Με τα χέρια του Τιραμόλα

(Μήπως είμαι πολύ γριά που θυμάμαι τον Τιραμόλα; Ήταν ένα καρτούν που υπήρχε όταν ήμουν μικρή, ένας "λαστιχένιος" τύπος που μπορούσε να κάνει τα χέρια και τα πόδια του πολύ πολύ μακριά και έτσι να φτάνει σε απίθανα σημεία!)

Αρκετοί από εκείνους που φορούν συχνά το μωρό τους στην πλάτη με mei tai δυσκολεύονται να φτάσουν με τα χέρια τους ψηλά στην πλάτη του παιδιού και να σταυρώσουν τις ράντες εκεί. "Δε φτάνουν τα χέρια μου", "Δεν έχω την ευλυγισία που χρειάζεται", "Μάλλον είμαι αγύμναστη", είναι συχνό παράπονο. Θα ήθελα να σας δείξω τα "κόλπα" για να λύσετε αυτό το πρόβλημα!

Ένας λόγος για τον οποίο θα θέλαμε οι ράντες να συναντιούνται ψηλά, στην πλάτη του μωρού είναι για να αποφύγουμε τα κόκκινα σημάδια που εμφανίζονται συχνά το καλοκαίρι όταν οι ράντες δένονται χαμηλά και ακουμπούν στα γυμνά, αφράτα μπουτάκια του μωρού! Δείτε στις παρακάτω φωτογραφίες, αριστερά το δέσιμο χαμηλά (στα πόδια του μωρού), και δεξιά ψηλά (οι ράντες σταυρώνουν στην πλάτη).

Σημαντική σημείωση: Όταν το μωρό έχει τοποθετηθεί σωστά, ο πωπός είναι πάντα τουλάχιστον στο ίδιο ύψος με τα γόνατα. Αυτό σημαίνει ότι σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν "πιέζεται" το μωρό, ούτε οι ράντες "κόβουν" την κυκλοφορία του αίματος (αφού ο πωπός κάθεται ήδη χαμηλότερα, στο ύφασμα-τσέπη που δημιουργείται). Τα κόκκινα σημάδια που εμφανίζονται το καλοκαίρι στο σημείο που το ύφασμα ακουμπά στο μωρό δεν είναι απαραίτητα ένδειξη ότι το μωρό δεν κάθεται άνετα. Σκέψου πως κόκκινα σημάδια μπορεί να δεις και στα μαγουλάκια ενός μωρού που κοιμόταν άνετα στο σεντόνι ή στο μαξιλάρι! Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με άνετα βαμβακερά καλτσάκια ή με την πάνα του μωρού στην κοιλίτσα του!

Δείτε λοιπόν στο παρακάτω βίντεο τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να σταυρώσουμε τις ράντες ψηλά. Δε χρειάζεται ευλυγισία, είναι μάλλον θέμα "τεχνικής"!


Στο βίντεο περιγράφεται επίσης το "Lexi twist", δηλαδή το στρίψιμο που κάνουμε στις ράντες ώστε να μένει το σημείο στο οποίο διασταυρώνονται ψηλά και να μην κατεβαίνει προς τα κάτω μετά από ώρα. (Στο βίντεο η Ηλιάνα, με guest εμφάνιση της Ρέας που ήθελε οπωσδήποτε να είναι μαζί μας!)

Ελπίζω να σας βοήθησε το βίντεο!
Περιμένω κι άλλες από τις απορίες σας, είναι χαρά μου - εκτός από υποχρέωσή μου - να τις απαντώ!

Καλή συνέχεια, καλό babywearing!

