Με την τέχνη... από κούνια!

Πριν αποκτήσω παιδιά, συνήθιζα να επισκέπτομαι συχνά μουσεία, εκθέσεις ή χώρους τέχνης. Πολλά πράγματα άλλαξαν στη ζωή μου με τον ερχομό του πρώτου μου μωρού, αυτό όμως δεν ήθελα με τίποτα να το χάσω! Και ευτυχώς, δεν χρειάστηκε!

Όσο τα μωρά μου ήταν μικρά και δεν μπορούσα να τ’ αφήσω στη φύλαξη κάποιου άλλου για να απολαύσω κάποια έκθεση, πηγαίναμε μαζί και τα φορούσα σε κάποιο μάρσιππο αγκαλιάς! Έχω δει έτσι αρκετές ενδιαφέρουσες εκθέσεις και μουσεία και το ευχαριστήθηκα πολύ (ειδικά τις μη μόνιμες συλλογές έργων, επετειακές εκδηλώσεις, αφιερώματα, κλπ. που αλλιώς θα έχανα)!

Εδώ και καιρό, τα παιδιά μου βαριούνται να με ακολουθήσουν (μα δεν κληρονόμησαν τίποτα από μένα;) και έτσι η τέχνη έχει γίνει ξανά μοναχικό σπορ για μένα.

Η μοναδική έκθεση «τέχνης» που επισκεφθήκαμε τώρα τελευταία μαζί με τα παιδιά (με τη Ρέα στο sling για να μπορεί να βλέπει τα εκθέματα που ήταν κρεμασμένα ψηλά), ήταν μια έκθεση ζωγραφικής στον παιδικό σταθμό! Ανάμεσα στους «καλλιτέχνες» ήταν και ο Βασίλης (ο οποίος δεν έδειξε να ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για την παρουσίαση του «έργου» του).

Τι λέτε; Μετράει αυτό για επαφή με την τέχνη; Μπα... Ας περιμένω μερικά χρόνια ακόμα...!

Με το μικρό μου τραυματία στο Παίδων!

Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που έγινε περίπου ένα χρόνο πριν. Τότε που συνέβη, ήμουν μάλλον πολύ ταραγμένη για να μπορώ να το περιγράψω με ψυχραιμία. Μετά από τόσο καιρό όμως, κοιτάζω πίσω και το «αρχειοθετώ» απλώς στις αρνητικές εμπειρίες και άρα μπορώ τώρα πια να το μοιραστώ.

Ο Βασίλης μου είναι γνωστός «ταραξίας». Κάνει ζαβολιές, παρασύρει τη Ρέα να κάνει ζαβολιές, είναι το μικρό μου ζουζούνι και ελάχιστα πτοείται από τις παρατηρήσεις (ενίοτε και τιμωρίες) που δέχεται γι’ αυτό.

Πέρυσι τέτοιον καιρό, στην «τρομερή» ηλικία των 2,5 ετών, η «ζουζουνίαση» ήταν στα φόρτε της. Ο Βασίλης λοιπόν ήταν ένας φοβερός πειρατής, που σκαρφάλωνε ατρόμητος στο πειρατικό του πλοίο (καναπές) και ισορροπούσε σαν τη μαϊμού στα ιστία (μπράτσα και πλάτη του καναπέ). Και, όπως ήταν επόμενο, πριν προλάβω να τον προειδοποιήσω ότι το παιχνίδι πρέπει να περιορίζεται στο κατάστρωμα και να τον πείσω να κατέβει, ο πειρατής βρέθηκε φαρδύς πλατύς στο πάτωμα. Δυστυχώς, στην πτώση του συνάντησε το κανόνι του πλοίου (τραπεζάκι του σαλονιού), που του έσκισε το μέτωπο.

Δεν χρειάζεται να πω ότι μήτηρ και πειρατής τρόμαξαν εξίσου στη θέα του αίματος (ούτε ν’ αναφερθώ στις τύψεις που ένιωθα που δεν πρόλαβα να σταμάτησω το παιχνίδι πριν αρχίσει το σκαρφάλωμα). Ο παιδίατρος που είδε το παιδί απεφάνθη ότι δεν είναι καθόλου σοβαρό, αλλά ότι αν δεν θέλουμε να μείνει καθόλου σημάδι, καλό θα ήταν να επισκεφθούμε το Νοσοκομείο Παίδων για ράμματα.

