Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Με 27 μήνες υπέροχων στιγμών!

Το καταπληκτικό βίντεο που ακολουθεί το έφτιαξε η Φωτεινή, που φοράει τη μικρή Στέλλα απ' την αρχή, ως και τώρα που είναι 27 μηνών και ενώ περιμένουν τη μικρή της αδελφούλα σε λίγες μόνο μέρες!
Είναι συγκινητικό και υπέροχο, μην το χάσετε!

Πόσο όμορφες εμπειρίες γι' αυτό το κοριτσάκι, πόσο όμορφες στιγμές γι' αυτή την υπέροχη οικογένεια!
Το βίντεο δημοσιεύτηκε στο group του Babywearing-Αστεράκι Slings στο facebook και το έχει δει από τότε πάνω από 15 φορές! Δείτε το babywearing στα χιόνια, στις ζέστες, με αεροπλάνα, με πλοία, μέσα στο σπίτι, έξω σε μαγαζιά, σε φάρμες, στα βουνά, στη θάλασσα, παντού!

Είστε καταπληκτικοί και οι τρεις και περιμένουμε με χαρά το καινούριο σας μωράκι που θα είναι το ίδιο τυχερό να μεγαλώνει με τόση αγάπη!

Ευχαριστώ για όλα Φωτεινή μου!
Καλή συνέχεια, καλό babywearing!

9 σχόλια:

Maria είπε...

Πόσο όμορφο βιντεάκι! Πολύ συγκινητικό...Με το καλό να έρθει και το 2ο μωράκι τους!!

μαρινα π. είπε...

Πολύ γλυκό βιντεάκι ως ένα σημείο.
Και ζητώ συγνώμη αλλα το να έχω ένα παιδί 27 μηνών, δηλαδή 15 κιλά δεμένα επάνω μου ενώ είμαι έγκυος το βρίσκω για τα δικά μου δεδομένα ριψοκίνδυνο. Το πρώτο είναι αυτό.
Και το δεύτερο ,δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ένα παιδί 2μιση ετών περίπου πρέπει να έιναι είτε σε ένα μάρσιπο είτε σε ένα καρότσι. Το καταλαβαίνω να είναι για λίγο πχ κουράστηκε, αλλα να το έχω εκεί και να το περιορίζω ....δεν θα μου άρεσε. Και πάλι συγνώμη για το σχόλιο αλλά η δική μου άποψη είναι αυτή. Με το καλό και το δεύτερο μωράκι.

Φωτεινή είπε...

Κορίτσια, σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας!

Μαρίνα Π., σεβαστή και καλοδεχούμενη η άποψη σου και μου αρέσει πάντα η "αντίθετη" άποψη. Το πιο πιθανό να μη σχολίαζα τίποτα, αλλά διαφωνώ σε δυο σημεία, αν μου επιτρέπεις.

Το πρώτο, δεν πιστεύω να διαφωνήσεις σε αυτό, ότι ΚΑΘΕ μαμά και έγκυος ξέρει τι είναι καλό για την ΙΔΙΑ. Αυτό που για σένα είναι ριψοκίνδυνο, για μένα δεν είναι και φυσικά ποτέ δε θα έλεγα να κάνεις ό,τι κάνω εγώ, αν αυτό δε σε κάνει να νιώθεις άνετα-ο μάρσιπος είναι από τα "light" που κάνω στις εγκυμοσύνες μου. Έτσι λοιπόν, όταν η κόρη μου ζητήσει αγκαλιά, προτιμώ να την έχω σε μάρσιπο, από το να την έχω στα "χέρια".

Η λέξη "ζητήσει", μαζί με τη λέξη που αναφέρεις "περιορίζω" είναι οι λέξεις κλειδιά της δεύτερης "ένστασης" μου. Αν με ήξερες, θα ήξερες ότι ποτέ δε θέλω να περιορίζω για τίποτα και για κανένα λόγο την κόρη μου. Δε θα απολογηθώ, απλά θα πω το εξής:όταν βγαίνουμε έξω, όσο και να περπατήσει η κόρη μου, σε κάποια φάση θα κουραστεί (δεν ξέρω αν είναι "φυσιολογικό" αυτό για 27 μηνών παιδί, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι, απλά κουράζεται!). Τότε θα ζητήσει αγκαλιά. Έχω λοιπόν πάντα μαζί μου το μάρσιπο και είναι η λύση. Έχοντας ένα παιδί που από πολύ νωρίς εκφράστηκε με λέξεις, μου λέει πότε πεινάει, πότε διψάει, πότε θέλει να τα κάνει, πότε θέλει αγκαλιά και πότε θέλει "κάτω" κτλ κτλ. Επίσης, ανηκω στις τυχερές-ή άτυχες-που το μωρό κοιμάται ακόμα για μεσημέρι. Έχει τύχει πολλές φορές να ζητήσει να κοιμηθεί, ενώ είμαστε έξω, οπότε ο μάρσιπος είναι και πάλι η λύση-κοιμάται σε μένα ή στον μπαμπά της, μη σας μπερδεύει που ο μπαμπάς δεν είναι στο βίντεο μας, είναι το ίδιο φανατικός babywearer.

