Με το μωρό στους δρόμους!

Η φίλη μου η Ν. μου έστειλε το παρακάτω mail, για τη μέρα που πήγανε σε ένα lunch street party με το μωρό της στο mei tai. Έχει την καλύτερη περιγραφή για το ποιο είναι το νόημα του babywearing που διάβασα ποτέ! Λατρεύω τον τρόπο που γράφει και δεν μπορώ να κόψω ούτε λέξη. Σας το μεταφέρω αυτούσιο, αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε!

Που λες προχτές, παρά το κρύο και ένα ελαφρύ συναχάκι, συμμετείχαμε στο πρώτο μας LSP (Lunch Street Party). Μάθαμε γιʼ αυτό τυχαία μέσα από αυτό το blog: lunchstreetparty.blogspot.com Το κουβεντιάσαμε με φίλους και το αποφασίσαμε: ναι, θα πάμε να γνωρίσουμε τους ανθρώπους που με τόσο κέφι στήνουν αυτές τις γιορτές στο δρόμο. Και ναι, σε μια περίοδο που πλεονάζει η μιζέρια και η εγκατάλειψη σε ό,τι αφορά το κέντρο της πόλης, θα στηρίξουμε κάθε προσπάθεια που φανερώνει ανθρωπιά, αλληλεγγύη, γιορτή και προσπαθεί να ξεθάψει το ανθρώπινο πρόσωπο της διπλανής πόρτας, την ομορφιά της γειτονιάς που την κατάπιε η μεγαλούπολη (μέχρι να πεθάνει η γιαγιά του άντρα μου, εδώ στην Αθήνα, έπινε τον καφέ της στο δρόμο για να κουβεντιάζει με τις γειτόνισσες να χαζεύει τα παιδιά να παίζουν). Πήγαμε και οι τρεις, εννοείται. Η μικρή μου ήταν ζεστά και άνετα μέσα στο μέι τάι της, σκεπασμένη με τη ζακέτα μου, με γκέτες και σκουφάκι. Μπορούσε να παρατηρεί τη γιορτή, να παίζει με ανθρώπους και ζώα, να κοιμάται όποτε θέλει και να τρώει όποτε θέλει, αφού το στήθος της μαμάς μέσα στο μέι τάι είναι άμεσα διαθέσιμο (χωρίς να παραλείψει να δοκιμάσει το ζυμωτό ψωμί και τη φάβα). Μπορούσε ακόμα και να χορεύει όταν της έρεσε η μουσική, χοροπηδώντας στο ρυθμό. Όσο για μένα, μπορούσα να είμαι με τους φίλους μου, να γνωρίσω ανθρώπους που πραγματικά θα χαρώ να τους ξαναδώ και να κουβεντιάσουμε, να συναντήσω παλιούς φίλους με τους οποίους είχαμε χαθεί και να χορέψω με τη μικρή μου να κοιμάται ευτυχισμένη πάνω μου. Το πιο ουσιαστικό, όμως, μπορούσα να είμαι μαζί της στην πραγματική ζωή: με φίλους παλιούς και καινούριους όλων των ηλικιών, των απόψεων και των καταστάσεων. Μαζί με γείτονες, παλιούς συμφοιτητές, χρονίως πάσχοντες που ήρθαν από το Άσυλο Ανιάτων, άστεγους που ήρθαν για ένα πιάτο φαγητό, μοναχικούς που ήρθαν για μια κουβέντα, ανθρώπους από άλλες χώρες, κουλτούρες και συνήθειες. Και μπορούσα να της τα δείξω όλα αυτά μέσα από τη σιγουριά της αγκαλιάς μου. Να της μιλήσω και να την αφήσω να δει τις αντιδράσεις μου.
Δεν έχω τίποτα με τους χώρους και τα περιβάλλοντα (σπίτια ή παιδότοπους) που είναι προσανατολισμένα στα παιδιά. Περνάμε ωραία κι εκεί. Αλλά είναι για μένα σημαντικό να μην περιοριζόμαστε σ΄αυτό. Ν΄ ανοιγόμαστε στον πολύχρωμο κόσμο που δεν περιστρέφεται γύρω από μωρά και μαμάδες μόνο. (Έχεις παρατηρήσει πως μερικά παιδικά τραγούδια ή παραμύθια αρέσουν και σʼ εσένα, ενώ άλλα σου φαίνονται ανυπόφορα ή ανούσια αλλά τα κρίνεις αποδεκτά για τα παιδιά γιατί είναι «παιδικά»; Δε μοιάζει λίγο να υποτιμάμε τους ανθρώπους που μεγαλώνουμε;). Που δεν χωρίζεται σε μεγάλους, μικρούς, ανάπηρους, γερούς, κανονικούς και περιθωριακούς αλλά είναι όλα αυτά μαζί και πολύ περισσότερα. Και με αφορμή το LSP, να δείχνω στο παιδί μου πως μπορεί να συμβούν θαυμάσια πράγματα αν έχεις τη θέληση και την τόλμη κι ακόμα, πόσα όμορφα σ΄αυτή τη ζωή είναι δωρεάν, είναι για όλους, δεν προωθούν τίποτα.

