Με το χέρι στην καρδιά...

Μέχρι πρόσφατα, στενοχωριόμουν πάρα πολύ αν τύχαινε να μάθω πως κάποιο απ’ τα "Αστεράκια" μου (ring sling κυρίως) έμενε αχρησιμοποίητο, ξεχασμένο σε μια ντουλάπα, γιατί η μαμά που το απέκτησε "δεν το βολεύτηκε". Το έπαιρνα "προσωπικά", θεωρούσα ότι έχω χρέος να «τη βοηθήσω», να της δείξω, να λύσω τις απορίες της. Και αυτό, στις καλές περιπτώσεις, που η μαμά εκείνη μοιραζόταν τις απορίες της ή τις δυσκολίες της μαζί μου. Γιατί βέβαια θα υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν "έφτασαν" σε μένα. Και σ’ εκείνες τις περιπτώσεις στενοχωριόμουν ακόμα περισσότερο: μα δε με ρώτησε, δεν ζήτησε βοήθεια, πώς είναι τόσο σίγουρη ότι "δεν τη βόλεψε", αφού δεν του έδωσε πραγματική ευκαιρία... (και αφού με κάθε Αστεράκι, τονίζω, "Είμαι στη διάθεσή σου αν έχεις απορίες").

Σκεφτόμουν πολύ λάθος. Τα παίρνω πίσω όλα αυτά (και ζητώ σιωπηλά συγγνώμη γι’ αυτές τις σκέψεις).

Το babywearing είναι σαν το ποδήλατο. Μπορεί στην αρχή να δυσκολευτείς να το μάθεις, αλλά όταν τα καταφέρεις το βλέπεις σαν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου και το απολαμβάνεις. Και όπως και στο ποδήλατο, μπορεί να μάθεις μόνος σου (δοκιμάζοντας, πέφτονας ίσως κάποιες φορές, ξαναδοκιμάζοντας...), ή μπορεί να χρειαστείς βοήθεια, κάποιον να σου δείξει, να σου πει "μικρά μυστικά" και "κόλπα". Και όπως και στο ποδήλατο, μερικές φορές δεν καταλαβαίνεις: Μα, τι δεν κάνω καλά; Τι είναι αυτό που κάνει εκείνη και δεν κάνω εγώ; Γιατί εμένα "δε μου βγαίνει"; Και μπορεί να εκνευριστείς και μ’ εκείνον που "σου δείχνει". Και μπορεί να έχεις και δίκιο.

Μερικές φορές σκέφτομαι πως τα δείχνω πολύ "περίπλοκα". Άλλες φορές σκέφτομαι πως, αντίθετα, τα δείχνω πολύ "απλά" και αυτό μπερδεύει κάποιους: "Αφού είναι τόσο απλό, εγώ γιατί δεν τα καταφέρνω;" Μπορεί και να τους αποθαρρύνει: "Δεν τη ρωτάω, θα μου το παρουσιάσει ως απλό και θα νιώσω ότι φταίω εγώ". Ζητώ συγγνώμη γι’ αυτά. Δεν είναι ούτε όσο "περίπλοκο" φαίνεται, ούτε όσο "απλό" φαίνεται. Το babywearing είναι σαν το ποδήλατο. Ακριβώς.


Και κάτι ακόμα (μου πήρε καιρό μέχρι να το πάρω απόφαση, αλλά έτσι είναι): Το babywearing δεν είναι για όλους τελικά. Για να "σου βγει", πρέπει να το πιστέψεις, να βλέπεις το όφελος που θα έχεις απ’ αυτό και να το θελήσεις. Να έχεις τη διάθεση να βάλεις τον εαυτό σου σε «διαδικασία μάθησης» και να μη φοβηθείς να "διορθώσεις". Συχνά μου ζητούν Αστεράκια για δώρο σε νεογέννητα μωρά. Το βρίσκω καταπληκτική ιδέα. Αν όλα πάνε καλά, η μαμά που θα το πάρει θα το χρησιμοποιεί για χρόνια, καθημερινά και θα στέλνει ευχές στον καλό φίλο/στην καλή φίλη που της το χάρισε. Αλλά κι εγώ όταν χαρίζω slings, δίνω δυο στιγμές σκέψης στον άνθρωπο που θα το λάβει. Δεν είναι όλοι οι γονείς "της αγκαλιάς". Και δεν είναι όλοι οι γονείς πρόθυμοι να "μπουν σε διαδικασία μάθησης", να δοκιμάσουν οτιδήποτε καινούριο, ή να δεχθούν μια «εικόνα» λίγο πιο «εναλλακτική» απ’ αυτή που έχουν συνηθίσει.

Σκέφτομαι κάποιες μαμάδες που ξέρω που δυσκολεύτηκαν στην αρχή. Πολλές φοβούνται να "διορθώσουν" το μωρό στο sling, έχουν την εντύπωση ότι πρέπει να το "πετύχουν" με την πρώτη. Κι αν έχουν κι ένα-δυο αρνητικούς από δίπλα τους, τη μαμά τους ή τον άντρα τους, να τις αποθαρρύνουν ("τι το παιδεύεις;"), ε, δεν θέλει και πολύ για να τα παρατήσουν. Τώρα πια το καταλαβαίνω. Ξέρω σίγουρα πως ΚΑΘΕ μαμά που θέλει να προσπαθήσει ΜΠΟΡΕΙ να το καταφέρει πολύ καλά και να το ευχαριστηθεί πολύ. Αλλά σταμάτησα να το παίρνω "επ’ ώμου"...