Κλείνοντας, να πω ότι ο τρόπος ζωής κάθε οικογένειας, είναι διαφορετικός. Εμάς μας έχει ταιριάξει αυτός ο τρόπος (το babywearing) και μας βοήθησε να μην "κλειστούμε" με τον ερχομό της πρώτης κόρης-τι θα κάνουμε με τον ερχομό της δεύτερης, θα το μάθουμε σύντομα!

Δε θέλω να πω περισσότερα, ήδη νιώθω άσχημα που καταχράστηκα το χώρο της Στέλλας για να μιλήσω για τα δικά μου.

Στέλλα μου, εγώ σε ευχαριστώ για όλα-και για την τιμή να φιλοξενήσεις το βιντεάκι μας στο blog σου. Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι την πανέμορφη οικογένεια σου!

Suspect είπε...

καλησπερα και καλη εβδομαδα! :)

sstamoul είπε...

Θα πολυλογήσω πάλι (χαχα είμαι ανυπόφορη). Θα το κάνω σε σχόλιο και όχι σε ανάρτηση, γιατί μ’ αρέσει αυτή τη συζήτηση, βάζω εδώ τη δική μου γνώμη, ίδια με τη δική σας, και παρακαλώ για τα σχόλιά σας επίσης (και πάντα σας ευχαριστώ που σχολιάζετε).

Σχετικά με την ασφάλεια κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης η επίσημη θέση μου είναι ότι κάθε γυναίκα (και σε κάθε διαφορετική εγκυμοσύνη) θα πρέπει να κρίνει (με τη συμβουλή του γιατρού της και σύμφωνα με την κατάσταση της υγείας της) το αν μπορεί (και για πόσο) να παίρνει το μεγαλύτερο παιδί της αγκαλιά.
Σημειώνω πάντως μερικά σημεία:
- είναι εντελώς διαφορετικό το να ξεκινήσει κανείς να σηκώνει ένα μεγάλο βάρος σε προχωρημένη εγκυμοσύνη από το να έχει συνηθίσει να σηκώνει ένα σταδιακά αυξανόμενο βάρος (ένα νεογέννητο που παίρνει 30 γραμμάρια την ημέρα) και χωρίς να έχει σταματήσει καθόλου μέχρι να φτάσει σ’ αυτό το σημείο
- είναι εντελώς διαφορετικό το να μη σηκώνεις καθόλου βάρος στη διάρκεια της εγκυμοσύνης γιατί έχεις οδηγίες απ’ το γιατρό να είσαι γενικά προσεχτική, απ’ το να έχεις ένα νήπιο που έτσι κι αλλιώς παίρνεις αγκαλιά πολλές φορές την ημέρα.

Για τα όρια αντοχών και βάρους έχω γράψει ξανά εδώ. Για το αν η αγκαλιά έχει «όριο ηλικίας» θα ήθελα πολλά να πω, επειδή όμως έχω και ενδιαφέροντα στοιχεία από έρευνες και ψυχολόγους ίσως τα βάλω σε μια ανάρτηση στο μέλλον.
Σημειώνω πάντως και πάλι μερικά σημεία:
- ο γιος μου ήταν 15 κιλά λίγο μετά τα πρώτα του γενέθλια (πολύ μικρός νομίζω για να καταλάβει για ποιο λόγο του αρνούμαι την αγκαλιά) και ήμουν ήδη έγκυος στην κόρη μου.
- ο γιος μου δεν είχε ποτέ πρόβλημα ζήλιας με τον ερχομό της αδελφής του, ακριβώς επειδή δε στερήθηκε «εξαιτίας της» τίποτα από όσα μέχρι τότε είχε συνηθίσει, το ίδιο και η πρώτη μου κόρη με τον ερχομό της δεύτερης. Η Στελλίτσα στο βίντεο είναι ένα πολύ τρυφερό κοριτσάκι, που παίρνει με αγάπη αγκαλιά την κούκλα της και μαθαίνει (στην πράξη) ότι είναι όμορφο να φροντίζουμε εκείνους που μας χρειάζονται.
- Περνάω μια φάση που έχω σχεδόν συνέχεια αγκαλιά το τρίτο μου μωρό (που είναι 7μιση μηνών). Όποτε δεν έχω το μωρό πάνω μου και έρχεται κοντά μου κάποιο απ’ τα μεγαλύτερα για αγκαλιά, απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο, μου χρειάζεται κι εμένα αυτή η αγκαλιά! Και μερικές φορές την κάνουμε με sling (για γούστο αλλά και για τη «ζεστασιά» που μας θυμίζει). Δεν κρατάει πια πολύ αυτή η αγκαλιά, δυστυχώς, αλλά χαίρομαι που έχω ακόμα την ευκαιρία να τη χαίρομαι.
- Από τότε που άρχισε να κάθεται (λίγο πριν κλείσει τους έξι μήνες) η Ηλιάνα μου δείχνει συχνά ότι το προτιμάει, θέλει να εξερευνήσει, να παίξει στο πάτωμα, να σκύψει σε προσπάθεια να μπουσουλήσει. Ήδη δεν μπορώ να την «περιορίσω», δεν θα μπορούσα να το διανοηθώ να επιχειρήσω να την «περιορίσω» όταν θα είναι 27 μηνών! :-)