Διαβάστε ακόμα:
Αναλυτικές οδηγίες για να φορέσεις το μωρό σου στην πλάτη με mei tai
Πώς να φορέσεις ένα μικρό μωρό στην πλάτη με mei tai

Με το μωρό στο καρναβάλι! Ιδέες για να φτιάξετε αποκριάτες στολές με μάρσιπο! (2)

Οι αποκριάτικες στολές που προορίζονται για μωρά που δεν περπατάνε είναι λίγο "δύσκολη" περίπτωση, αφού το μωρό είναι συνέχεια στην αγκαλιά και το κοστούμι δεν έχει την ευκαιρία να "φανεί" σωστά! Ειδικά στη δική μας περίπτωση, που το μωρό είναι συνέχεια μέσα σε κάποιο μάρσιπο αγκαλιάς όταν είμαστε έξω, το μόνο που φαίνεται είναι ο μάρσιπος! Να η λύση που σκέφτηκα για φέτος:
Το μωρό μου είναι ένα μαϊμουδάκι που σκαρφάλωσε σε μια μπανανιά! Το αγαπημένο μας mei tai, μεταμφιέστηκε πολύ εύκολα και η στολή που φτιάξαμε δεν κόστισε πάνω από 10 ευρώ συνολικά!
Δεν είναι γλύκα η μικρή μου μαϊμουδίτσα;

Στο βιντεάκι, δείτε λίγο από το το making of και περισσότερες φωτογραφίες! Η μπανανιά δεν είχε πολλά κέφια στη φωτογράφηση, αλλά η μαϊμουδίτσα πέρασε καλά! Δείτε στο βίντεο τι έγινε στο τέλος!


Το λούτρινο αποδείχθηκε μεγάλος μπελάς στο ράψιμο (και στο κόψιμο, άφηνε σε όλο το σπίτι "γούνα" μέχρι να ραφτεί!), τελικά όμως είναι υπέροχο (και η μικρή το λατρεύει)! Φαίνεται επίσης πως υπερεκτίμησα το μέγεθος του κεφαλιού της και η κουκούλα βγήκε λίγο μεγαλύτερη απ' ό,τι θα έπρεπε για να της κάνει καλά, αλλά δεν πειράζει, έτσι μπορώ να φορέσω και τη Ρέα αν θέλω(ει)!

Η ουρά είχε πολλή πλάκα, τη γέμισα με υαλοβάμβακα και της έβαλα και ένα μικρό συρματάκι για να είναι "στριφογυριστή"! Έραψα τα αυτάκια και την ουρά με το χέρι (η ραπτομηχανή μου δεν τα έπιανε με τίποτα, γιατί το ύφασμα ήταν πολύ χοντρό).
Οι μπανάνες έγιναν πολύ πρόχειρα (με κίτρινο fleece), αυτό που είχε μείνει από την περσινή στολή της μελισσούλας!
Καλές απόκριες! Να περάσετε τέλεια!
Καλό babywearing!

Δείτε επίσης:
Ιδέες για αποκριάτικη στολή (για μωράκια που δεν περπατάνε)
Στολή μάγου (για μεγαλύτερα παιδιά) από το pwsginetai.gr.

Με το μωρό στην αγκαλιά και το mei tai μετά!

Θυμάστε που σας έδειξα πώς να βάζετε και να βγάζετε το μωρό από το mei tai χωρίς να χρειαστεί να λύσετε ή να δέσετε το mei tai σας; Αρκετοί μου ζητήσατε να σας δείξω και το ανάποδο: πώς γίνεται να δέσεις το mei tai ενώ κρατάς ήδη το μωρό στην αγκαλιά, χωρίς να χρειαστεί να το αφήσεις για να δέσεις τις ράντες.

Δείτε το στο παρακάτω βίντεο:


Σημείωση: Ο παραπάνω τρόπος γίνεται με Αστεράκι mei tai. Παίζει σημαντικό ρόλο το μέγεθος του μάρσιπου (τα Αστεράκια έχουν αρκετά μακρύ σώμα ώστε να επιτρέπουν το δέσιμο αυτό), καθώς και η γωνία στην οποία έχουν ραφτεί οι κάτω ράντες (αυτό που περιγράφεται στο βίντεο δε γίνεται με μάρσιπο όπου οι κάτω ράντες είναι οριζόντιες).

Μ’ αρέσουν οι απορίες σας! Ελπίζω να βοήθησα!
Καλή συνέχεια, καλό babywearing!

Δείτε επίσης:
Με το μωρό και το mei tai στο σωστό ύψος

Με το μωρό στους δρόμους!

