Με την τέχνη... από κούνια!

Πριν αποκτήσω παιδιά, συνήθιζα να επισκέπτομαι συχνά μουσεία, εκθέσεις ή χώρους τέχνης. Πολλά πράγματα άλλαξαν στη ζωή μου με τον ερχομό του πρώτου μου μωρού, αυτό όμως δεν ήθελα με τίποτα να το χάσω! Και ευτυχώς, δεν χρειάστηκε!

Όσο τα μωρά μου ήταν μικρά και δεν μπορούσα να τ’ αφήσω στη φύλαξη κάποιου άλλου για να απολαύσω κάποια έκθεση, πηγαίναμε μαζί και τα φορούσα σε κάποιο μάρσιππο αγκαλιάς! Έχω δει έτσι αρκετές ενδιαφέρουσες εκθέσεις και μουσεία και το ευχαριστήθηκα πολύ (ειδικά τις μη μόνιμες συλλογές έργων, επετειακές εκδηλώσεις, αφιερώματα, κλπ. που αλλιώς θα έχανα)!

Εδώ και καιρό, τα παιδιά μου βαριούνται να με ακολουθήσουν (μα δεν κληρονόμησαν τίποτα από μένα;) και έτσι η τέχνη έχει γίνει ξανά μοναχικό σπορ για μένα.

Η μοναδική έκθεση «τέχνης» που επισκεφθήκαμε τώρα τελευταία μαζί με τα παιδιά (με τη Ρέα στο sling για να μπορεί να βλέπει τα εκθέματα που ήταν κρεμασμένα ψηλά), ήταν μια έκθεση ζωγραφικής στον παιδικό σταθμό! Ανάμεσα στους «καλλιτέχνες» ήταν και ο Βασίλης (ο οποίος δεν έδειξε να ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για την παρουσίαση του «έργου» του).

Τι λέτε; Μετράει αυτό για επαφή με την τέχνη; Μπα... Ας περιμένω μερικά χρόνια ακόμα...!