Σημειώνω τέλος (ίσως εκ του περισσού), ότι στα 4 περίπου λεπτά που διαρκεί το παραπάνω βίντεο είδαμε πολλές δεκάδες φωτογραφίες, είδαμε ένα βρεφάκι που μεγαλώνει σιγά-σιγά, βλέποντας τόσα υπέροχα πράγματα, πηγαίνοντας σε τόσα υπέροχα μέρη, γνωρίζοντας τον κόσμο με τον καλύτερο τρόπο και που προφανώς δεν είναι καθόλου «περιορισμένο». Από όλες αυτές τις δεκάδες φωτογραφίες, εγώ δε θα διάλεγα να σχολιάσω τις δυο-τρεις που δείχνουν μια έγκυο μαμά να έχει αγκαλιά το δίχρονο κοριτσάκι της. (Αλλά πείτε μου αλήθεια, ποια έγκυος μαμά με καλή εγκυμοσύνη και δίχρονο παιδί δεν το παίρνει ποτέ αγκαλιά;)

Φωτεινή είπε...

Στέλλα, θα με ενδιέφερε πολύ η ανάρτηση για το "όριο ηλικίας" της αγκαλιάς.Υπάρχει?(Προσωπικά μιλάωντας, ακόμα βρίσκω μια αγκαλιά πολύ πιο καθησυχαστική από ένα λόγο παρηγοριάς)

Για το θέμα του περιορισμού:αλίμονο αν προσπαθούσα να περιορίσω τη Στέλλα!Όταν τη φορούσα λεχουδάκι, θυμάμαι κάποιοι "καλοί" συμβουλάτορες μου έλεγαν θα προσκολληθεί πάνω σου, δεν είναι υγιές αυτό, θα αργήσει να περπατήσει και άλλα πολλά. Όλα αποδείχτηκαν αντίθετα λάθος!Είναι πολύ ανεξάρτητη, έχει μάθει να εμπιστεύεται-αφού ποτέ δεν της αρνήθηκα την αγκαλιά μου, πιστεύω βοήθησε αυτό πολύ.

Το θέμα είναι, επειδή από τη μικρή εμπειρία μου στο babywearing έχω δει πολλές διαφορετικές απόψεις (άλλοι το υποστηρίζουν και άλλοι είναι αντίθετοι), ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος, κατά τη γνώμη μου. Απλά σε κάποιους ταιριάζει και σε άλλους όχι. Εγώ το δοκίμασα και μου ταίριαξε, σαν τρόπος ζωής, σαν ιδέα και τελικά το εφαρμόζω ακόμα.

Το βιντεάκι δεν έγινε τυχαία αυτή τη χρονική στιγμή. Και δεν είναι τυχαίο ότι δε φαίνεται πουθενά ο μπαμπάς ως babywearer. Είμαι σε μια φάση της εγκυμοσύνης που πρήστηκα, κουράζομαι πανεύκολα πλέον-ακόμα και το καθημερινό μαγείρεμα γίνεται με 5 φορές διάλειμα-και γενικά νιώθω ότι από εδώ και πέρα και μέχρι να γεννήσω, οι φορές που θα φορέσω την κόρη μου σε μάρσιπο είναι μετρημένες. Ένιωσα ότι κλείνει ένας κύκλος...Ένας κύκλος 27 μηνών που περάσαμε αγκαλιά. Σίγουρα θα την ξαναφορέσω μετά τη γέννηση της αδερφής της, αλλά θεωρώ ότι θα είναι λίιιιγο διαφορετικά τα πράγματα, αφού θα φοράω και ένα βρεφάκι...Από την άλλη, για τον μπαμπά της δεν αλλάζει τίποτα, τη φοράει ακόμα άνετα και έτσι δε θεώρησα σκόπιμο να του ακάνω ένα βίντεο-αφιέρωμα. Ωστόσο, επειδή είναι τρυφερούλης και εξέφρασε ότι θέλει και αυτός, θα του φτιάξω ένα, με την πρώτη ευκαιρία!