Η φίλη μου η Ν. μου έστειλε το παρακάτω mail, για τη μέρα που πήγανε σε ένα lunch street party με το μωρό της στο mei tai. Έχει την καλύτερη περιγραφή για το ποιο είναι το νόημα του babywearing που διάβασα ποτέ! Λατρεύω τον τρόπο που γράφει και δεν μπορώ να κόψω ούτε λέξη. Σας το μεταφέρω αυτούσιο, αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε!

Που λες προχτές, παρά το κρύο και ένα ελαφρύ συναχάκι, συμμετείχαμε στο πρώτο μας LSP (Lunch Street Party). Μάθαμε γιʼ αυτό τυχαία μέσα από αυτό το blog: lunchstreetparty.blogspot.com Το κουβεντιάσαμε με φίλους και το αποφασίσαμε: ναι, θα πάμε να γνωρίσουμε τους ανθρώπους που με τόσο κέφι στήνουν αυτές τις γιορτές στο δρόμο. Και ναι, σε μια περίοδο που πλεονάζει η μιζέρια και η εγκατάλειψη σε ό,τι αφορά το κέντρο της πόλης, θα στηρίξουμε κάθε προσπάθεια που φανερώνει ανθρωπιά, αλληλεγγύη, γιορτή και προσπαθεί να ξεθάψει το ανθρώπινο πρόσωπο της διπλανής πόρτας, την ομορφιά της γειτονιάς που την κατάπιε η μεγαλούπολη (μέχρι να πεθάνει η γιαγιά του άντρα μου, εδώ στην Αθήνα, έπινε τον καφέ της στο δρόμο για να κουβεντιάζει με τις γειτόνισσες να χαζεύει τα παιδιά να παίζουν). Πήγαμε και οι τρεις, εννοείται. Η μικρή μου ήταν ζεστά και άνετα μέσα στο μέι τάι της, σκεπασμένη με τη ζακέτα μου, με γκέτες και σκουφάκι. Μπορούσε να παρατηρεί τη γιορτή, να παίζει με ανθρώπους και ζώα, να κοιμάται όποτε θέλει και να τρώει όποτε θέλει, αφού το στήθος της μαμάς μέσα στο μέι τάι είναι άμεσα διαθέσιμο (χωρίς να παραλείψει να δοκιμάσει το ζυμωτό ψωμί και τη φάβα). Μπορούσε ακόμα και να χορεύει όταν της έρεσε η μουσική, χοροπηδώντας στο ρυθμό. Όσο για μένα, μπορούσα να είμαι με τους φίλους μου, να γνωρίσω ανθρώπους που πραγματικά θα χαρώ να τους ξαναδώ και να κουβεντιάσουμε, να συναντήσω παλιούς φίλους με τους οποίους είχαμε χαθεί και να χορέψω με τη μικρή μου να κοιμάται ευτυχισμένη πάνω μου. Το πιο ουσιαστικό, όμως, μπορούσα να είμαι μαζί της στην πραγματική ζωή: με φίλους παλιούς και καινούριους όλων των ηλικιών, των απόψεων και των καταστάσεων. Μαζί με γείτονες, παλιούς συμφοιτητές, χρονίως πάσχοντες που ήρθαν από το Άσυλο Ανιάτων, άστεγους που ήρθαν για ένα πιάτο φαγητό, μοναχικούς που ήρθαν για μια κουβέντα, ανθρώπους από άλλες χώρες, κουλτούρες και συνήθειες. Και μπορούσα να της τα δείξω όλα αυτά μέσα από τη σιγουριά της αγκαλιάς μου. Να της μιλήσω και να την αφήσω να δει τις αντιδράσεις μου.
Δεν έχω τίποτα με τους χώρους και τα περιβάλλοντα (σπίτια ή παιδότοπους) που είναι προσανατολισμένα στα παιδιά. Περνάμε ωραία κι εκεί. Αλλά είναι για μένα σημαντικό να μην περιοριζόμαστε σ΄αυτό. Ν΄ ανοιγόμαστε στον πολύχρωμο κόσμο που δεν περιστρέφεται γύρω από μωρά και μαμάδες μόνο. (Έχεις παρατηρήσει πως μερικά παιδικά τραγούδια ή παραμύθια αρέσουν και σʼ εσένα, ενώ άλλα σου φαίνονται ανυπόφορα ή ανούσια αλλά τα κρίνεις αποδεκτά για τα παιδιά γιατί είναι «παιδικά»; Δε μοιάζει λίγο να υποτιμάμε τους ανθρώπους που μεγαλώνουμε;). Που δεν χωρίζεται σε μεγάλους, μικρούς, ανάπηρους, γερούς, κανονικούς και περιθωριακούς αλλά είναι όλα αυτά μαζί και πολύ περισσότερα. Και με αφορμή το LSP, να δείχνω στο παιδί μου πως μπορεί να συμβούν θαυμάσια πράγματα αν έχεις τη θέληση και την τόλμη κι ακόμα, πόσα όμορφα σ΄αυτή τη ζωή είναι δωρεάν, είναι για όλους, δεν προωθούν τίποτα.