Ο μικρός τραυματίας, κατά παράξενο τρόπο, είχε ενθουσιαστεί: «Εγώ θα πάω στο νοσοκομείο!», αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο από την ώρα, στο δρόμο για το νοσοκομείο, αποκοιμήθηκε στο αυτοκίνητο. Λίγο το ότι δεν ήθελα να τον ξυπνήσω και τρομάξει, λίγο το ότι με είχαν πιάσει οι ευαισθησίες μου (πρώτο «ατύχημα»), λίγο το ό,τι δεν ήθελα ν’ αρπάξει καμιά μεταδοτική ασθένεια ερχόμενος σ’ επαφή με άλλα παιδάκια εκεί, αποφάσισα να τον φορέσω στο mei tai.

Στην αίθουσα αναμονής, έξω από το «Χώρο μικροεπεμβάσεων», ένιωθα πολύ καλύτερα που ήταν πάνω μου. Και όταν ήρθε η σειρά μας, η γιατρός που εξέτασε το κόψιμο στο μέτωπό του μου ζήτησε να μην τον βγάλω, αλλά να συνεχίσω να τον φοράω, αφού προφανώς έτσι ήμασταν όλοι πολύ πιο άνετοι. Η φροντίδα τελικά περιελάμβανε την εφαρμογή μιας ειδικής «κόλλας» στο μέτωπο του Βασίλη (αντί για ράμματα) και η όλη διαδικασία δεν κράτησε πάνω από λίγα λεπτά. Επιστρέψαμε στο σπίτι και το περιστατικό ξεχάστηκε μετά από λίγες μέρες (όταν έφυγε και η κόλλα)!

Για άλλη μια φορά πάντως χαιρόμουν πολύ που είχα την ευκαιρία, παρά την "προβληματική" μέση μου και το (μεγάλο) βάρος του παιδιού μου, να τον παρηγορήσω στην αγκαλιά μου.

Αχ, μακάρι να μη συμβαίνουν τέτοια ποτέ, και όταν συμβαίνουν να είναι όλα περαστικά και ασήμαντα!

Με το μωρό στην παιδική χαρά!

Τα παιδιά μου λατρεύουν την παιδική χαρά (όπως τα περισσότερα παιδάκια φαντάζομαι)! Ομολογώ πως όταν ο Βασίλης μου ήταν πολύ μωράκι δεν πηγαίναμε συχνά (δεν έβρισκα νόημα, προτιμούσα βόλτα στο πάρκο ή στη γειτονιά). Από όταν ξεκινήσαμε όμως να πηγαίνουμε, το καταδιασκεδάζουμε!

Και όταν ήρθε η Ρέα, συνεχίσαμε τις επισκέψεις στην παιδική χαρά, όλοι μαζί, ακόμα κι αν εκείνη ήταν πολύ μικρή για να κάνει κούνια ή τσουλήθρα! Την είχα στην αγκαλιά μου σε sling ή mei tai και μπορούσα άνετα να βοηθήσω το μικρούλη μου ν’ ανέβει στα παιχνίδια. Δεν θα μπορούσα εύκολα να το κάνω αν την είχα στο καρότσι (και σίγουρα δεν θα περνούσε κι εκείνη το ίδιο καλά)!


Με το μωρό μου σε μάρσιπο αγκαλιάς, έχουμε κάνει κούνια, τσουλήθρα, τραμπάλα μαζί με το γιο μου (η αλήθεια είναι πως η κατανομή βάρους τον αδικούσε!), έχουμε σπρώξει το ποδηλατάκι του και έχουμε περάσει καταπληκτικά!



Και με χαρά βλέπω ότι κι άλλοι, εκτός από μένα, απολαμβάνουν την ευκαιρία να ξαναγίνουν παιδιά! Μπράβο στην καταπληκτική γιαγιά της φωτογραφίας που κάνει κούνια με τον εγγονό της στο mei tai!

