Ξέρετε εκείνα τα βιβλία-ημερολόγια-άλμπουμ που κάνουν δώρο στα νεογέννητα μωρά όπου η μαμά καταγράφει την "ιστορία" του μωρού (το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο δόντι, την πρώτη βόλτα, τις πρώτες λέξεις, κλπ.); Έχουν χώρο να κολλήσεις το "βραχιολάκι" απ' το μαιευτήριο, το πρώτο υπερηγογράφημα και συνήθως φωτογραφίες από διάφορες στιγμές-ορόσημο: τα πρώτα Χριστούγεννα του μωρού, την πρώτη φορά που έκλαψε, τα πρώτα γενέθλια, τα αγαπημένα παιχνίδια, τη βάφτιση...
Έχω τουλάχιστον τρία-τέσσερα τέτοια ημερολόγια για κάθε παιδί (μου τα έχουν κάνει δώρο), που είναι άδεια γιατί δεν προλαβαίνω να καταγράψω αυτές τις πληροφορίες. Όμως κάποια στιγμή που θα έχω χρόνο (όταν πάρω σύνταξη, χαχα, καλό ε;) θα τα γεμίσω όλα και με το παραπάνω. Υλικό έχω! Μ' αρέσει αυτό το υλικό, το συγκεντρώνω με ευλάβεια από τη στιγμή που έμαθα ότι περιμένω το πρώτο μου μωρό. Έχω φωτογραφίες απ’ όλες αυτές τις στιγμές που "ζητάνε" αυτά τα βιβλιαράκια, αλλά έχω κι άλλες. Έχω το γιο μου να βάζει αέρα στα λάστιχα του αυτοκινήτου μαζί με τον μπαμπά του, έχω την κόρη μου να σκουπίζει με το vetex το πάτωμα, έχω το μωρό να κάνει τρελές χαρές που ανακάλυψε τι ωραία που είναι να παίζεις στην άμμο... Μ’ αρέσουν αυτές οι φωτογραφίες, είναι για μένα πολύτιμο αρχείο και τις ψάχνω με κάθε ευκαιρία.
Έχω την εντύπωση ότι δεν είμαι η μόνη που μαζεύει τέτοιες στιγμές. Βάζω στοίχημα ότι όποιος πήγε στο Αττικό Πάρκο για πρώτη φορά έβγαλε φωτογραφίες, ότι όποιος βάφτισε το μωρό του στήθηκε για φωτογραφίες πριν και μετά, ότι οι περισσότερες γυναίκες έχουν κάποιες τουλάχιστον φωτογραφίες απ’ τον τοκετό τους (ή λίγο πριν ή λίγο μετά), ότι οι περισσότεροι γονείς έχουν φωτογραφίες απ' το μωρό τους να πλατσουρίζει με τα νερά στο μπαλκόνι, απ’ τις πρώτες αθλητικές επιδείξεις, απ' την πρώτη σχολική παράσταση.
Οι πιο ωραίες απ’ αυτές τις στιγμές κατά τη γνώμη μου είναι οι πιο καθημερινές, αυτές που πιάνει το μάτι σου και λες "θέλω να θυμάμαι", το γιο μου να παρηγορεί τη μικρή του αδελφή που χτύπησε, τα πιτσιρίκια μου να χαζεύουν και τα τρία μαζί ένα καινούριο παιχνίδι, να πασαλείβονται με σοκολάτες, να κάνουμε "χαρτοκολλητική" στο τραπέζι. Ακόμα και τα δύσκολα, τα πρώτα μας ράμματα, η μικρή να κάνει εξετάσεις στο νοσοκομείο, η πρώτη αιμοληψία... ακόμα κι αυτά, είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και τα μαζεύω κι αυτά.
