουν σώσει σε περιπτώσεις όπου τα μωρά μου ήθελαν να θηλάσουν τις πιο απίθανες στιγμές (σε γάμο μέσα στην εκκλησία ή περιμένοντας στην ουρά για να πληρώσω στο ταμείο). Και έχω νιώσει υπέροχα με "ζεστές αγκαλίτσες" μαζί τους, όπου κι αν ήμασταν. Με τα slings, κατάφερα να έχω την κόρη μου ευχαριστημένη ως νεογέννητο μωρό, κυνηγώντας ταυτόχρονα το γιο μου (ζωηρό δίχρονο!) και παίζοντας μαζί του. Δεν συνάντησα ποτέ δυσκολία να βγω βόλτα με δυο παιδιά και ένιωθα πάντα τα παιδιά μου ασφαλή δίπλα μου.

Και όλα αυτά χωρίς να με ξαναενοχλήσει σοβαρά η μέση μου. Άρχισα να φοράω το πρώτο μου μωρό όταν ήταν 3,5 κιλά και μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, λίγο-λίγο, δίνοντας την ευκαιρία στο σώμα μου να προσαρμοστεί σταδιακά. Οι μύες που χρησιμοποιούνται στο babywearing είναι οι ίδιοι μύες που στηρίζουν τη σπονδυλική στήλη και οι δικοί μου δυνάμωναν σιγά σιγά, βοηθώντας με σαν να έκανα την πιο καλή γυμναστική, σαν φυσιοθεραπεία. Περνάω κατά καιρούς "δύσκολες μέρες", αλλά στο κρεββάτι δεν χρειάστηκε να μείνω ποτέ ξανά!

Σας ευχαριστώ, παιδάκια μου, που με βοηθάτε να είμαι καλά και όρθια. Σας ευχαριστώ, φίλοι babywearers που μου εμπιστεύεστε τις απορίες σας και με βοηθάτε να μαθαίνω συνεχώς. Σας ευχαριστώ Jan, Beth, Kelley, Tracy που μου "δείξατε" τα slings σας και μου επιτρέψατε να τα "προσαρμόσω".

Σημ.: Αν έχεις κι εσύ σοβαρά προβλήματα με τη μέση σου, συμβουλέψου το γιατρό σου ή το φυσιοθεραπευτή σου πριν αποφασίσεις να "φορέσεις" το μωρό σου. Δεν δίνω "ιατρικές" συμβουλές, περιγράφω απλώς τι συνέβη στη δική μου περίπτωση.

Με το βλέμμα στην ελληνική παράδοση...

Το Μάρτη, πήγαμε με την κόρη μου στην τηλεόραση (στην εκπομπή «ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ MEGA» των κ.κ. Καμπουράκη και Οικονομέα). Μαζί μας ήρθαν δυο καλές φίλες με τα μωρά τους σε slings. Απ' την εκπομπή μας κάλεσαν για να «δείξουμε» τα slings μας, και το βρήκα μια υπέροχη ευκαιρία να «δείξουμε» γενικά το babywearing, την ιδέα να έχουμε τα μωρά μας μαζί μας με άνετο τρόπο. Αντί για όμορφα, εντυπωσιακά slings, έδειξα κασκόλ, παρεό, και εσάρπες, δεμένα με απλούς κόμπους. (Αν κατάφερνα να το ανεβάσω στο youtube αυτό το βίντεο θα σας το έδειχνα, αλλά ας μην ξαναπώ για τις σχέσεις μου με την τεχνολογία).

Εκείνο τον καιρό, μπήκα σ’ ένα μαγαζί φορώντας την 3 μηνών κόρη μου με ένα «αυτοσχέδιο» sling (ένα φαρδύ κασκόλ). Η κυρία που είχε το μαγαζί μου είπε με ύφος «συνένοχο»: «Αυτό το είδες απ’ την τηλεόραση, ε;» Χαμογέλασα, δεν το βρήκα απαραίτητο να της πω ότι εγώ ήμουν που το «έδειξα» στην τηλεόραση.

Και στην εκπομπή, αυτό είπα κι αυτό ήθελα να πω: πριν από μας, το έκαναν οι γιαγιάδες μας και πριν από εκείνες οι γιαγιάδες τους. Σε όλες τις κοινωνίες, σε όλους τους λαούς, οι μαμάδες έβρισκαν πάντα τρόπους να έχουν τα παιδιά τους πάνω τους. Στην Ελλάδα έχουμε τόσα παραδείγματα: η «σαρμανίτσα» της Ηπείρου, το «τρέκνου» της Μακεδονίας, η «νάκα» της Πελοποννήσου, είναι όλα υπέροχοι, παραδοσιακοί μάρσιποι αγκαλιάς!

Στο dyosmaraki.blogspot.com βρήκα την παρακάτω φωτογραφία. Στην Κάρπαθο «κρατούν» ακόμα τα μωρά τους έτσι, σε πανέμορφα υφαντά.

Από το λεύκωμα του φωτογράφου Κώστα Μπαλάφα «ΗΠΕΙΡΟΣ»:

Ένα μακεδονικό τρέκνου (οι φωτογραφίες από την rup.ertthebear):

Μια Μεσσηνιακή νάκα (τη βρήκε η γιαγιά Σία και μου την έδωσε να τη φωτογραφίσω, της λείπουν τα λουριά, αλλά συγκινήθηκα πολύ μ' αυτή την ευκαιρία):

Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν όλα αυτά στην παράδοσή μας. Με βοηθάει πολύ όταν προσπαθώ να εξηγήσω ότι το να κρατάς το μωρό σου πάνω σου δεν είναι ούτε "εξωτικό", ούτε "Αμερικανιά", ούτε "πολύ προχωρημένο"! Είναι εξίσου "δικό μας"!

Ευχαριστώ πολύ γιαγιά Σία που μου βρήκες την παλιά δερμάτινη νάκα ("πέντε μωρά μεγάλωσαν εδώ μέσα!"), ευχαριστώ πολύ Χαρούλα που μου είπες να ψάξω για τις παραδόσεις στην Κάρπαθο, ευχαριστώ πολύ Θεοδώρα που με σκέφτεσαι όταν "πέφτεις πάνω σε φωτογραφίες που θα μ' ενδιαφέρουν"!

Διαβάστε νεότερες σχετικές αναρτήσεις:
Με το φακό του φωτογράφου της ελληνικής γης
Με παρεό, πασμίνα ή κασκόλ: φθηνός μάρσιπος αγκαλιάς