Τώρα πια, η Ρέα μου μεγάλωσε και δεν την προλαβαίνω και ο Βασίλης μου κάνει ποδήλατο χωρίς να χρειάζεται βοήθεια, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που απόλαυσα μαζί τους στην παιδική χαρά!

Καλό babywearing σε όλους!

Με νεογέννητο μωρό ξαπλωμένο σε μάρσιπο αγκαλιάς (sling)!

Παρόλο που η όρθια θέση με τα πόδια έξω είναι κατάλληλη (και πολύ καλή!) για νεογέννητα μωράκια, πολλοί νέοι γονείς προτιμούν να δοκιμάζουν την ξαπλωτή θέση. Είναι μια ωραία, πολύ δημοφιλής θέση και πολύ χαρακτηριστική "εικόνα" νεογέννητου μωρού στην αγκαλιά της μαμάς του!

Συχνά όμως προβληματίζει όσους επιχειρούν για πρώτη φορά να τη χρησιμοποιήσουν.

Δείτε γιατί, στο παρακάτω βίντεο που δείχνει το λάθος και το σωστό τρόπο να βάλει κανείς το μωράκι του ξαπλωμένο στο ring sling:

Στο επόμενο βίντεο, περιγράφεται αναλυτικά η διαδικασία για πετυχαίνεις πάντα τέλεια τοποθέτηση νεογέννητου μωρού σ' αυτή τη θέση. Τα πιο σημαντικά σημεία είναι δύο:
- μην προσπαθείς να ξαπλώσεις το μωρό προς τους κρίκους, κατέβασέ το σαν να ήθελες να το βλέπεις απέναντί σου, με τα πόδια του κοντά σου και το κεφάλι του μακριά απ' το σώμα σου, στηρίζοντάς το στην εξωτερική πλευρά της "τσέπης" του sling μπροστά σου
- μην βάζεις το μωρό απ' την αρχή στο βάθος του sling και παράλληλα προς τις οριζόντες άκρες της "τσέπης", αλλά σχεδόν κάθετα προς αυτές, σαν να ήθελες να πετύχεις μια ημι-καθιστή θέση.

Είμαι σίγουρη ότι αν έχεις δοκιμάσει αυτή τη θέση και σε δυσκολεύει, θα βρεις πολύ καλή την παρακάτω μέθοδο τοποθέτησης. Το βίντεο ξεκινάει από το σημείο όπου έχεις ήδη φορέσει το sling σου και έχεις φτιάξει μπροστά σου μια ωραία, μεγάλη "τσέπη" για να βάλεις το μωράκι σου.

Τέλος, μια πολύ συνηθισμένη ερώτηση από γονείς νεογέννητων, έχει να κάνει με το πού πρέπει να "κοιτάζει" το μωρό μέσα στο sling. Αρκετές φορές, το προσωπάκι του είναι στραμμένο προς τη μαμά και ακουμπά στο στήθος της, ενώ οι γονείς θέλουν να το βλέπουν. Δες στο επόμενο βίντεο, πώς θα καταφέρεις να είναι στραμμένο το μωράκι σου προς το σημείο που θέλεις εσύ:

Δοκιμάστε το και στείλτε μου τις εντυπώσεις σας! Θα περιμένω τα σχόλιά σας!

Προσθήκη 11/06/10: Δείτε αυτη τη θέση με βίντεο με ένα νεογέννητο μωράκι 45 ημερών!

Καλή συνέχεια, καλό babywearing!

Σημείωση: Αν έχεις οδηγίες από τον παιδίατρο να φοράς στο μωράκι σου διπλή πάνα για να μένουν τα ποδαράκια του ανοιχτά (συμβουλή που δίνεται συνήθως για τα ισχία του μωρού), τότε να προτιμήσεις την όρθια θέση με τα πόδια έξω που κρατάει τα ποδαράκια του ανοιχτά με τα γόνατα ψηλά, όπως πρέπει, και θα βοηθήσει το μωρό σου πάρα πολύ!

Κάνοντας κλικ πάνω στις φωτογραφίες με νεογέννητα μωράκια σ' αυτή την ανάρτηση, μπορείτε να τις δείτε σε μεγέθυνση. Ευχαριστώ πολύ πολύ τις μανούλες που πόζαραν με τα αστεράκια τους!