-Άσχετο αλλά σχετικό. Πριν λίγο καιρό φιλοξενήσαμε κάποιους φίλους από το εξωτερικό. Μια μέρα που είχαν βγει βόλτα στην Αθήνα, χάθηκαν και κατευθύνθηκαν προς το «παράξενο» κομμάτι της πόλης κάτω από τη Βαρβάκειο. Γύρισαν προβληματισμένοι: άραγε ήταν καλό για τα παιδιά να εκτεθούν σ΄αυτόν τον κόσμο της διακίνησης ουσιών και ανθρώπων; Πιστεύω πως ναι, μια ελεγχόμενη και ασφαλής έκθεση με τη δική σου παρουσία είναι σημαντική: ο κόσμος δεν είναο ροζ συννεφάκια και αρκουδάκια που κάνουν παρέα με λαγουδάκια (γιʼ αυτό και το σοφό λαϊκό παραμύθι μιλάει για το κακό με σκληρές περιγραφές, το καλό, όμως, το κατατροπώνει επιφέροντας την κάθαρση). Καλύτερα , λοιπόν, να τ΄αντιμετωπίσει αυτά το παιδί μαζί σου, όταν μπορείς να του μιλήσεις γιατι θέλει να ακούσει, σε πραγματικές συνθήκες και όχι σε «στημένες» καταστάσεις. Και ακόμα καλύτερα όταν αυτό αρχίζει από νωρίς, από «πάντα», κουβαλώντας το μικρό σου πάνω σου.-

Δεν αισθάνομαι άνετα με τις «ομπρέλες» και τις ιδεολογίες. Γιατί κάθε ιδεολογία μπορεί να γίνει «καβάτζα» («με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, χωρίς καβάτζα καμιά» που τραγουδούσε και ο Άσιμος). Καβάτζα που δεν σου επιτρέπει να αμφιβάλλεις και άρα να διορθώνεις. Σχήμα ερμηνείας που σε κάνει να κλείνεις τον κόσμο σε κουτάκια, να τον χωρίζεις σε καλούς και κακούς. Που σʼ εμποδίζει να συναντηθείς μʼ έναν άλλο άνθρωπο, πόσο μάλλον στο θαύμα να μεγαλώνεις ένα παιδί στα χέρια σου. Και ξέρω ότι πολύ όμορφα πράγματα, ειδικά ως προς την ανατροφή των παιδιών για να μην επεκταθώ, μπορεί να γίνουν τέτοιες καβάτζες. Ν΄αγγίξουν ακόμα και την ιδεολογία στην προσπάθειά μας να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Δεν μπορείς, όμως, να παραγνωρίσεις κάτι, αποφεύγοντας, ωστόσο, κάθε σχηματοποίηση. Πως ο τρόπος που ζεις καθορίζει, ό,τι κι αν σκέφτεσαι εγκεφαλικά. Όπως μου έδειξε μια αγαπημένη γιαγιά που έκανε κόπους, παρά την προχωρημένη ηλικία της, για να μας περιποιηθεί, που φρόντιζε τα λουλούδια της και συνέχιζε να ζει λιτά και ασκητικά όταν για μας τους άλλους κάτι τέτοιο ήταν ακατανόητο και αχρείαστο: «δεν έχει σημασία τι σκέφτεσαι, έτσι γενικά, αν δε βάλεις σʼ αυτό κι εκείνο που κάνεις με το κορμί σου κάθε μέρα: πώς μαγειρεύεις, πώς σφουγγαρίζεις, πώς απαντάς τι ώρα είναι σʼ εκείνον που σε ρωτάει την ώρα, ενώ βιάζεσαι». Όπως το διάβασα σ΄ένα βιβλίο του Hertzberger για την αρχιτεκτονική: το πώς είναι σχεδιασμένος ο χώρος, μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά σου σε αυτόν, να προκαλέσει περισσότερη ή λιγότερη κοινωνικοποίηση.