Αν έχεις ένα Αστεράκι και δυσκολεύεσαι, να ξέρεις ότι είμαι στη διάθεσή σου. Αν χάρισες ένα Αστεράκι και η μαμά που το πήρε δυσκολεύεται, να ξέρει ότι είμαι στη διάθεσή της. "Ισόβιο after sales service" το λέω και το εννοώ. Από κει και πέρα, δεν θέλω να "πείσω" κανέναν. Όπως η αγκαλιά δεν είναι "υποχρεωτική", έτσι δεν είναι και το να τα καταφέρνουν όλοι με τα slings τους. Είναι αγάπη και θέληση και αυτό δεν "επιβάλλεται", ούτε "μαθαίνεται".

(Σ' ευχαριστώ, Φετουτσίνι μου, που με βοήθησες να το δω έτσι!)

Διαβάστε επίσης:
Με τις απορίες σας θησαυρό!

Με το "σεις" και με το "σας"...

Στην οικογένειά μου μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να μιλάμε στον πληθυντικό στους μεγαλύτερους και στους ξένους, ως "ένδειξη σεβασμού". Μέχρι και σήμερα, μιλάω στον πληθυντικό όταν απευθύνομαι σε κάποιους συγγενείς μου (ακόμα και στους "κοντινούς", από άποψη συγγένειας).

Αλλά δεν μ' αρέσει... Σε όποιον με παίρνει τηλέφωνο ή μου στέλνει email για να μιλήσουμε για το babywearing μιλάω στον ενικό. Ο ενικός για μένα δεν είναι ένδειξη έλλειψης σεβασμού. Ούτε ένδειξη οικειότητας. Αντανακλά τη φιλοσοφία μου ότι όλοι οι γονείς έχουμε έναν κοινό στόχο: το καλό των παιδιών μας. Και αυτό μας κάνει, κατά κάποιο τρόπο, "συμμάχους". Όποιες κι αν είναι οι άλλες "ιδιότητές" μας, στη συζήτηση σχετικά με τα παιδιά μας, νιώθω ότι μιλάμε με την ιδότητά μας σαν "γονείς", ότι αυτό μας ενώνει.

Μιλάμε απ' το ίδιο "ύψος", γιατί δεν είμαι περισσότερο ή λιγότερο "μητέρα" για το παιδί μου απ' ό,τι είσαι εσύ για το δικό σου. Μου τηλεφωνείς, ή μου γράφεις και θέλω με όλη μου την καρδιά να σ' ακούσω και να σου μιλήσω. Να απαντήσω σε όποια ερώτηση έχεις, να σε διαβεβαιώσω ότι δεν με κουράζει να μιλάμε γι' αυτό το θέμα. Δεν μου βγαίνει να σου τα πω όλα αυτά στον πληθυντικό. Αισθάνομαι ότι αυτοαναιρούμαι.

Συνήθως, ρωτάω πρώτα: "Είμαι η Στέλλα. Να μιλάμε στον ενικό;"
Χαίρομαι γιατί σχεδόν πάντα διαπιστώνω ότι κι εσύ το προτιμάς!

Μια φορά, κάποια μητέρα στην οποία έκανα την ίδια ερώτηση μου απάντησε κοφτά: "Όχι!". Συνεχίσαμε τη συζήτησή μας στον πληθυντικό. Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο το σκεφτόμουν. Πιθανότατα θα το σκεφτόταν κι εκείνη: "Από πού κι ως πού να μιλάμε στον ενικό; Γνωριζόμαστε κι από χτες;" Ίσως να θεώρησε ότι δεν έχω "καλούς τρόπους". Ίσως να ένιωσε ότι την προσέβαλα.

Ειλικρινά, δεν ήταν (δεν είναι ποτέ) αυτή η πρόθεσή μου. Ο πληθυντικός "ευγενείας" για μένα δεν δείχνει ευγένεια, ή καλούς τρόπους. Δείχνει απόσταση και δισταγμό (και δεν τα θέλω μεταξύ μας όταν μιλάμε για τα παιδιά μας).

Μη με παρεξηγήσεις λοιπόν αν με πάρεις τηλέφωνο και σου μιλήσω στον ενικό. Δεν το κάνω από αγένεια, το κάνω από αγάπη!

Με υγεία!

Καλωσορίζω τον εαυτό μου στο χώρο των ιστολογίων! :-)

Ως γνωστόν οι σχέσεις μου με την τεχνολογία είναι μετριότατες...
Κάποτε βρήκα εγκατεστημένη στο pc μου την FrontPage και άρχισα να την ψάχνω. Δεν μας "σύστησε" κανείς, αλλά καλά τα πάμε μέχρι τώρα. Έτσι άρχισε το http://www.babywearing.gr/ και έτσι συνεχίζει να ανανεώνεται μέχρι σήμερα... Όποιος ακούει ότι το φτιάχνω με FrontPage γελάει (μαζί μου;). Ελπίζω να μην πειράζει και πολύ. Μπορεί από σχεδιασμό και από ανάπτυξη να μην σκαμπάζω πολλά πράγματα, αλλά το περιεχόμενο έχει δουλευτεί με πολύ μεράκι, προσοχή και αγάπη.

Κι έτσι, είπα να φτιάξω κι ένα blogάκι για ό,τι δεν "ανήκει" στο site.
Με υγεία λοιπόν!