Με το μικρό μου τραυματία στο Παίδων!

Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που έγινε περίπου ένα χρόνο πριν. Τότε που συνέβη, ήμουν μάλλον πολύ ταραγμένη για να μπορώ να το περιγράψω με ψυχραιμία. Μετά από τόσο καιρό όμως, κοιτάζω πίσω και το «αρχειοθετώ» απλώς στις αρνητικές εμπειρίες και άρα μπορώ τώρα πια να το μοιραστώ.

Ο Βασίλης μου είναι γνωστός «ταραξίας». Κάνει ζαβολιές, παρασύρει τη Ρέα να κάνει ζαβολιές, είναι το μικρό μου ζουζούνι και ελάχιστα πτοείται από τις παρατηρήσεις (ενίοτε και τιμωρίες) που δέχεται γι’ αυτό.

Πέρυσι τέτοιον καιρό, στην «τρομερή» ηλικία των 2,5 ετών, η «ζουζουνίαση» ήταν στα φόρτε της. Ο Βασίλης λοιπόν ήταν ένας φοβερός πειρατής, που σκαρφάλωνε ατρόμητος στο πειρατικό του πλοίο (καναπές) και ισορροπούσε σαν τη μαϊμού στα ιστία (μπράτσα και πλάτη του καναπέ). Και, όπως ήταν επόμενο, πριν προλάβω να τον προειδοποιήσω ότι το παιχνίδι πρέπει να περιορίζεται στο κατάστρωμα και να τον πείσω να κατέβει, ο πειρατής βρέθηκε φαρδύς πλατύς στο πάτωμα. Δυστυχώς, στην πτώση του συνάντησε το κανόνι του πλοίου (τραπεζάκι του σαλονιού), που του έσκισε το μέτωπο.

Δεν χρειάζεται να πω ότι μήτηρ και πειρατής τρόμαξαν εξίσου στη θέα του αίματος (ούτε ν’ αναφερθώ στις τύψεις που ένιωθα που δεν πρόλαβα να σταμάτησω το παιχνίδι πριν αρχίσει το σκαρφάλωμα). Ο παιδίατρος που είδε το παιδί απεφάνθη ότι δεν είναι καθόλου σοβαρό, αλλά ότι αν δεν θέλουμε να μείνει καθόλου σημάδι, καλό θα ήταν να επισκεφθούμε το Νοσοκομείο Παίδων για ράμματα.

Ο μικρός τραυματίας, κατά παράξενο τρόπο, είχε ενθουσιαστεί: «Εγώ θα πάω στο νοσοκομείο!», αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο από την ώρα, στο δρόμο για το νοσοκομείο, αποκοιμήθηκε στο αυτοκίνητο. Λίγο το ότι δεν ήθελα να τον ξυπνήσω και τρομάξει, λίγο το ότι με είχαν πιάσει οι ευαισθησίες μου (πρώτο «ατύχημα»), λίγο το ό,τι δεν ήθελα ν’ αρπάξει καμιά μεταδοτική ασθένεια ερχόμενος σ’ επαφή με άλλα παιδάκια εκεί, αποφάσισα να τον φορέσω στο mei tai.

Στην αίθουσα αναμονής, έξω από το «Χώρο μικροεπεμβάσεων», ένιωθα πολύ καλύτερα που ήταν πάνω μου. Και όταν ήρθε η σειρά μας, η γιατρός που εξέτασε το κόψιμο στο μέτωπό του μου ζήτησε να μην τον βγάλω, αλλά να συνεχίσω να τον φοράω, αφού προφανώς έτσι ήμασταν όλοι πολύ πιο άνετοι. Η φροντίδα τελικά περιελάμβανε την εφαρμογή μιας ειδικής «κόλλας» στο μέτωπο του Βασίλη (αντί για ράμματα) και η όλη διαδικασία δεν κράτησε πάνω από λίγα λεπτά. Επιστρέψαμε στο σπίτι και το περιστατικό ξεχάστηκε μετά από λίγες μέρες (όταν έφυγε και η κόλλα)!

Για άλλη μια φορά πάντως χαιρόμουν πολύ που είχα την ευκαιρία, παρά την "προβληματική" μέση μου και το (μεγάλο) βάρος του παιδιού μου, να τον παρηγορήσω στην αγκαλιά μου.

Αχ, μακάρι να μη συμβαίνουν τέτοια ποτέ, και όταν συμβαίνουν να είναι όλα περαστικά και ασήμαντα!