Έτσι και ο θηλασμός: κάνει απτή την αλήθεια πως δεν επιβιώνουμε επειδή τρώμε, αλλά επειδή σχετιζόμαστε με κάποιον άλλο. Έτσι και το babywearing: επιτρέπει στο μικρό σου να έχει πολλές εμπειρίες στην ασφάλεια της αγκαλιάς σου, στο ύψος του προσώπου σου και του προσώπου των άλλων, ενώ του μιλάς και του εξηγείς. Όμορφο ξεκίνημα, νομίζω. Μπορείς να τα πετύχεις αυτά και με άλλους τρόπους: σίγουρα, αν αγαπάς, αν σε νοιάζει. Σημασία έχει η σχέση σου με το μικρό σου. Απλά, βάζοντας στη ζωή σου κάτι φυσικό (όπως ο θηλασμός) ή κάτι δοκιμασμένο στην πάροδο αιώνων (όπως το babywearing) ίσως το κάνεις πιο εύκολο. Σαν να σε παίρνει κάποιος απʼ το χεράκι σ΄ αυτό το συναρπαστικό ταξίδι που αρχίζει: της ζωής με το παιδί σου.

Αυτά! Φιλιά σε όλους! Ελπίζω να τα πούμε σύντομα από κοντά...
Ν.


Σ' ευχαριστώ πολύ γι' αυτό το κείμενο! Τα γραπτά σου είναι πάντα πολύτιμα για μένα!

Καλή συνέχεια, καλό babywearing!

Με ένα μοντέρνο (;) μάρσιπο και μια παραδοσιακή φορεσιά!

Δεν έχω λόγια για την ομορφιά αυτής της φωτογραφίας!Μου την έστειλε η Ε.Τ., περιγράφοντας:
Πρόκειται για μία παραδοσιακή εκδήλωση όπου συμμετείχα με το λαογραφικό όμιλο "Κουρήτες", στο Ρέθυμνο, όταν το μωράκι μου ήταν μόλις 43ών ημερών... Με το μάρσιπο απολαύσαμε αγαπημένες δραστηριότητες κι εκείνο έννοιωθε χαλαρό κι ευτυχισμένο κάθε στιγμή. :-)

Μα πείτε μου, δεν είναι πανέμορφη;

Σημ.: Ευχαριστώ την popelix για τη βοήθειά της με το φωτισμό της φωτογραφίας!

Με το μωρό και το mei tai στο σωστό ύψος

Με ένα mei tai (που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ εύκολος μάρσιπος και δεν έχει και πολλά σημεία που πρέπει κανείς να προσέξει ιδιαίτερα), εκείνο που θέλω συχνά να δείξω στους γονείς που φοράνε το νεογέννητο μωρό τους, είναι πώς να το προσαρμόζουν ώστε να υποστηρίζουν το κεφάλι του αλλά και να το βλέπουν άνετα, κρατώντας το πρόσωπό του έξω απ' το μάρσιπο.

