Προέρχεται από την εποχή ακόμα των πρώτων ανθρώπων, που ζούσαν σε νομαδικές ομάδες που μετακινούνταν συχνά.
Όλα τα μωρά ήταν ευθύνη όλης της φυλής και περνούσαν αρκετό χρόνο στην αγκαλιά κάποιου ανθρώπου. Όταν λοιπόν κάποιος άφηνε ένα μωρό κάτω, εκείνο έκλαιγε, από ένστικτο. Ο φόβος να μη φύγει η φυλή και το ξεχάσουν πίσω, έκανε το μωρό να κλαίει προκειμένου να το ξαναπάρουν στα χέρια τους και να νιώσει και πάλι ασφαλές.
Το συγκλονιστικό, κατά τη γνώμη μου, είναι το επόμενο κομμάτι της εξήγησης, σχετικά με το «γιατί τα μωρά σταματάνε να κλαίνε μετά από κάποιο διάστημα».
Αφού λοιπόν έκλαιγε το μωρό, αν κανείς δεν ερχόταν να το πάρει αγκαλιά, τότε το μωρό σταματούσε να κλαίει, πάλι από ένστικτο, για να μην το βρουν τα άγρια θηρία και το κατασπαράξουν.
Προσωπικά, στη σκέψη ότι το μωρό μου αποφάσισε ότι εγκαταλείφθηκε, ότι κανείς δεν θα γυρίσει να το πάρει και άρα καλά θα κάνει να σταματήσει πια να κλαίει γιατί είναι μάταιο, συγκλονίζομαι.
Γι' αυτό και δεν άντεξα ποτέ ν' αφήσω κανένα απ' τα μωρά μου να κλαίει (..."μέχρι να σταματήσει")...
Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι μια παρόμοια εκδοχή, από εδώ.
Ευχαριστώ πολύ τη Sarah που μου έστειλε το σύνδεσμο.
5 σχόλια:
Το post το διάβασα την ίδια μέρα που το ανέρτησες. Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου από εκείνη την ώρα. Δεν την είχα ξανακούσει αυτή την εκδοχή...Και είναι συγκλονιστική, πράγματι. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μπορώ να ακούω την μικρή μου να κλαίει και τώρα, με αυτή την εκδοχή, ένα παραπάνω...
Αυτοί που ισχυρίζονται ότι η cry-it-out μέθοδος έχει αποτελέσματα επειδή το μωρό τελικά σταματάει να κλαίει, θα έπρεπε να ρίξουν μια ματιά σε αυτό... :-(
Μου έκανε τρομερή εντύπωση το άρθρο σου για το κλάμα του μωρού. Και μόνο στη σκέψη ότι ο μπέμπης μου θα έκλαιγε γοερά και δεν θα τον παρηγορούσα με τρέλαινε.
Κ όμως…
Από την ημέρα που γεννήθηκε ο μπέμπης αναγκαστικά ο Γιώργος για ένα διάστημα μπήκε σε δεύτερη θέση από μένα. Μέχρι να βρω το ρυθμό μου και τις δυνάμεις μου ξανά, πέρασε καιρός, ειδικά μέχρι να αποκτήσω αυτοπεποίθηση στο θηλασμό και να σιγουρευτώ ότι τρωει καλά ο μπέμπης. Τον Γιώργο τον είχε αναλάβει με επιτυχία ο μπαμπάς του, βολτες καθημερινά για παιχνίδι, παιχνίδι στο σπίτι κτλ. καθώς και οι γονείς μου που του έχουν τρελή αδυναμία. Πίστευα πως δεν θα του έλειπα ιδιαίτερα… δεν είχα κουράγιο αλλα – ντρέπομαι που το λέω – ούτε όρεξη για να παίξω μαζί του….εθελοτυφλούσα στα σημάδια…
Το τελευταίο διάστημα, ειχα καταφέρει κάπως να συνηθίσω την γκρίνια του μωρού και να μπορώ παράλληλα να ασχολούμαι έστω λίγο με τον Γιώργο, πιστεύοντας ότι του έφτανε σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια…
Αρχες τις εβδομάδας ο Γιώργος αρρώστησε με πυρετό , βήχα και συνάχι και τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ. Ολη μέρα στο σπίτι ο μεγάλος, απίστευτη γκρίνια (λογικό αφου ειχε υψηλό πυρετό) , και εγώ να μην ξέρω προς τα πού να τρέξω αφου ειχα περιορισμένο το μωρο στην κρεβατοκάμαρα για να μην κολλήσει ... Όσο και αν εξήγησα στο Γιώργο την κατάσταση, πόση κατανόηση να δείξει ένα 5χρονο αγόρι που απλά θέλει την μαμά του?
Ωσπου κάποια στιγμή χτες με φώναξε ο Γιώργος και εκείνη την ώρα προσπαθούσα να κοιμίσω το μωρό οπότε του απάντησα πως θα έρθω σε λίγο. Και το παιδί ξέσπασε. Φωνές, ουρλιαχτά, «άντε μαμά» χτυπούσε την πόρτα, τα παιχνίδια του… έπαθα σοκ. Με τις φωνές του άρχισε να κλαίει γοερά και το μωρό. Ποιον να πρωτο ηρεμήσω? Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να τρέξω στο Γιώργο τον πήρα αγκαλιά και προσπαθούσα να του μιλήσω και να τον ηρεμήσω. Ο μπέμπης ούρλιαζε. Και κάποια στιγμή σταμάτησε. Μετά από λίγο, πήγα να δω αν είναι καλά. Και εκείνος, απλά παρατηρούσε τις κουρτίνες του δωματιου… και όταν πλησίασα και με κοίταξε, μου έδωσε ένα υπέροχο χαμόγελο….
Είχε έρθει η σειρά μου να κλάψω….
@ Φωτεινή: Χαίρομαι που το βλέπουν κι άλλοι όπως εγώ!
@ Μυρσίνη: Συμφωνώ... Αλλά νομίζω ότι τελικά ο καθένας ακολουθεί αυτό που του ταιριάζει. Και έτσι θα' πρεπε.
@ Μαρία: Με συγκίνησες... Θα περάσουν τα δύσκολα και όλα θα είναι τέλεια, θα δεις!
καταπληκτικό, θα το λέω σε όλες τις νέες μαμάδες!!
όσο για το τι ταιριάζει στον καθένα, δυστυχώς θα θελα να εξηγήσω σε κάποιους γονείς ότι το παιδί δεν είναι σακάκι να το ράψουνε στα μέτρα τους...
Δημοσίευση σχολίου