Για μένα το βίντεο σημαίνει πολλά, γιατί θυμάμαι όσα περάσαμε και όλα όσα θα καταφέρουμε να κάνουμε από εδώ και πέρα, μαζί!

Στέλλα, αν εσύ είσαι "πολυλογού", εγώ τι είμαι?

(Όσο για τα κιλά της κόρης μου...είμαστε κορίτσια, προσέχουμε τη σιλουέτα μας και έτσι αν και 27 μηνών είμαστε μόλις 13 κιλά και κάτι!)

Λυδία είπε...

Αχ, άργησα να δω το post, και θα προσπαθήσω πολύ να μην επεκταθώ, αλλά δεν αντέχω να μην πω κι εγώ ;-)) Λοιπόν, (μερικώς) μάλλον συμφωνώ με όλες! Γιατί:
1. Το βιντεάκι το βρίσκω υ-πέ-ρο-χο, όπως και την απόφαση της Φωτεινής να μην κλειστούν στο σπίτι μετά τον ερχομό του παιδιού τους. Και αυτό από την εμπειρία μου είναι κάτι που πιο δύσκολα το κάνει μια γυναίκα που πρωτογίνεται μαμά, άρα διπλά τα εύσημα! Καλό κουράγιο Φωτεινή, γιατί χρειάζεται κι απ' αυτό, όσο κι αν η ζωή σε αποζημιώνει για τους "κόπους" σου!
2. Οι θέσεις της Στέλλας για το κουβάλημα του παιδιού στην εγκυμοσύνη με βρίσκουν απολύτως και εντελώς σύμφωνη. Χρειάζεται σύνεση, αλλά και στην εγκυμοσύνη ο μάρσιπος μπορεί να συνεχίζει να είναι "το" εργαλείο της μαμάς. Αλλά
3. Έχοντας η ίδια πολύ επώδυνες εγκυμοσύνες, μπορώ πολύ καλά να καταλάβω μια γυναίκα που.. ιδρώνει και μόνο στη θέα μιας εγκύου που κουβαλά τέτοιο βάρος!.. Αλλά, χμ.. για τον περιορισμό νομίζω θα μιλήσω... Εκεί Μαρίνα, με όλο το θέρρος της άγνωστης, μάλλον "αστόχησες", σκέψου μήπως ο χαρακτηρισμός ταιριάζει στα παιδάκια που κλείνονται στο διαμέρισμα με νταντάδες ή γιαγιάδες στις πιο μακρινές εξορμήσεις, ή σκέψου τα ζευγάρια που χάνουν τον "παλιό" τρόπο ζωής τους όταν γίνονται γονείς ;-)
Αυτά! Φιλιά και καλή συνέχεια σε όλες μας!

sstamoul είπε...

Στα πλαίσια του διαλόγου, να πω ότι συμφωνώ με τη Μαρίνα: παιδιά 27 μηνών πρέπει να μπορούν να ακολουθήσουν τη βόλτα με τα πόδια, δε χρειάζονται ούτε καρότσι, ούτε μάρσιπο για να πάνε βόλτα. Το λέει άλλωστε και η ίδια στο σχόλιό της ότι ο μάρσιπος έχει θέση όταν το παιδί κουράστηκε, ή όταν θέλει αγκαλιά. Και αυτή ακριβώς είναι η θέση του μάρσιπου σ' αυτές τις ηλικίες. (Αυτή ακριβώς είναι άλλωστε και η εικόνα που βλέπουμε στο βίντεο!)

Μοντέρνα Σταχτοπούτα είπε...

Υπέροχο βίντεο και πολύ συγκινητικό!
Να είναι καλά η Φωτεινή και με το καλό το μωράκι της!
Να χαίρεται την όμορφη οικογένεια της!
Όσον αφορά αυτά που διάβασα στα σχόλια,αν θέλετε την ταπεινή μου άποψη.. Κάθε μανούλα είναι διαφορετική από την άλλη..και το ένστικτό της την καθοδηγεί για το τι πρέπει να κάνει και τι όχι.. Δεν υπάρχουν γενικοί κανόνες,ούτε λάθος και σωστό!
Είναι υπέροχο που η Φωτεινή έχει αγκαλιά το μωρό της..και μακάρι να το έχει πάντα,ανεξάρτητα αν μεγαλώσε πλέον!
Η αγκαλιά πάντα κάνει καλό σε ένα παιδί..
Η έγκυος δεν είναι άρρωστη και μπορεί να κάνει μια φυσιολογική ζωή αν δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα υγείας φυσικά!
Καλό babywearing σε όλες σας!!