Δείτε στην παρακάτω φωτογραφία ένα συχνό λάθος: Παρόλο που το μωρό είναι στο σωστό ύψος σε σχέση με το σώμα του μπαμπά και παρόλο που είναι σωστά στηριγμένο (η κοιλιά του μωρού ακουμπά στην κοιλιά του μπαμπά), το μωρό είναι βαθιά "χωμένο" μέσα στο μάρσιπο. Το κεφαλάκι του δε φαίνεται καθόλου και παρόλο που ο μπαμπάς μπορεί να το παρακολουθεί από το πάνω μέρος, δεν είναι πάντα εύκολη και ανεμπόδιστη η οπτική επαφή με το μωρό.

Δείτε στην παρακάτω φωτογραφία πώς αυτό διορθώθηκε: Πριν δέσει το mei tai του, ο μπαμπάς δίπλωσε το κάτω μέρος προς τα έξω, ρυθμίζοντας έτσι το μάρσιπο ώστε να είναι στο σωστό "μήκος" για το νεογέννητο μωρό του. Το μωρό βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση με πριν, όμως αυτή τη φορά ο μάρσιπος το υποστηρίζει ως τον αυχένα, όπως πρέπει. Το κεφάλι του μωρού είναι στηριγμένο, αλλά το μωρό δεν "κρύβεται" στο μάρσιπο και ο μπαμπάς έχει ανά πάσα στιγμή την ευκαιρία να βλέπει πως το μωράκι του είναι καλά και ευτυχισμένο στην αγκαλιά του!
Με μια τόσο απλή κίνηση, μεγάλη διαφορά!
Σημειώστε: Με όλους τους τύπους μάρσιπων, είναι σημαντικό το μωρό να είναι τοποθετημένο ψηλά στο σώμα μας. Το χαμηλότερο σημείο του μωρού (ο πωπός του) στο σώμα μας πρέπει να βρίσκεται στον αφαλό μας ή και ψηλότερα.
Απολαύστε το Αστεράκι mei tai σας, με άνεση και ασφάλεια!
Καλή συνέχεια, καλό babywearing!

Διαβάστε επίσης:
Ανοιχτά πόδια στα νεογέννητα μωράκια
Σωστή τοποθέτηση για άνεση και ασφάλεια

Σημαντική σημείωση:
Τα Αστεράκια mei tais έχουν μελετηθεί πολύ προσεκτικά και είναι μοναδικά σε ό,τι αφορά πολλά πράγματα. Ένα απ' αυτά είναι οι διαστάσεις τους: έχουν "σώμα" μεγαλύτερo απ' ό,τι τα περισσότερα mei tais που υπάρχουν στη διεθνή αγορά. Είναι και ψηλότερα και φαρδύτερα.

Το μεγάλο φάρδος χρειάζεται για να προσφέρει πλευρική στήριξη στα νεογέννητα μωράκια, κλείνοντας τα πλαϊνά ανοίγματα. Ταυτόχρονα, τα μεγαλύτερα παιδιά που, ανάλογα με τη διάθεσή τους, συχνά θέλουν να βρίσκονται πιο μακριά απ' το σώμα του γονιού, υποστηρίζονται πλήρως απ' το φαρδύ σώμα. Παρόλ' αυτά, η κατάλληλη γωνία κλίσης στις κάτω ράντες, επιτρέπει στο mei tai να μαζεύεται όσο θέλουμε ανάμεσα στα πόδια του μωρού.

Το μεγάλο ύψος χρειάζεται για να μπορεί να υποστηρίζει μεγάλα παιδιά, ακόμα και στην πλάτη, ακόμα και όταν έχουν αποκοιμηθεί. Άλλωστε, όπως είδαμε παραπάνω, δεν εμποδίζεται καθόλου η εύκολη προσαρμογή του για νεογέννητα μωράκια.

Το μωράκι στη φωτογραφία είναι 6 εβδομάδων. Θα μπορούσε να έχει τα ποδαράκια μέσα στο μάρσιπο (διπλωμένα, στα βατραχάκι), αλλά η σύσταση του γιατρού ήταν να φοράει διπλή πάνα για να μένουν τα πόδια ανοιχτά. Το mei tai ήταν η τέλεια λύση!