Έχω άπειρες τέτοιες στιγμές, η κάμερα στο κινητό και η φωτογραφική μηχανή είναι πάντα εδώ, σε ετοιμότητα και ευτυχώς την ίδια διάθεση έχουμε όλοι στο σπίτι. Ο άντρας μου φωτογραφίζει με τη δική του μηχανή συνέχεια και ο Βασίλης (πέντε χρονών) θέλει ήδη να φωτογραφίζει τα πάντα και έχει τραβήξει μερικές πολύ καλές οικογενειακές φάσεις!
Δεν είναι καλλιτεχνικές φωτογραφίες, δεν μας ενδιαφέρει ο φωτισμός, τα χρώματα, αλλά οι στιγμές, οι αναμνήσεις. Κάπως σαν εκείνα τα άλμπουμ-ημερολόγια των μωρών, για όλη μας την οικογένεια.
Εννοείται ότι όσο έχω μωρό που δεν περπατάει, το μωρό σ’ αυτές τις στιγμές είναι συνήθως πάνω μου. Και εννοείται ότι πάνω μου σημαίνει σε μάρσιπο αγκαλιάς. Το babywearing είναι σημαντικό μέρος της ζωής μου και αναπόφευκτα αποτυπώνεται αυτό και στις φωτογραφίες.
(Για κάθε φωτογραφία που έχει babywearing μέσα, υπάρχει συνήθως μια αντίστοιχη, χωρίς αυτό, ανάλογα με το ποιος κρατάει την κάμερα και ποιος κρατάει το μωρό. Είναι υποχρεωτικό συνήθως, εκείνος που κρατάει την κάμερα να μη φαίνεται στις φωτογραφίες, ε; )
Τούτο δω είναι ένα προσωπικό ιστολόγιο. Δε γράφεται από μεγάλη ομάδα, δε σχολιάζει την επικαιρότητα, δεν απευθύνεται σε όλους. Και δεν είναι το ιστολόγιο μιας μαμάς που γράφει για τα παιδιά της. Το "προφίλ blogger" εκεί δίπλα το λέει καθαρά απ’ την αρχή. Είναι το ιστολόγιο μιας μαμάς babywearer. Αν δεν έχει μέσα babywearing δεν αφορά αυτό το blog (έτσι οι χαρτοκολλητικές μας δραστηριότητες μένουν στο αυστηρά προσωπικό αρχείο). Αν έχει μέσα babywearing, χωράει και μπορεί να μπει. Μπορεί να μπει αν είναι μια καλή ιδέα, "να τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί με το μωρό μας για να περάσουμε όμορφα", μια καλή λύση, "πώς πας στην παιδική χαρά με δύο μωρά;", κάτι που ενθαρρύνει το babywearing, "πόσο όμορφες είναι οι αγκαλιές!", κάτι που μπορεί να μας ενώνει, "πώς βοηθάς το μεγαλύτερο παιδί σου να μη νιώθει ότι χάνει τη μαμά του όταν έρχεται το καινούριο μωρό;".
Δεν οφείλω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν σχετικά με το προσωπικό μου ιστολόγιο. Δε χρειάζεται να βάλω agenda στο τι χωράει και τι δε χωράει εδώ μέσα. Και δεν κάνω αυτή την ανάρτηση επειδή ένιωσα ότι προκλήθηκα. Την κάνω ας πούμε συμπληρωματικά προς εκείνο το προφίλ. Αυτό είναι ένα προσωπικό ιστολόγιο και όποτε θέλω γράφω και πιο προσωπικά πράγματα. Και όποτε θέλω γράφω και αυτά που έμαθα για το babywearing και μπορεί να βοηθήσουν κι άλλους. Και όσο μπορώ τα γράφω με παραδείγματα, με βίντεο, με φωτογραφίες, με τεκμηρίωση και με διάθεση να ακόυσω μια αντίστοιχα τεκμηριωμένη αντίθετη άποψη.
