Με το μωρό στην εκκλησία...

Πέρυσι τέτοια μέρα, πήγα με το Βασίλη και τη Ρέα στην εκκλησία για το Ευχέλαιο της Μ. Τετάρτης. Είχα τη Ρέα στο sling (ήταν λίγο πάνω από 4 μηνών) και μας ήταν πολύ εύκολο έτσι, ειδικά περιμένοντας στη σειρά για να μας «μυρώσει» ο ιερέας.

Με τον ίδιο τρόπο πήγαινα και τα παιδιά μου να κοινωνήσουν (ειδικά τις πρώτες φορές μετά τη βάφτισή τους, που ήταν και τα δυο πολύ μικρά και τα έπαιρνε ο ύπνος κατά τη διάρκεια της λειτουργίας).

Ακόμα και τώρα (που περπατάνε φυσικά και τα δύο, εδώ και καιρό), πολλές φορές νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια να έχω το παιδί με άνεση στην αγκαλιά μου, στο ύψος των ματιών μου, από το να φοβάμαι μήπως «στριμώχνεται» πολύ, κάθε φορά που πρέπει να περιμένουμε με πολύ κόσμο. Άλλωστε, ένα παιδί σ' αυτές τις ηλικίες, είναι σε πολύ χαμηλό ύψος, κάτω απ’ τη μέση του μέσου ενήλικα, που μπορεί να μην προσέχει ποιον σπρώχνει ή ποιον «στριμώχνει», ακόμα και αυτές τις άγιες μέρες.

Δυο χρόνια πριν, έγκυος στη Ρέα, περπάτησα σε όλη την περιφορά του Επιταφίου με το Βασίλη μου να κοιμάται στην πλάτη μου (και κρατούσα και το κερί μου). Πέρυσι, μοιραστήκαμε τα «οικογενειακά βάρη»: όταν ο Βασίλης κουράστηκε να περπατάει, τον φόρεσε ο μπαμπάς του ενώ η Ρέα κοιμόταν πάνω μου.

Μ’ αρέσει που μπορώ να μοιραστώ αυτές τις στιγμές με όλη μου την οικογένεια. Θα λυπόμουν πολύ αν αναγκαζόμουν ν’ αφήσω τα παιδιά σπίτι (ή να μην παρακολουθήσω τον Εσπερινό της Αγάπης την Κυριακή του Πάσχα που τόσο μου αρέσει).

Και τα δυο παιδιά μου βαφτίστηκαν μικρά (ο Βασίλης 4 μηνών, η Ρέα 6μιση). Ο Βασίλης κοιμόταν στο sling σε όλη τη διάρκεια (μέχρι που τον γδύσαμε). Η Ρέα αποκοιμήθηκε θηλάζοντας λίγο αφού την ντύσαμε. Χαίρομαι πολύ που δεν ταλαιπωρήθηκαν και δεν βγήκαν απ’ τους ρυθμούς τους εκείνη την ημέρα. Και ήταν πολύ βολικό που δεν είχαμε κανένα πρόβλημα με το θηλασμό (ακόμα και σε τόσο "δημόσιο χώρο" όσο η εκκλησία)!

Χαίρομαι πολύ που φοράω τα μωρά μου με μάρσιπους αγκαλιάς, γιατί έτσι καταφέρνω να χαίρομαι πολλά απ’ τα πράγματα που είναι σημαντικά για μένα μαζί τους!