-Άσχετο αλλά σχετικό. Πριν λίγο καιρό φιλοξενήσαμε κάποιους φίλους από το εξωτερικό. Μια μέρα που είχαν βγει βόλτα στην Αθήνα, χάθηκαν και κατευθύνθηκαν προς το «παράξενο» κομμάτι της πόλης κάτω από τη Βαρβάκειο. Γύρισαν προβληματισμένοι: άραγε ήταν καλό για τα παιδιά να εκτεθούν σ΄αυτόν τον κόσμο της διακίνησης ουσιών και ανθρώπων; Πιστεύω πως ναι, μια ελεγχόμενη και ασφαλής έκθεση με τη δική σου παρουσία είναι σημαντική: ο κόσμος δεν είναο ροζ συννεφάκια και αρκουδάκια που κάνουν παρέα με λαγουδάκια (γιʼ αυτό και το σοφό λαϊκό παραμύθι μιλάει για το κακό με σκληρές περιγραφές, το καλό, όμως, το κατατροπώνει επιφέροντας την κάθαρση). Καλύτερα , λοιπόν, να τ΄αντιμετωπίσει αυτά το παιδί μαζί σου, όταν μπορείς να του μιλήσεις γιατι θέλει να ακούσει, σε πραγματικές συνθήκες και όχι σε «στημένες» καταστάσεις. Και ακόμα καλύτερα όταν αυτό αρχίζει από νωρίς, από «πάντα», κουβαλώντας το μικρό σου πάνω σου.-

Δεν αισθάνομαι άνετα με τις «ομπρέλες» και τις ιδεολογίες. Γιατί κάθε ιδεολογία μπορεί να γίνει «καβάτζα» («με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, χωρίς καβάτζα καμιά» που τραγουδούσε και ο Άσιμος). Καβάτζα που δεν σου επιτρέπει να αμφιβάλλεις και άρα να διορθώνεις. Σχήμα ερμηνείας που σε κάνει να κλείνεις τον κόσμο σε κουτάκια, να τον χωρίζεις σε καλούς και κακούς. Που σʼ εμποδίζει να συναντηθείς μʼ έναν άλλο άνθρωπο, πόσο μάλλον στο θαύμα να μεγαλώνεις ένα παιδί στα χέρια σου. Και ξέρω ότι πολύ όμορφα πράγματα, ειδικά ως προς την ανατροφή των παιδιών για να μην επεκταθώ, μπορεί να γίνουν τέτοιες καβάτζες. Ν΄αγγίξουν ακόμα και την ιδεολογία στην προσπάθειά μας να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Δεν μπορείς, όμως, να παραγνωρίσεις κάτι, αποφεύγοντας, ωστόσο, κάθε σχηματοποίηση. Πως ο τρόπος που ζεις καθορίζει, ό,τι κι αν σκέφτεσαι εγκεφαλικά. Όπως μου έδειξε μια αγαπημένη γιαγιά που έκανε κόπους, παρά την προχωρημένη ηλικία της, για να μας περιποιηθεί, που φρόντιζε τα λουλούδια της και συνέχιζε να ζει λιτά και ασκητικά όταν για μας τους άλλους κάτι τέτοιο ήταν ακατανόητο και αχρείαστο: «δεν έχει σημασία τι σκέφτεσαι, έτσι γενικά, αν δε βάλεις σʼ αυτό κι εκείνο που κάνεις με το κορμί σου κάθε μέρα: πώς μαγειρεύεις, πώς σφουγγαρίζεις, πώς απαντάς τι ώρα είναι σʼ εκείνον που σε ρωτάει την ώρα, ενώ βιάζεσαι». Όπως το διάβασα σ΄ένα βιβλίο του Hertzberger για την αρχιτεκτονική: το πώς είναι σχεδιασμένος ο χώρος, μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά σου σε αυτόν, να προκαλέσει περισσότερη ή λιγότερη κοινωνικοποίηση.

Έτσι και ο θηλασμός: κάνει απτή την αλήθεια πως δεν επιβιώνουμε επειδή τρώμε, αλλά επειδή σχετιζόμαστε με κάποιον άλλο. Έτσι και το babywearing: επιτρέπει στο μικρό σου να έχει πολλές εμπειρίες στην ασφάλεια της αγκαλιάς σου, στο ύψος του προσώπου σου και του προσώπου των άλλων, ενώ του μιλάς και του εξηγείς. Όμορφο ξεκίνημα, νομίζω. Μπορείς να τα πετύχεις αυτά και με άλλους τρόπους: σίγουρα, αν αγαπάς, αν σε νοιάζει. Σημασία έχει η σχέση σου με το μικρό σου. Απλά, βάζοντας στη ζωή σου κάτι φυσικό (όπως ο θηλασμός) ή κάτι δοκιμασμένο στην πάροδο αιώνων (όπως το babywearing) ίσως το κάνεις πιο εύκολο. Σαν να σε παίρνει κάποιος απʼ το χεράκι σ΄ αυτό το συναρπαστικό ταξίδι που αρχίζει: της ζωής με το παιδί σου.

Αυτά! Φιλιά σε όλους! Ελπίζω να τα πούμε σύντομα από κοντά...
Ν.


Σ' ευχαριστώ πολύ γι' αυτό το κείμενο! Τα γραπτά σου είναι πάντα πολύτιμα για μένα!

Καλή συνέχεια, καλό babywearing!