Έχω τουλάχιστον τρία-τέσσερα τέτοια ημερολόγια για κάθε παιδί (μου τα έχουν κάνει δώρο), που είναι άδεια γιατί δεν προλαβαίνω να καταγράψω αυτές τις πληροφορίες. Όμως κάποια στιγμή που θα έχω χρόνο (όταν πάρω σύνταξη, χαχα, καλό ε;) θα τα γεμίσω όλα και με το παραπάνω. Υλικό έχω! Μ' αρέσει αυτό το υλικό, το συγκεντρώνω με ευλάβεια από τη στιγμή που έμαθα ότι περιμένω το πρώτο μου μωρό. Έχω φωτογραφίες απ’ όλες αυτές τις στιγμές που "ζητάνε" αυτά τα βιβλιαράκια, αλλά έχω κι άλλες. Έχω το γιο μου να βάζει αέρα στα λάστιχα του αυτοκινήτου μαζί με τον μπαμπά του, έχω την κόρη μου να σκουπίζει με το vetex το πάτωμα, έχω το μωρό να κάνει τρελές χαρές που ανακάλυψε τι ωραία που είναι να παίζεις στην άμμο... Μ’ αρέσουν αυτές οι φωτογραφίες, είναι για μένα πολύτιμο αρχείο και τις ψάχνω με κάθε ευκαιρία.
Έχω την εντύπωση ότι δεν είμαι η μόνη που μαζεύει τέτοιες στιγμές. Βάζω στοίχημα ότι όποιος πήγε στο Αττικό Πάρκο για πρώτη φορά έβγαλε φωτογραφίες, ότι όποιος βάφτισε το μωρό του στήθηκε για φωτογραφίες πριν και μετά, ότι οι περισσότερες γυναίκες έχουν κάποιες τουλάχιστον φωτογραφίες απ’ τον τοκετό τους (ή λίγο πριν ή λίγο μετά), ότι οι περισσότεροι γονείς έχουν φωτογραφίες απ' το μωρό τους να πλατσουρίζει με τα νερά στο μπαλκόνι, απ’ τις πρώτες αθλητικές επιδείξεις, απ' την πρώτη σχολική παράσταση.
Οι πιο ωραίες απ’ αυτές τις στιγμές κατά τη γνώμη μου είναι οι πιο καθημερινές, αυτές που πιάνει το μάτι σου και λες "θέλω να θυμάμαι", το γιο μου να παρηγορεί τη μικρή του αδελφή που χτύπησε, τα πιτσιρίκια μου να χαζεύουν και τα τρία μαζί ένα καινούριο παιχνίδι, να πασαλείβονται με σοκολάτες, να κάνουμε "χαρτοκολλητική" στο τραπέζι. Ακόμα και τα δύσκολα, τα πρώτα μας ράμματα, η μικρή να κάνει εξετάσεις στο νοσοκομείο, η πρώτη αιμοληψία... ακόμα κι αυτά, είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και τα μαζεύω κι αυτά.
Έχω άπειρες τέτοιες στιγμές, η κάμερα στο κινητό και η φωτογραφική μηχανή είναι πάντα εδώ, σε ετοιμότητα και ευτυχώς την ίδια διάθεση έχουμε όλοι στο σπίτι. Ο άντρας μου φωτογραφίζει με τη δική του μηχανή συνέχεια και ο Βασίλης (πέντε χρονών) θέλει ήδη να φωτογραφίζει τα πάντα και έχει τραβήξει μερικές πολύ καλές οικογενειακές φάσεις!
Δεν είναι καλλιτεχνικές φωτογραφίες, δεν μας ενδιαφέρει ο φωτισμός, τα χρώματα, αλλά οι στιγμές, οι αναμνήσεις. Κάπως σαν εκείνα τα άλμπουμ-ημερολόγια των μωρών, για όλη μας την οικογένεια.
Εννοείται ότι όσο έχω μωρό που δεν περπατάει, το μωρό σ’ αυτές τις στιγμές είναι συνήθως πάνω μου. Και εννοείται ότι πάνω μου σημαίνει σε μάρσιπο αγκαλιάς. Το babywearing είναι σημαντικό μέρος της ζωής μου και αναπόφευκτα αποτυπώνεται αυτό και στις φωτογραφίες.
(Για κάθε φωτογραφία που έχει babywearing μέσα, υπάρχει συνήθως μια αντίστοιχη, χωρίς αυτό, ανάλογα με το ποιος κρατάει την κάμερα και ποιος κρατάει το μωρό. Είναι υποχρεωτικό συνήθως, εκείνος που κρατάει την κάμερα να μη φαίνεται στις φωτογραφίες, ε; )
Τούτο δω είναι ένα προσωπικό ιστολόγιο. Δε γράφεται από μεγάλη ομάδα, δε σχολιάζει την επικαιρότητα, δεν απευθύνεται σε όλους. Και δεν είναι το ιστολόγιο μιας μαμάς που γράφει για τα παιδιά της. Το "προφίλ blogger" εκεί δίπλα το λέει καθαρά απ’ την αρχή. Είναι το ιστολόγιο μιας μαμάς babywearer. Αν δεν έχει μέσα babywearing δεν αφορά αυτό το blog (έτσι οι χαρτοκολλητικές μας δραστηριότητες μένουν στο αυστηρά προσωπικό αρχείο). Αν έχει μέσα babywearing, χωράει και μπορεί να μπει. Μπορεί να μπει αν είναι μια καλή ιδέα, "να τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί με το μωρό μας για να περάσουμε όμορφα", μια καλή λύση, "πώς πας στην παιδική χαρά με δύο μωρά;", κάτι που ενθαρρύνει το babywearing, "πόσο όμορφες είναι οι αγκαλιές!", κάτι που μπορεί να μας ενώνει, "πώς βοηθάς το μεγαλύτερο παιδί σου να μη νιώθει ότι χάνει τη μαμά του όταν έρχεται το καινούριο μωρό;".
Δεν οφείλω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν σχετικά με το προσωπικό μου ιστολόγιο. Δε χρειάζεται να βάλω agenda στο τι χωράει και τι δε χωράει εδώ μέσα. Και δεν κάνω αυτή την ανάρτηση επειδή ένιωσα ότι προκλήθηκα. Την κάνω ας πούμε συμπληρωματικά προς εκείνο το προφίλ. Αυτό είναι ένα προσωπικό ιστολόγιο και όποτε θέλω γράφω και πιο προσωπικά πράγματα. Και όποτε θέλω γράφω και αυτά που έμαθα για το babywearing και μπορεί να βοηθήσουν κι άλλους. Και όσο μπορώ τα γράφω με παραδείγματα, με βίντεο, με φωτογραφίες, με τεκμηρίωση και με διάθεση να ακόυσω μια αντίστοιχα τεκμηριωμένη αντίθετη άποψη.
3 σχόλια:
εμ, εμένα δεν θα με πείραζε να βλέπω ποστς ή φωτό χωρίς σλιγκς! Κατ'εμένα, το ότι δηλώνεις babywearer blogger δε σημαίνει ότι πρέπει όπως και δήποτε να γράφεις για το babywearing. Αν εγώ δηλώνω ψυχοπαθής, πρέπει σε όλα τα ποστς να εξηγώ τις διάφορες ψυχασθένειες ή να ανέβάζω φωτογραφίες των εγκεφαλογραφημάτων μου;
για μένα είσαι μια μαμά babywearer που έχει μπλογκ. Dunno if I made the difference clear.
Κατά τ'άλλα, συνέχισε αυτό που κάνεις και που τόσοι ακολουθούμε ευλαβικά και μην απολογείσαι.
Είμαι κι εγώ της ίδιας άποψης. Σίγουρα ο τίτλος του μπλογκ μας δηλώνει αυτό που παρουσιάζουμε,αλλά και αυτό που είμαστε,όπως και αυτό που αγαπάμε ή μας αρέσει.
ποιός σε στενοχώρησε να γίνω βίαιη?
Δημοσίευση σχολίου